De spreidstand tussen Europa en haar burgers

Europa voelt zich een sterke beer maar haar bevolking bestaat uit bange schaapjes

Unsplash (CC0)

Graslei, Gent

‘De Europese economie start 2018 beresterk’ kopte De Tijd op woensdag. Hoeveel keer ik die slogan ook lees, ik kan me niet ontdoen van het schizofrene gevoel dat, ondanks de Europese goed-nieuws-show die al een paar weken aan de gang is, de modale Europeaan zich een heel pak minder aangesterkt voelt. Onze politici staan te trappelen van ongeduld om de pluimen - die een ultralage rente en tonnen gepompt geld van de Europese Centrale Bank in de financiële markten met zich meebrengen - op hun hoed te steken.

Ondertussen leunt het aantal Belgen die moet rekenen op een gratis voedselpakket tegen de 170.000 en loopt bijna 21 procent van de Belgen het risico op armoede of sociale uitsluiting.

Modder

Jobs, jobs, jobs scandeerde Michel. Miserie, miserie, miserie scandeerde Di Rupo. Maar vooral scanderen onze politici tegen elkaar. In toenemende mate nemen we een voorbeeld aan de Amerikaanse campagnevoering die Donald Trump tot een van de machtigste mensen ter wereld maakte. Er wordt gegooid met elke kluit die men te pakken krijgt, of het nu een weinig koosjer etentje is in een sterrenrestaurant, een financiële misstap bij een mobiliteitsbedrijf of een opstapeling van mandaten. Ondertussen verliest men de modderpoel, die zich in de lagere echelons van de maatschappij uitbreidt, volledig uit het oog.

Bovendien bestaat een groot misverstand erin dat het enkel de werklozen zouden zijn die honger hebben. 

Dit hoeft eigenlijk niet te verbazen. De meest invloedrijke intellectueel in Vlaanderen beschouwt bittere armoede blijkbaar niet als acute nood. Uiteraard wordt dit—zoals gewoonlijk—besproken in een context van migratie. Maar bittere armoede is niet beperkt tot asielzoekers, noch een hoognodige oplossing onwaardig. Bovendien bestaat een groot misverstand erin dat het enkel de werklozen zouden zijn die honger hebben. Werk creëren is dan ook het stokpaardje van deze regering. Maar de dreiging van armoede hangt ook boven de werkende klasse.

Bij de alleenstaande verpleegster die moeite heeft om de schoolreis van haar kinderen te financieren, bij die 25 procent die geen onverwachtse financiële uitgave kan doen, bij de 55-plusser die -via omslachtige maar weldoordachte constructies - afgedankt wordt door het bedrijf waarvoor hij zich jarenlang heeft ingezet. Deze armoede valt misschien minder op, maar is daarom niet minder bitter.

Citroen

De huidige remedie tegen die armoede bestaat uit maatregelen waarbij niet de werknemer maar de bedrijven aan het langste eind trekken. Maatregelen, die bovendien vaak handig verpakt worden in een sociaal jasje. Flexi-jobs laten ons toe wat bij te verdienen, en dan nog onbelast! Maar wat ze ook doen is de kans op een vast contract, sociale bescherming en daarmee een gevoel van werkzekerheid, aanzienlijk verkleinen.

Werknemers worden steeds vaker uitgeperst als een citroen en de rug toegekeerd wanneer ze hierdoor met een burn-out kampen.

Mensen worden ingepeperd dat ze steeds langer moeten werken, maar een kader dat bepaalt hoe bedrijven moeten omgaan met hun oudere werknemers of een duidelijk plan, dat perspectief biedt voor deze kansloze groep op de arbeidsmarkt, schiet tekort. De vennootschapsbelasting wordt verlaagd, wat goed is voor de bedrijven en dus ook voor hun werknemers. Anderzijds wordt deze laatste groep steeds vaker uitgeperst als een citroen en de rug toegekeerd wanneer ze hierdoor met een burn-out kampen. De fiscale fraude en de miljoenensteun voor bedrijfswagens worden netjes onder de mat geveegd en verbleken naast het smerige maar sensationele schouwspel tussen politieke individuen.

De spreidstand tussen een euforisch Europa en een Europese burger die steeds opnieuw moet inboeten wordt te groot. Het is deze spreidstand die de verpaupering van het politiek debat en de verrechtsing van de maatschappij in de hand werkt, eerder dan de stroom van vluchtelingen, die amper een halve procent van de Europese bevolking evenaart.

Het is ook deze spreidstand die mensen angst inboezemt, angst die op haar beurt verblindt en het risico op extreme keuzes vergroot. Onze politici zijn momenteel de huid van de beer aan het verkopen nog voor hij geschoten is. Zolang ze hun pijlen richten op elkaar, zal een echte heropleving, en daarmee bedoel ik een die ook de gewone burger ten goede komt, uitblijven.

 

Astrid Pepermans is doctoraatsstudente en assistente aan de vakroep politicologie van de VUB, zij onderzoekt de Sino-Europese politieke en economische relaties

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.