Porto Empedocle. On my way to death island

Mijn te lange broek absorbeert al snel te veel water dat zich een weg tot aan mijn knieën baant. Ik krijg prompt gezelschap van een oude dronken Italiaan die voor mij Chinees brabbelt. Toch zet hij dapper door en blijft me dingen vertellen.

Er zijn een stuk of tien mannen van zijn leeftijd in de bar, ik vermoed havenarbeiders. Voor de rest niemand. Ik ben een vreemde eend in de bijt. Ik ben een beetje bang, en de regen enerveert me

Adrenaline-opstoten wisselen mijn gemoed af met moedeloosheid. Deze laatste emotie krijgt helaas de bovenhand. Ik ben mezelf wat aan het tegenkomen. Maar ik heb mezelf een slaapcabine getrakteerd (die ik volgens de lokale bareigenaar ga onderkotsen in dit weer) en de boot vertrekt al om 23 uur. Nog even doorbijten. En hij ziet er stevig uit, dus ik blijf een gelukzak.