Je geluk en/of je leven

Tik eens “zelfmoord” in op ons collectieve externe brein Google. Je krijgt meteen “manieren”, “tips” en “pijnloos” te zien. Veel mensen overwegen om de daad bij de (sombere) gedachte of het (gebrek aan) gevoel te voegen.

Dit zijn de laatste cijfers: in 2009 sloegen in België 1102 mensen de hand aan zichzelf. Dat is 7% meer dan het jaar daarvoor en anderhalf keer het Europese gemiddelde. Drie zelfdodingen per dag. En dan nog alle mislukte pogingen. We kennen allemaal wel iemand. Of we worden stil –of nijdig- als de trein vertraging heeft door een “persoonsongeluk”.

Wurgende armoe, verstikkend materialisme

It is the economy, stupid, zegt minister van welzijn Vandeurzen. Wie kennelijk niet meer weet van welk hout pijlen te maken ziet vaak geen andere uitweg. Van een leefloon kun je niet leven. Als je wegzakt in het drijfzand van lening-op-lening, van putten vullen door andere te delven, kun je niet leven. Als je alléén “valt” zonder partner is dat vaak een juiste omschrijving van je financiële en ook mentale toestand.

Mijn buik vertelt me dat ook teveel niet goed is. Je hoeft niet buitensporig rijk te zijn om veel te veel te hebben. Een smartphone en een tablet en nieuwe oortjes en teveel keuze in de kleuren verf voor op je keukenmuur. Teveel soorten wasverzachter, teveel weekendbijlages bij de krant voor één weekend.

Opdracht voor de samenleving

Is het nature of nurture? Ik geloof niet in de tegenstelling mens-maatschappij. Het is een taak van allebei om het leven draaglijk te maken of te houden.

Om te beginnen is het steen-en-beengeklaagd dat de eerstelijns geestelijke gezondheidszorg bij ons zo zwak is. Je hebt meer dan een kwartiertje nodig bij de huisarts om te vertellen wat er niet gaat. Na dat kwartiertje volgt helaas te vaak meteen een voorschrift voor antidepressiva…

De stap naar een echte shrink is groot, en bovendien zijn er steeds minder psychiaters. Een psycholoog dan? In de centra voor geestelijke gezondheidszorg sta je op een wachtlijst tot je een ons weegt. Blijft over: de vrije markt. Een afspraak van een uur bij een psychotherapeut kost makkelijk 50 euro. Waarvan geen cent wordt terugbetaald door de ziekteverzekering. Psychologen en patiënten wachten al jaren op een regeling. Om het kaf van het horen te scheiden ook. Een hamster met een hoed op kan zich tegenwoordig “lifecoach” noemen en goedgelovigen het ravijn in begeleiden.

Maakbare mens

Een samenleving die draait op een hyperliberale economie, daar moeten we ook geen spontaan “less is more” of “small is beautiful” van verwachten. De weg is voorwaarts, het ordewoord groei, groei en nog eens groei en jammer maar helaas voor wie niet meemarcheert.

Dat is de stelling van de Nederlandse wetenschapshistorica Trudy Dehue in haar boek “De depressie-epidemie”. Ze maakt komaf met de algemeen aanvaarde opvatting dat we in een pamperende maatschappij leven, waar iedereen slachtoffer is en waar je bij de minste dip in therapie-zus-of-zo terechtkomt. Het tegendeel is waar. De samenleving is nu zo hard, betoogt Dehue, dat de verantwoordelijkheid volledig bij het individu is gelegd. Je moet zélf voor je geestelijke gezondheid zorgen

Het is bijna je verdomde plicht om die antidepressiva te slikken, want die werken sneller dan een lang proces van psychotherapie. En dan kun je met bekwame spoed weer aan de slag.

Het is onverantwoord om te wachten tot je kind vanzelf stil zit, zonder Rilatine. Want het stoort de klas. Waarom denk je dat de winkels vol zélfhulpboeken liggen. Trek uw plan! En wees productief.

Opdracht voor de mens

Trudy Dehue heeft natuurlijk gelijk. Maar ik vind het toch niet enkel een taak voor de overheid om voor mijn geestelijke gezondheid te zorgen. In december komt Vandeurzen met een nieuw actieplan-zelfmoord, als ze daar tenminste uit de discussie over de terminologie zelfdoding/zelfmoord raken. In afwachting kunnen we toch maar beter… onze plan trekken.

De meeste depressies komen voor bij vrouwen. Maar driekwart van de zelfmoordenaars zijn mannen. Vrouwen praten zich eruit, terwijl mannen de kruik zolang te water laten tot hij barst. Het heeft ook met gekrenkte trots te maken, denk ik. Ik ken een psy die opzettelijk geen bordje aan de voordeur hangt. Waarom niet? “Om niemand te stigmatiseren”. Wat een onzin.

Praat met je familie en vrienden en collega’s. Leef niet langs elkaar heen.

De pijn van het zijn

Zet je tv uit. De berichtgeving over zelfmoord en familiedrama’s doet meer kwaad dan goed. En met de zoveelste studie, genre “38% van de Belgen heeft een psychische aandoening” komen we ook niet verder.

En nog een tip van de wijze psychiater Dirk De Wachter laatst in interview: “Mensen moeten leren een klein beetje ongelukkig te zijn”. Niet voortdurend vol verwachting op de toppen van je tenen leven. Life sucks nu eenmaal, af en toe. Je werk kwijt, je vader dood, je vriend die je in de steek laat: het is hartverscheurend, maar het hoort er bij.

Bak een taart, met hart en ziel. Ga fietsen, met hart en ziel. Tel je zegeningen. Denk aan Monty Python: “You come from nothing, you ‘re going back to nothing. What have you lost? Nothing!

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.