DVD: Er is leven in Kaboel!

Mensen leven levens van liefde en profijt, van twijfel en valse zekerheden, van idealen en verraad. Dat geldt voor België, maar ook voor Afghanistan.
Wie de krant leest of het nieuws op tv volgt, krijgt de indruk dat er maar twee groepen rondlopen in Afghanistan: de taliban en de internationale troepenmacht onder leiding van de Navo.
Over de 33 miljoen Afghanen verneem je maar zelden iets. Nochtans is niets menselijks die Afghaanse mannen, vrouwen en kinderen vreemd. Maar wat menselijk is, haalt natuurlijk de voorpagina niet.

Menselijk

Kind geboren in Kaboel. Arme jongen vernederd in Afghanistan. Als je het in krantentitels giet, lijkt het leven zo evident, dat het oninteressant wordt. Gelukkig is er de zevende kunst om de grote gaten in onze kijk op de wereld op te vullen en om van gewone mensenlevens beklijvende en beklemmende verhalen te maken.
Barmak Akram en Samira Makhmalbaf brengen allebei een film uit die in het hedendaagse Afghanistan gesitueerd is. De realiteit infiltreert bij beiden de verbeelding, en hun creativiteit verheft de lokale werkelijkheid tot een universele ervaring.

Kabuli Kid

Het verhaal van een baby die op de achterbank van een taxi te vondeling gelegd wordt (Kabuli Kid) lijkt op het eerste gezicht een gewone tranche de vie, maar wie aandachtiger kijkt, ziet ook de moeilijke zoektocht van een hedendaags, stedelijk Afghaans gezin naar een evenwicht tussen traditionele waarden en moderne uitdagingen en kansen.

Two legged horse

Het verhaal van de gemarginaliseerde jongen die voor 1dollar per dag een gehandicapte rijkeluiszoon ronddraagt (Two legged horse), lijkt dan weer een uitgewerkte allegorie voor de diepe kloof tussen arm en rijk in Afghanistan, toch komt de prent soms pijnlijk dicht bij een documentaire registratie van de ondraaglijke hardheid van een samenleving die na dertig jaar oorlog en vernietinging nog steeds geen perspectief op vrede en waardigheid kent.
Na een recente reportage voor MO* magazine in Kaboel en Kandahar, en daarna een gelijkaardige reis doorheen de noordwestelijke conflictzones van Pakistan, was het bekijken van deze twee films een bijzondere ervaring. Ze vatten, elk op zijn eigen manier, de kleine details van de grote menselijke drama’s in de regio.
Herkenbare beelden van de stoffige, spartaanse leefwereld van de Afghanen worden gecombineerd met confronterende, soms schokkende werkelijkheden die je als passerende journalist ontglippen.
Er is leven in Kaboel en in Afghanistan, dat bewijzen deze twee films. Dat leven is vaak hard en meedogenloos, maar het is altijd menselijk. En dat is de hoopvolle, onderliggende boodschap van deze films: Afghanen zijn net mensen, en Wir sind allen Kabulis!