Lees later

Begrotingsevenwicht zonder menselijk evenwicht

Als straks sprake zal zijn van een begrotingsevenwicht, zal dat ook dankzij de ontwikkelingshulp zijn: op die post zal de kaasschaaf honderden miljoenen wegschrapen. Op de vooravond van deze beslissing, vragen wij van Dokters van de Wereld ons af: in hoeverre kunnen we vrede nemen met een begrotingsevenwicht dat 2 miljoen noodlijdenden overboord dreigt te gooien?

Pierre Verbeeren . 9 november 2012

Pierre Verbeeren

Neem nu Noord-Mali. Al sinds maart 2012 zit de bevolking er vast in een drassig moeras van geweld, ondervoeding en onderdrukking. In een mum van tijd sloegen 400.000 mensen op de vlucht, verdampte de internationale aanwezigheid en brokkelde de overheid druppelsgewijs af.
Op dat moment was Dokters van de Wereld voor het tiende jaar op rij aanwezig in Mali.

Het is in die context dat we besloten te blijven en we ons ontwikkelingsplan omvormden in een urgentieplan. Sindsdien heropenden we 24 gezondheidscentra, zijn we uitgegroeid tot een team van meer dan 250 man en voeren we een paar duizend consultaties per week uit. Of anders gezegd: we doen onze job.

Dit alles dreigt nu weggemaaid te worden door de besparingskoorts van de overheid. En dat doet ons hart bloeden: niet omdat we onszelf zo fantastisch vinden – we doen gewoon onze job – maar wel omdat er zonder onze aanwezigheid gewoonweg niets overblijft. Als middelgrote NGO uit het kleine België zijn we immers de enige overgebleven medische structuur. En dat in een regio waarin België tien keer in past. Alles samen hebben zo’n 80.000 mensen enkel ons om te rekenen op gezondheidszorg.

En die gezondheidszorg gaat jammer genoeg verder dan de modale neusverkoudheid. Deze zomer voerden we een voedselprogramma uit bij 19.000 kinderen. Tegelijk voerden we een screening uit. Het resultaat bleek dramatisch: maar liefst 14% van de kinderen bleek ondervoed. Dat is 4% boven de internationale alarmdrempel. 300 onder hen bevinden zich as we speak in een situatie van extreme ondervoeding. Zonder opvolging zullen ze een stille dood sterven. Het onder meer voor die opvolging dat we subsidies hadden gevraagd. Subsidies die eerst wel, en dan op de valreep weer niet werden toegekend.

We zijn geen wereldvreemde expats met geitenwollensokken. We weten dat er bespaard moet worden en dat België het niet makkelijk heeft: dat zien we elke dag in onze 3 Belgische zorgcentra, waar we consultaties geven aan de steeds groter wordende groep die zich geen dokter kan permitteren. En ook hier is onze filosofie: met geld kan je spelen. Met mensenlevens niet. Niet in België, maar ook niet daarbuiten.

Pierre Verbeeren is algemeen Directeur van Dokters van de Wereld