20 miljoen vakbondsleden meer, moet te doen zijn

“Ik verwacht van niemand naïef optimisme. Maar ik meen dat we van elk rechtgeaard syndicalist wel mogen verwachten te blijven geloven in het vermogen om de dingen ten goede te veranderen, ook internationaal. Luc Cortebeeck hield een vurig pleidooi voor internationaal syndicaal werk en voor de Internationale Arbeidsorganisatie. Dat schrijft Chris Serroyen van de studiedienst van ACV in deze gastbijdrage.

  • © ILO Guy Ryder en werknemersgroep IAO © ILO

Het was wachten op Sharan Burrow (voorzitter IVV) om maandag op het IVV-Congres in Berlijn de vlam in de pijp te krijgen. In sneltreinvaart fietsend door het ontwerp van congresverklaring. Paperless, het ecologische voorbeeld gevend door op te lezen vanaf haar iPad.

Organiseren, organiseren, organiseren

We zijn de grootste ledenbeweging te wereld, begon ze.  Nationale regeringen en internationale instellingen gedragen zich vandaag als lafaards tegenover de financiële wereld en big business.  Waardoor de werknemers wereldwijd achteruit gaan. En dus moeten we “organiseren, organiseren, organiseren”.  Waarmee ze ineens tot de kern kwam van dit Congres.

We zijn nog met veel te weinig: met een gemiddelde syndicalisatie in de wereld van slechts 7 procent. En dus moeten we leden bijwinnen (20 miljoen meer om te beginnen), in de formele economie, maar net zo goed in de informele economie.  Werknemers syndiceren, samenbrengen en in actie brengen, dat moeten we doen. Om van daaruit collectief te onderhandelen en tussen te komen bij de overheden en internationale instellingen. Voor minimumlonen, voor sociale bescherming, voor goeie collectieve voorzieningen, voor waardig werk ook…

Van de prijs die je hier betaalt voor een jeans, zei ze,  gaat 64% naar de retailer.  Terwijl 2% terechtkomt bij de arbeiderster die ze maakt. Zoiets heet simpelweg ‘greed’, zegt Burrow. En dat is waar de internationale vakbeweging voor staat. Kunnen we dat?  Ja, dat kunnen we, zei Burrow.  20 miljoen meer leden, moet te doen zijn.

Investeren in de Internatonale Arbeidsorgansiatie

Luc Cortebeeck  kreeg als ontslagnemend adjunct-voorzitter van het IVV een prominente plaats in het eerste rijtje sprekers van de plenaire zittingen.  Hij concentreert zich de komende jaren op zijn werk in de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO), waar hij overkoepelend voorzitter is van de werknemersgroep.  En dus greep hij de gelegenheid vooral aan om het belang van de IAO in de verf te zetten en van de noodzaak daar ook als nationale vakbonden in te investeren.

We hebben samen, wereldwijd, zeer veel redenen tot klagen, begon Cortebeeck. De financiële crisis van 2008 blijft voortwoekeren.  Het neoliberalisme is terug van nooit weggeweest.  Wereldwijd stijgt de ongelijkheid, met als uitwas de extreme verrijking van de top 1%, zoals econoom Thomas Piketty in zijn magistrale analyse aangeeft.  Dit dreigt te leiden tot ontmoediging, tot defaitisme.  Terwijl dat nu precies de slechtste raadgeefsters zijn voor vakbondsmilitanten en vakbondsleiders.

We zijn nog in staat te wegen

Want, dat vergeten we al eens, we zijn nog in staat te wegen, stelde Cortebeeck. Ook internationaal.   Want sedert ons congres in Vancouver hebben we in de IAO toch maar de conventie over het huispersoneel en de aanbeveling over de social protection floor gerealiseerd.  We zien dat het in Birma/Myanmar, na zoveel frustrerende jaren, de goede kant op gaan.  We hebben gezien wat de Global Union Federations samen met de Schone Klerencampagne en de ondersteuning van de IAO in beweging hebben kunnen zetten bij de kledingmultinationals met het Akkoord over Brand- en Bouwveiligheid (the Accord on Fire and Building Safety), na het drama van Rana Plaza in Bangladesh.  We hebben met sterke steun van het IVV binnen de IAO de reïntegratie bekomen van de stakers in Bahrein en er werd een historisch akkoord gesloten.  We zien hoe de Post 2015 Development Agenda van de VN de goede kant opgaat, waarbij het eindelijk een evidentie wordt dat waardig werk en sociale bescherming cruciaal zijn.  En we slaagden erin Guy Ryder aan het hoofd van de IAO te brengen.

Ik verwacht van niemand naïef optimisme.  Maar ik meen dat we van elk rechtgeaard syndicalist wel mogen verwachten te blijven geloven in het vermogen om de dingen ten goede te veranderen, ook internationaal. Mits de adequate strategie naar werkgevers en regeringen.  Mits de capaciteit om onze eigen achterban in te zetten voor de internationale zaak.

Cruciale rol voor IAO

In die strategie heeft de IAO een cruciale plaats.  Het is niet voor niks dat de meeste voorbeelden van vooruitgang die ik gaf via de IAO tot stand kwamen.  En als er bij de andere internationale instellingen vooruitgang is, dan is het omdat het IVV en de IAO de dialoog aangingen met de G20 en de internationale financiële instellingen.  IMF, WB en OESO zien eindelijk in dat ongelijkheid een fundamenteel probleem is voor de heropbouw van de economie en zij zien het belang in van kwalitatief werk. Toch blijft het bij woorden als we hun desastreuze optreden zien in meerdere landen.

Maar ook al is de IAO de enige internationale instelling waar de werknemers een verankerde positie hebben, de IAO is niet van de werknemers alleen.  Zomin als Guy Ryder dat vandaag kan zijn.  De IAO is een tripartiete instelling, mee aangestuurd door de werkgevers en de nationale overheden.  En daarom moeten we blijven investeren in de dialoog met de werkgevers, ontzettend belangrijk willen we vermijden dat de IAO ten onder gaat in het geopolitieke spel tussen de Lidstaten.  Maar dan moeten de werkgevers zich ook eindelijk opnieuw engageren in de sociale dialoog.  Zoals wij ook moeten blijven druk zetten op de nationale regeringen om ze aan onze kant te krijgen in de IAO.  Zowel nationaal als internationaal vergt dit van iedereen hier aanwezig een dubbele inzet, ten aanzien van werkgevers en regeringen. Vakbonden van Europese landen, ooit was Europa de beste bondgenoot van de IAO. De laatste jaren werd Europa een zorgenkind. Erger, we krijgen Europa tegen als het gaat om het het gendergelateerd geweld op het werk (gender-based violence at work).

Belangrijke IAO-conferentie volgende weken

Ik roep u allen op tot een gezamenlijke inzet voor de toekomstige uitdagingen van de IAO. Te beginnen met de Internationale Arbeidsconferentie van volgende week. Terecht wil de directeur-generaal migratie op de IAO-agenda zetten. Wij willen de conventie C29 over gedwongen arbeid aanvullen met een protocol over mensenhandel en nieuwe vormen van gedwongen arbeid. Willen we daarin lukken, zullen we niet alleen goed moeten onderhandelen maar moeten we ook al onze regeringen achter dit project scharen. We starten tijdens deze conferentie de discussie over de formalisering van de informele arbeid om volgend jaar tot een aanbeveling te komen. Ook het tewerkstellingsbeleid komt volgende weken ter sprake evenals de minimumlonen. En uiteraard willen we in de commissie van de normen 25 landen, waar rechten van werknemers niet gerespecteerd worden, aan de kaak stellen.

Na de werkgeversaanval in 2012 doet de werknemersgroep - onder impuls van het IVV – er alles aan om het stakingsrecht veilig te stellen, daar mogen jullie op rekenen. Indien nodig starten we in de Raad van Bestuur van de IAO de procedure op om naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te stappen. En binnen de IAO werken we aan de beste methode om het werk van de experten - een schat aan interpretaties van conventies opgebouwd gedurende bijna 90 jaar - veilig te stellen.

Maar er is meer, hoe krijgen we meer invloed op de multinationals? Hoe bekomen we toch - ondanks de tegenstand van werkgevers en regeringen - een instrument over de globale bevoorradingsnetwerken (global supply chains)? Hoe krijgen we ondanks de tegenstand van werkgevers en regeringen een instrument over het gendergerelateerd geweld op het werk (gender-based violence at work)? Hoe zorgen we ervoor dat we met de IAO meer invloed krijgen op het beleid van landen in moeilijkheden, zoals de programmalanden in Europa en elders?

En last but nog least. De werknemers willen mee de ‘toekomst van het werk’ (future of work) bepalen in aanloop van de viering van 100 jaar IAO in 2019.

De IAO, besloot Luc Cortebeeck, blijft ongetwijfeld het meest effectieve instrument om de werknemers de rechten, het waardige werk en het waardig leven te geven die hen toekomen. Het IVV en de werknemersgroep, met Afrikanen, Latijns- en Noordamerikanen, Aziaten en Europeanen, samen zullen wij de IAO ten volle benutten om de kracht van werknemers stevig op te bouwen. To build workers’ power!

Chris Serroyen

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Werknemersvoorzitter en vice-voorzitter van de IAO

    Luc Cortebeeck is werknemersvoorzitter en vice-voorzitter van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO/ILO), voorzitter van Wereldsolidariteit en adjunct-voorzitter van het Internationaal Vakverbo

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.