Waarom het Pakistaanse drama ons niet raakt

De overstromingen in Pakistan maken zes miljoen mensen afhankelijk van noodhulp. De voorpagina van De Standaard toont op 13 augustus een kind in een verzopen steeg met als provocerende titel: “Dit raakt ons niet”.
Wie ligt er wakker van Pakistan? De tsunami maakte blanke slachtoffers, in bekende vakantieoorden, van waar spectaculaire beelden onze huiskamer overspoelden. De tsunami en de aardbeving in Haïti vielen in de gulle kerstperiode. Maar overstromingen in Pakistan, tijdens een druilerige periode in augustus? Is het niet elk jaar hetzelfde liedje in die moessonlanden?
Ja en nee. Er zijn in Zuid-Azië wel vaker grote overstromingen, maar deze is van een andere orde. Een groot deel van de oogst is vernield, drinkbaar water is er amper en 3,5 miljoen kinderen lopen het risico op dodelijke ziektes. Zonder noodhulp kan deze overstroming de dodelijkste ramp van de eeuw worden. En toch heeft iedereen een goed excuus om niet te helpen. Geld geven zou geen zin hebben, omdat de premier corrupt is. Lezers die niet willen helpen omdat het land een kernwapen heeft krijgen veel bijval. Bovendien is het vakantie, is ons geld op en durft geen enkele BV zijn kop uit te steken voor een moslimland. Pech voor Pakistan.
Eerlijk is eerlijk. Mijn frustratie over die uitvluchten komt voort uit persoonlijke ervaringen in Pakistan. Toen ik in Pakistan een dag in een ziekenhuis lag, bleef een bediende van de guesthouse waar we verbleven aan mijn ziekenbed gekluisterd. Soms ging hij heel even weg, enkel om terug te komen met koekjes of thee. Mensen in nood helpen is één van de vijf richtlijnen waar goede moslims zich aan houden en in Pakistan nemen heel wat mensen dat vrij ernstig.
Een hele maand lang werden we overal waar we doorreisden door wildvreemden getrakteerd op thee, eten, onderdak en zelfs bustickets tot onze volgende bestemming. Iets teruggeven was een belediging. Pakistanen zijn de meest hulpvaardige mensen die ik in al mijn reizen ben tegengekomen. En vandaag hebben ze zelf wat hulp nodig.
Eén van de belangrijkste reden waarom ze amper hulp krijgen is de logica van de media. Begin juni 2008 kijk ik met Pakistanen in Gilgit naar TV beelden van de aanslag op de Deense ambassade. De Pakistaanse kijkers zuchten diep. “Dit is het enige dat jullie in het Westen over ons land zien”. Erger dan die paar doden is volgens hen dat elke reportage over een aanslag nog minder toeristen, een nog slechter imago en nog meer frustraties betekent.
De rekening van die beeldvorming over Pakistan wordt vandaag duidelijk: geen kat wil het land uit de nood helpen. Een kleine minderheid terroristen gijzelt zo, met dank aan de media, 176 miljoen Pakistanen. Veel moeite kost het niet om de frustraties over zowel de aanslagen als de manier waarop die de beeldvorming over hun land domineren te horen. Fluisterend op de drukke plek waar Benazir Bhutto vermoord werd en al vloekend in een dorp in de Karakorum. Maar het onrecht stopt niet bij de ronduit foute beeldvorming over de Pakistanen.
Volgens Britse meteorologen zijn de bosbranden in Rusland en de extreme regenval in Pakistan met elkaar verbonden. Een abnormale luchtstroming hoog in de atmosfeer is de directe aanleiding voor beide rampen. Het patroon van die luchtstroming past in het plaatje van de klimaatmodellen die tonen wat de klimaatverandering met het weer kan doen.
Wie het motto ‘eerst zien dan geloven’ aanhangt, die kan altijd eens gaan kijken aan de Ultar gletsjer. Begin juni 2008 gutst het zwarte smeltwater er door een lek in het irrigatiekanaal van Karimabad. Meerdere mensen bevestigen dat ze de gletsjer nog nooit zo snel zagen smelten. De Himalaya warmen volgens waarnemingen drie keer sneller op dan het wereldgemiddelde en de gletsjers smelten ook in Pakistan aan een recordtempo.
Voeg daar een nooit geziene hoeveelheid regen aan toe en je hebt wat we vandaag zien: een ramp van epische proporties, met blijvende gevolgen. Hoofdverdachte: door de mens veroorzaakte klimaatverandering. In hoofdzaak wij dus, het rijke Westen.
De 3,5 miljoen Pakistaanse kinderen in dringende nood van proper water hebben brute pech. Klimaatverandering zijn we hier beu gehoord en de link met rampen als deze blijft ‘slechts’ 99% zeker. Ons laatste geld hebben we net aan die welverdiende vakantie besteed. Hun regering heeft een grote bom. Een argument dat de Cubanen niet inriepen, toen ze de slachtoffers van de orkaan Katrina wouden helpen.
Maar vooral, laat ons eerlijk zijn: het zijn moslimkinderen. We vermoeden zelfs uit een nest van terroristen. Onze reactie op de ramp in Pakistan leert veel over de tragedie die zich hier afspeelt. Een tragedie die maakt dat moslims geen moskee meer mogen bouwen in New York, de hoofdstad van het vrije denken.
Een trend die er voor zorgt dat een man die de Koran wil verbieden zijn stempel op het beleid van onze noorderburen mag zetten. Een kanker die ook de president van onze zuiderburen aanzet tot uitspraken over het ontnemen van de Franse nationaliteit van stoute moslims. Een idee dat niet meer gezien was in Frankrijk, sinds men zo iets voorstelde voor de joden, tijdens Wereldoorlog II.
Terroristen en moslims. Miljoenen dorstige kinderen en een corrupte premier. Is het voor ons allemaal één pot nat?