"Le Confessioni", de gelofte van stilzwijgen

Al enige tijd in de bioscoop in Italië, gelauwerd op het Filmfestival van Karlovy Vary en nu komt het schitterende “Le Confessioni” van Roberto Ando hier in België in de bioscoop. Lees hier de recensie van Freddy Sartor van filmtijdschrift Filmmagie en maak kans op duotickets voor de Belgische avant-première.

Win een duoticket!

Achter een groep gesluierde Arabische vrouwen in boerka en in nikab stapt een monnik in zijn witte pij parmantig de vlieghaven van het Duitse Rostock binnen om dan in zijn dictafoon in te spreken: “Als een engel in de hemel niet doet wat hij moet doen, wordt hij opgesloten in een duistere cel”. 

Van een enigmatische entrée gesproken. Maar hij staat er wel meteen. Al klinkt er in de muziek van Nicola Piovani wel wat weemoed door. De kartuizermonnik is uitgenodigd door de directeur zelf van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) voor de Top van de G8, de ministers van Economie van de acht machtigste geïndustrialiseerde landen. En dat samen met een schrijfster van populaire kinderboeken (“Eigenlijk ben ik een kleine onderneming”) en een geëngageerd muzikant als  vertegenwoordiger van de meest actieve ngo’s. Kwestie van nog enkele niet onbelangrijke ‘partijen’ aan boord te hijsen om de democratische schijn hoog te houden? 

Roberto Salus – zo heet de monnik – alias Toni Servillo (even charismatisch en onberispelijk als zijn witte pij) is diezelfde avond nog stille getuige van de toespraak van Daniel Roché, de IMF-directeur (voortreffelijke rol van Daniel Auteuil), op een feestelijk etentje naar aanleiding van zijn verjaardag. De speech van de IFM-directeur komt niet veel verder dan de parabel van de appel waarbij de man pardoes een appel op zijn leeg glas laat vallen. 

Van de top wordt gevreesd dat aan weinig ontwikkelde landen drastische maatregelen, radicale hervormingen zullen worden opgelegd. Nog die avond zelf vraagt Roché aan de eerwaarde of hij mag biechten. De kartuizermonnik is dan ook de laatste met wie Roché heeft gesproken want de volgende ochtend wordt de maan dood gevonden op zijn hotelkamer: moord of zelfdood? Een interessant uitgangspunt want uiteraard is de monnik gehouden aan het biechtgeheim zoals in I Confess van Alfred Hichcock. Daarenboven heeft de kartuizermonnik ook nog eens de gelofte van stilzwijgen afgelegd. Cfr. Die grosse Stille.

Le Confessioni – de titel betekent zowel bekentenissen als biechten – kantelt op dat ogenblik van een maatschappelijk geëngageerde naar een filosofische thriller waarin de monnik in feite … de zwarte doos is. Geen enkele thesis wordt uitgesloten. Bijgevolg is iedereen verdacht, niet in de laatste plaats de monnik zelf. Met zijn achtergrond als schrijver en scenarist laat de Italiaanse filmregisseur Roberto Ando (van Viva la Libertà onder meer) van dan af zien dat hij vooral ook een intelligente scenarist is. 

In flashbacks zien we flarden uit  het vrij lange geanimeerde gesprek tussen Roché en de monnik, zijn zogenaamde biecht, door de bewakingscamera’s van het hotel is wel het beeld geregistreerd, niet het geluid. Dat  is door Roché’s  persoonlijke lijfwacht uitgezet. Uit veiligheidsoverwegingen? Dat belet niet dat wij, kijkers, (mogen) vernemen, aanvoelen dat Roché (“We ontnemen mensen alle hoop, laten we hen illusies geven”) nogal tegen de top opzag. 

Roberto Salus is en een al luisterend oor, geeft alleen af en toe als repliek een doordenkertje of een wijsheid prijs waarmee ook de kijker aan de slag kan.  Ando last bovendien haastige gesprekken in tussen de ministers die inderdaad vuige economische plannen hadden, wat amoureuze peripetieën en laat een vrouwelijke buurvrouw door het sleutelgat gluren in de kamer ernaast van de monnik.  Zij betrapt hem erop dat hij met zijn dictafoontje vogelgezang registreert.

De link met Sint-Franciscus die voor de totale onthechting koos en met de vogels, met de dieren sprak – de monnik alleen kan de hond Rolf bedaren en doopt hem prompt om tot Bernardo – ligt nogal voor de hand. Zijn eenvoud staat in schril contrast met de rijkdom van de acht die over het lot van mensen beslissen in veel minder rijke tot straatarme landen. Als ambassadeur van de zelfgekozen ‘armoede’ geeft hij met zijn wijsheden, die niet altijd religieus zijn, aan hoe rijk hij wel is, en confronteert hen die de macht hebben met zichzelf. Piccobello.

Deze recensie verscheen in het filmtijdschrift Filmmagie.

MO* mag 20 duotickets weggeven voor de avant-première van de film op woensdag 14 september om 19u in cinema Vendôme in Brussel. Vul het webformulier in. De winnaars worden via e-mail verwittigd.

 

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.