Afghanistan: de eerste stappen van een moeder

Net zoals de meeste Afghanen weet Farzana niet hoe oud ze is.

18? Of misschien 19? Ze moet zelf gissen.

Farzana lijkt verbaasd dat het meisje dat ze zopas het leven heeft geschonken, beweegt.

In Afghanistan bevallen de meeste vrouwen thuis en zelfs kleine complicaties kunnen ernstige gevolgen hebben.

Ze was niet voorbereid en haar angst voor het onbekende en de onverwachte pijn veroorzaakten een beklemmend gevoel, legt de vroedvrouw van AZG uit. Farzana had het geluk dat haar schoonfamilie haar naar de kraamafdeling van AZG bracht zodra de weeën begonnen. In Afghanistan bevallen de meeste vrouwen thuis en zelfs kleine complicaties kunnen ernstige gevolgen hebben.

Hoewel de bevolking van de wijk de laatste tien jaar vertienvoudigde en aangroeide tot een miljoen, is het ziekenhuis van Dasht-e-Barchi een van de zeldzame openbare gezondheidsstructuren in dit deel van Kaboel.

Net als de overgrote meerderheid van de bevolking van Dasht-e-Barchi waren Farzana en haar familie gedwongen om hun huis op het platteland te verlaten.

Haar man vond er geen werk meer en ze kwamen naar Kaboel in de hoop op een betere toekomst. Ze trouwde ongeveer een jaar geleden en woont nu samen met haar schoonfamilie. Kort nadat ze zwanger werd, is haar man naar Iran vertrokken om er te gaan werken. Farzana weet dat hij zijn dochtertje niet zal komen bezoeken. Hij is arbeider in de bouwsector en moet als enige kostwinner van de familie het geld dat hij verdient naar huis sturen.

Voor de eerste borstvoeding kreeg ze hulp van het AZG-personeel omdat ze niet goed wist hoe ze haar baby moest vasthouden. Zodra ze terug naar huis gaat, zal haar schoonmoeder haar wel helpen. Zittend op haar bed wikkelt ze de baby in een paarse wollen deken om ze ten slotte te omwikkelen met een lang lint.

Dat is traditie: vlak na de geboorte wikkelen Afghaanse moeders hun baby in een gekleurde stof. Sommigen zeggen dat het de baby rustig maakt en doet stoppen met huilen, anderen denken dat het eventuele misvormingen voorkomt. Het meisje is rustig en sluit zachtjes de ogen.

Een uur later halen de verpleegkundigen de wikkels van de baby en leggen ze haar zachtjes op de borst van haar moeder. Farzana en haar kind worden samen in een groot elektrisch blauw deken gewikkeld in ‘kangoeroepositie’: het huidcontact met haar moeder warmt de baby op, herstelt de nabijheid en creëert een hechte psychologische band.

‘Lekker warm!’ lacht Farzana, met haar dochter tegen haar aangedrukt. De jonge moeder houdt haar kind nochtans stevig vast, uit vrees dat het zou vallen. Wanneer we haar vragen wat ze voor haar kind wenst, lijkt ze een beetje verbouwereerd: ‘Daar heb ik niet echt aan gedacht. Ik wil gewoon dat ze gezond is.’