De schizofrenie van de eilandbewoner

Ik zit met Antoine, Tonio voor de vrienden, op het terras van het enige open restaurant. Hij heeft me net heerlijke lasagne getrakteerd. Tonio is muzikant, hippie en Lampedusaan. We spreken afwisselend Engels en Frans, en wat Spaans met veel haar op. Hij heeft honderden verhalen, heeft de wereld reeds afgereisd. Het is een intense wijze man en ons gesprek wordt ook al snel even intens. Springend van het leven in Lampedusa, naar het leven van een muzikant, naar dat van mij. Maar bovenal hebben we het over de kunst van leven en hoe die kunst te beoefenen.

Op mijn eerste dag in Lampedusa heb ik al (te) veel gesprekken gehad. Alle woorden en gebeurtenissen malen in mijn vermoeide hoofd. De minderjarige Senegalees die bij een plaatselijk gezin wordt opgevangen en oorspronkelijk bang voor me is. Emanuel, de chauffeur, die me langs de belangrijke plaatsen van het eiland voerde, waaronder het bewuste in opspraak gebrachte centrum. Colargio, de kapitein, die mij zijn mening deelt over Lampedusa, de immigranten en de Italiaanse politiek.

En nu dus Tonio. Tonio, die me na uren praten vertelt hoe het lot ons heeft samengebracht. “Waarom, Annelies, moest jij op die boot zitten, vanmorgen aankomen en mijn wereld op zijn kop zetten?” Zijn genegenheid voor mij is al snel zeer diep en niet goedkoop als deze mij eerder verkocht door Italianen op mijn trip. Hij is een dromer, een gelover, een muzikant, een mens van honderd plaatsen tegelijk. Hij schenkt en absorbeert heel snel en veel. En ik geef en neem tegelijkertijd. Vanaf de eerste seconde na kennismaking zitten we op 1 lijn. Angstaanjagend én mooi.

Hij is een eilandbewoner. Eén van de 3000 (op 5000) in Lampedusa wonende Lampedusanen. Niet van Europa, niet van Afrika. Politiek bij Italië horend, geografisch ooit van Afrika afgescheurd. De schizofrenie schemert in elke zin door. Een gebrek aan houvast, een gebrek aan identiteit. Letterlijk verscheurd, zwevend op de Middellandse Zee.