Gelukszoeker uit Ghana

Hij is op de dool, dreigt zijn Italiaanse paspoort kwijt te geraken. Ik voel nu al hoe erg ik het uiteindelijk ga vinden hem niet rechtstreeks te kunnen helpen. Ik ga hier moeten leren mee omgaan de komende tijd. Misschien zal hij vanalles van me verwachten na ons gesprek en moet ik dit bij de volgende babbel heel duidelijk maken vóór aanvang. Dat ik enkel kan noteren, luisteren en proberen wereldkundig maken.

Enkele jaren geleden is hij omwille van economische en familiale redenen de woestijn doorgetrokken naar Libië. Drie jaar leefde hij er als illegaal in de bouw maar alles ging betrekkelijk goed tot de oorlog er uitbrak in 2011. Samen met veel andere Afrikanen werd hij er opgepakt door Kadhafi-aanhangers en op een boot gestouwd richting Lampedusa. Een boot met niet genoeg petrol. Een boot gedoemd om te zinken maar net op tijd opgemerkt door de Italiaanse politie.

Hij werd gered door een helicopter en naar Lampedusa gebracht. En daarna naar Ancona. Daar verbleef hij anderhalf jaar voor hij een Italiaans paspoort kreeg met geldigheidsduur 1 jaar. Enkel maar omdat hij een van de ongelukkigen was die uit de oorlog in Libië kwam. Anderen, die jaren ervoor arriveerden, kregen nooit een paspoort. Maar nu verloopt het dus. En nu heeft hij nog enkele weken om een huurhuis te vinden (en te kunnen betalen zonder geld), een job te vinden én zijn Ghanees paspoort voor te leggen.

Er zijn geen jobs. Zelfs niet nu hij nog legaal is. Hij heeft nooit in zijn leven een geboortecertificaat gehad en zonder geld slaapt hij op dit moment in een opvangcentrum voor daklozen. Nul op drie, dus hij verliest zijn legaliteit in enkele weken. “Annelies, do they want me to become a thief?”

De situatie is voor hem zo uitzichtloos als het voor duizenden anderen hier is. Dit is zijn verhaal in het zeer kort, ik kan er bloggewijs niet langer over schrijven. Hij kan niet terug, en hij kan niet verder. Hij staat stil. En dat is de ergste positie waarin iemand zich kan bevinden. Elke toekomstige dag brengt onzekerheid.

Hij wandelt me na enkele uren terug. En hij verwacht niets van me. Morgen zie ik hem opnieuw en zoekt hij me nog wat mensen die hun verhaal kwijt willen. Vanavond slaapt hij opnieuw in het centrum voor daklozen, ik slaap in mijn hostel. En het enige wat ons doet verschillen is waar we geboren zijn.