Alle goede dingen bestaan in drieën

Nerveus, maar vol verwachting.

Zo stond ik in de operatiekamer van de Dasht-e-Barchi-kliniek.

Aangezien ik in Australië vooral in een kinderziekenhuis heb gewerkt, heb ik hier in Afghanistan al meer geboortes meegemaakt dan in mijn hele carrière als verpleegster.

Zes weken geleden had ik nooit gedacht dat ik deel zou uitmaken van een team neonatologie, in blijde verwachting van de geboorte van een drieling. Jawel, een drieling!

Zes weken geleden had ik nooit gedacht dat ik deel zou uitmaken van een team neonatologie, in blijde verwachting van de geboorte van een drieling. Jawel, een drieling!

Eerder deze avond kwam in het ziekenhuis een vrouw aan die een drieling verwachtte. De vrouw, Gohdsieh, had al drie kinderen jonger dan 13. Sterker nog, ze was ook directrice van een privéschool voor meisjes in Kunduz, in het noorden van Afghanistan. Ze vertelde ons dat ze de school nog altijd leidde toen ze hoogzwanger was en dat ze pas op het allerlaatste moment vrijaf wilde nemen.

Toen ze ontdekte dat ze in verwachting was van een drieling besliste ze om de vijf uur durende reis naar Kaboel te ondernemen. Een familielid had haar over de kwaliteitsvolle verzorging in de Dasht-e-Barchi-kliniek verteld.

Toen ze aankwam, had ze een hoge bloeddruk en bevatte haar urine een hoog proteïnegehalte. Alles wees erop dat ze leed aan pre-eclampsie [hoge bloeddruk veroorzaakt door de zwangerschap]. In het belang van de moeder en de baby’s werd beslist om een keizersnede uit te voeren.

Iedereen in het ziekenhuis was duidelijk opgewonden. Er zijn dan wel al veel tweelingen geboren in het ziekenhuis, maar een drieling hadden we niet eerder meegemaakt. In allerijl zochten de vroedvrouwen het nodige bijeen om de komst van de drieling voor te bereiden. Er werd gezocht naar dekens, reanimatietoestellen en voldoende geneesmiddelen voor drie borelingen.

Intussen waren de medewerkers van de afdeling neonatologie druk in de weer om de bedjes voor de nieuwkomers op te maken.

In de operatiekamer werd de patiënte onder leiding van dr. Ulrich verdoofd, terwijl het obstetrische team van dr. Sophie zich voorbereidde. Het neonatologieteam deed zich koel en rustig voor, maar ik was allesbehalve kalm. Terwijl ik mijn uitrusting voorbereidde en wachtte op drieling nummer één (mijn verantwoordelijkheid), speelden zich in mijn gedachten verschillende scenario’s af. Zouden we in de afdeling neonatologie wel genoeg materiaal hebben als er vanavond nog drie zieke baby’s bijkwamen? Waar zouden we de drie kindjes leggen als we hen tegelijk moesten reanimeren (we hebben maar één reanimatietafel en geen warmteschild)?

Zouden we in de afdeling neonatologie wel genoeg materiaal hebben als er vanavond nog drie zieke baby’s bijkwamen? Waar zouden we de drie kindjes leggen als we hen tegelijk moesten reanimeren?

Voor ik het wist was nummer één er. Een jongetje van 2,1 kg dat veel kabaal maakte. Hij was duidelijk niet onder de indruk van zijn vroeggeboorte terwijl ik hem afdroogde en aan zijn moeder toonde.

Drieling nummer twee was ook een jongetje, woog 1,8 kg, en maakte iets minder kabaal. Hij kreeg een beetje extra zuurstof en vervoegde zijn broer algauw in de afdeling neonatologie.

Drieling nummer drie was een prachtig meisje. Ze woog iets minder dan haar broers maar toonde een goede vechtlust (en eigenlijk was zij mijn favoriet).

Een paar dagen na hun geboorte kregen we hun namen te horen: de jongens heten Helal en Erbal, het meisje kreeg de naam Niguin.

De rest van de familie kwam op bezoek in het ziekenhuis. De drie oudere kinderen waren heel enthousiast om hun nieuwe broers en zus te ontmoeten: elk van hen koos een baby uit om voor te zorgen.

Net als alle baby’s die te vroeg geboren worden, liepen ze het risico op onderkoeling, infecties, ademhalings- en eetmoeilijkheden, maar na 10 dagen in het ziekenhuis waren ze kerngezond en mochten ze naar huis.

In het Dasht-e-Barchi ziekenhuis kun je wel stellen dat alle goede dingen in drieën bestaan.