Gokken met geluk en geld

Geld is een magneet en casino’s zijn de tempels van de nieuwe religie. Sidi Larbi Cherkaoui kwam op een van zijn reizen terecht in het centrum van de waanzin, of was het de Stad der Dromen?

  • Bart Lasuy "Foto’s maken, in dit gokparadijs, is verboden; het ontneemt de ziel van het spelpark, van deze pokerkaarten-tempel. Het maakt de spelers en het oord kwetsbaar, het maakt de fotograaf een potentiële terrorist." Bart Lasuy

Mijn moeder kocht soms lottobriefjes in de lokale krantenwinkel toen ik jong was. Gokken in ons huis, ging niet verder dan dat. We keken naar TV of de balletjes misschien ons geboortecijfer zouden vormen; dat was meestal het nummer dat m’n ma koos. Een cijfer combinatie dat persoonlijk en belangrijk leek, maar misschien ook wel volgens de probabiliteits-statistieken erg onwaarschijnlijk was als winnend getal… maar who cares, eerst was er de opwinding van het mogelijke winnen net voor de trekking. Daarna de kleine of grote teleurstelling -al naargelang de economische toestand van de familie op het eind van de maand- en de hoop op “volgende keer meer geluk”. Want als het niet dit keer was, was er wel weer meer kans voor de volgende. Alsof je na elke trekking, na elk “verlies”, dichter bij een potentieel winnen kwam.

We waren thuis niet erg welgesteld en er was steeds die éne collectieve droom –waarschijnlijk de enige waar heel de familie samen in kon en wilde geloven- om plots, uit het niets, dankzij de lotto, erg veel geld te winnen en zo een boel “dingen” te kunnen verwezenlijken die anders echt wel buiten bereik bleken. “Dingen” die enkel mogelijk waren met dat onmogelijk-om-het-zelf-te-verdienen-enorm-pak-geld.

Grappig, in die jaren was wat je ermee wou verwezenlijken nog erg duidelijk, een huis kopen (ipv huren), een degelijke auto voor de familie, de keuken of de badkamer eindelijk renoveren of zo. En als kind was dat die éne paar coole basketters aanschaffen, of een piano of een heus ruimteschip om de planeet te verlaten –tja als kind waren dromen zonder beperkingen- elk familielid had zo wel z’n ideetje op maat, maar als kid was, voor mij dan toch, sowieso “the sky the limit”.

Maar de tijd verandert je –misschien maar goed ook?- en ik was met het ouder worden meer en meer overtuigd geraakt, door m’n persoonlijke ervaringen en geduld en gebroken dromen en concrete teleurstelling in m’n geboorte cijfer, dat niets zomaar uit de lucht ging vallen, en zeker niet een pak geld voor een interstellair ruimteschip. Ik had dat piepkleine gokvirusje in onze familie dus niet opgepikt, en geef toe er absoluut niets meer in te zien, het lijkt me, op de dag van vandaag, totaal energie-, tijds- en geldverlies. Gokken was voor dromers of wanhopigen of erger nog wanhopige dromers. Ik ben een erg concrete en realistische workaholic en controle freak.

Geld verwart

Gokken doe je natuurlijk vaak voor geld, en, tja, dat geld is duidelijk verwarrend. Ik ken haast geen ander element dat zoveel aantrekkingskracht heeft op mensen, meer nog dan goed eten of mooi weer. Het werkt als een magneet, manipuleert mensen alsof ze aan touwtjes hangen, en inspireert tot de vreemdste gedragingen op een haast instinctief dierlijke manier, wat paradoxaal lijkt gezien het niet zoals groenten of fruit in de natuur voorkomt of aan de bomen hangt. Het is een fictief tussenmiddel, een vertalingsobject dat zijn eigen nut heeft overstegen –of misschien net het omgekeerde, zijn oorspronkelijke doel als substituutmiddel is vergeten en de wereld hierdoor in een onontwarbare knoop heeft gelegd. Geld heeft een haast duivels effect op mensen, het is moeilijk te vertrouwen. Het is verslavend, en dus de makkelijkste bondgenoot van gokken in’t algemeen.

Macao

Hoe ik erbij kom om stil te staan bij zoiets complex doch alledaags als geld en gokken, is vanwege een recente reis in het Oosten. Ik bezocht Macao…

Macao is duidelijk “the new and improved” Las Vegas. Voor wie Macao niet kent het is, net zoals Hong Kong, een uitzondering in China. De officiële naam is dan ook Speciale Administratieve Regio Macau van de Volksrepubliek China; die naam alleen al spreekt boekdelen over wat je hier kan verwachten aan business en transacties. Het heeft andere spelregels dan het communistische China, er is hier zelfs een andere, aparte muntwaarde, net als in Hong Kong… en het is in volle vaart, in volle ontwikkeling, als je er staat denk je dat het letterlijk gaat opstijgen en wegvliegen…

Ikzelf verbleef vooral in het middelste eiland, Taipa, niet al te ver van de luchthaven van Macao. Een roomservice persoon met wie ik effe een babbeltje sloeg vertelde me dat ie uit de Filipijnen kwam en hier verbleef omdat het loon voor een job als het zijne hier veel hoger ligt dan elders. Meteen wordt duidelijk dat Macao een mensenmagneet is; het trekt iedereen aan die nood heeft aan meer middelen. Oftewel door werk te zoeken, oftewel om te komen gokken, hoedanook; geld ligt hier, meer dan elders, in het centrum van elke beslissing.

Wanneer je Taipa ontmantelt, merk je, naast erg mooie oude huizen en herenwoningen die door de Portugezen werden opgericht -Macau is blijkbaar de oudste Europese kolonie gesticht in 1557- dat de zeer recente nieuwbouw specifieke structuren volgt, het werkt als een vreemde bijenkorf.

Er ontstaat een erg nieuwe hedendaagse wereld: shoppingcentra die rondom een Casino worden gebouwd, zoals een dorp rond een kerk.

De mensen hier worden als mieren aangetrokken door werkgelegenheid en het creëert een hele uitzonderijke gemeenschap: als een ecosysteem dat zichzelf voedt en reguleert, met een zeer specifieke input van de buitenwereld.

Er ontstaat een erg nieuwe hedendaagse wereld: shoppingcentra die rondom een Casino worden gebouwd, zoals een dorp rond een kerk. Beeld je in: het hart van de sureëele futuristische “stad” is het Casino zelf met al het tumult dat daar bij hoort. Er rond zijn winkels, heel erg veel winkels. Open bijna de ganse dag door. Reuze megahotels met erg uitgebreide restaurants, spa’s, duizend–en-één services en natuurlijk het gewenste buitenlucht zwembad –ditmaal toevallig dicht wegens een te gevaarlijke typhoon die het eiland bezocht voor die enkele dagen dat ik er was. Dit alles, behalve het zwembad dan, onder één dak!

Zo heb je dus één bedekte “ministad” rond één casino… maar het feit is dat Taipa er zo meerdere heeft, het Taipa-sterrenstelsel loopt over van deze verschillende werelden, elk met hun eigen logica en instelling en kleuren en eigenschappen. Zo heb je de Venetian, de net gebouwde en onwaarschijnlijk imposante Galaxy, ikzelf zat in The City of Dreams, die haar naam niet had gestolen.

Casino

Daar stond ik plots, in het midden van één van de machtige casino’s in Macao, China, met m’n mond open van verbazing en onwennig amusement. Zoveel mensen, zoveel toestellen, zoveel -voor mij dan toch- onbekende terreinen; jackpots, roulettes, pokerspelen, gokkerstafels; en zoveel jetons en kaarten en kleuren en… zoveel geld…!

Het eerste wat ik wou doen, in het midden van dit adults only pretpark, was foto’s maken. Waarachtig, de intensiteit van de mensen hun blikken is indrukwekkend, hun lichaamstaal en –bewegingen, het casino lijkt een religieuze plek met extreme fanatiekelingen, ieder erg duidelijk op een pelgrimspad tot zelfvervulling, of eerder eigen-zakken-vulling.

Maar het mag niet, deze heilige plek heeft duidelijke regels; meteen komt er een bewaker op me af de seconde dat ik nog maar het topje van m’n fototoestel toon. Foto’s maken, in dit gokparadijs, is verboden; het ontneemt de ziel van het spelpark, van deze pokerkaarten-tempel. Het maakt de spelers en het oord kwetsbaar, het maakt de fotograaf een potentiële terrorist. Spijtig, want het schouwspel is een foto-album, neen zelfs een hele foto-expositie of documentaire film waardig.

Aan de meerdere ingangen, merk ik dat er jongeren worden tegengehouden, kinderen mogen hun ouders hier niet volgen en moeten haast als aan een leiband aan de ingang wachten. Het is duidelijk adults only, volwassenen-gedoe, zoals een stripclub of een sekswinkel. Van op een afstand bekeken moet dit erg verwarrend zijn voor kids denk ik dan, die onwaarschijnlijk aangetrokken worden door al die lichtjes en geluidjes en spelletjes en kleurtjes. Het is iets voor later, als ze groot zijn. De heilige ingangen zijn ook uitgerust met metaaldetectoren; net als in een luchthaven, wordt je gescand. Erg surreëel. Het spreekt allemaal tot de verbeelding.

Het bekijken van dit schouwspel bracht me nog tot andere vergelijkingen. Ja het spelgehalte is sterk en creëert een vreemd amusementspark gevoel. Daarnaast heeft het ook dat haast religieuze gegeven, als een nieuwe godsdienst met Geld als God. Plots roept het nog een ander beeld op; deze plek heeft dezelfde intensiteit en dramatiek als het geldhandelen in een beurs, er is een Wall Street gehalte aan dit alles. Je voelt dat het menens is, het lijkt soms een gevecht op leven en dood, er staat, letterlijk, veel op het spel voor al deze mensen.

Ik zie koelbloedige vrouwenblikken die niet in hun kaarten laten kijken, ik zie zwetende mannen die tot op hun tandvlees spelen en zelfs verder gaan dan dat. Er zijn bijna slapende figuren die af en toe als halfdode zombies aan hun jackpot trekken, met weinig hoop dat er werkelijk iets uit de bus komt. Zeer geconcentreerde faites-vos-jeux jockeys die het hele gebeuren geciviliseerd trachten te houden, de reeds genoemde toezichters en agenten die de minst verdachte handeling komen besnuffelen en terechtwijzen. Er zit structuur in al die waanzin. Alles is tot in de puntjes uitgedacht. Ik waande me in Bladerunner of een andere sciencefiction film.

De Stad der Dromen is ongemakkelijke kruising tussen tussen werkgelegenheid, oppervlakkigheid, ultracomfort en regelrechte luxe met het marginale en onchristelijke gokkenspel. Dit is overduidelijk een financiele uitweg en werkelijkheid geworden, of toch één van de richtingen die een deel van de wereld aan het nemen is om met een geldcrisis om te gaan. Las Vegas, Macao en andere goksteden handelen volgens een gokbeurs met een frapante, en mij totaal onbekende logica. Dat is zowel beangstigend als spannend, en ik vraag me echt af wat de toekomst nog brengt voor die alternatieve plekken; wordt het Bladerunner of wordt het Star Trek, horror of utopie?

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.