Ivoorkust: Vluchtelingen vertellen waarom ze niet terugkeren naar hun dorpen

‘Op maandag 28 maart was ik thuis. Ik ben oud en met pensioen. Gewapende mensen kwamen m’n huis binnen en namen me mee naar de grote weg. Ik moest gaan liggen. Ze goten benzine over me heen en staken me in brand. Ze namen m’n rechtervoet en wilden die helemaal verbranden. Iemand greep me, sleepte me het vuur uit en draaide me op m’n rug. M’n voet en m’n kleren waren verbrand. Degene die me uit het vuur had gesleept, nam me de dag later mee op z’n bromfiets naar het ziekenhuis. Waarom moesten ze mij hebben? Ik ben onschuldig!’

‘De rest van m’n familie kwam daarna ook naar hier. We zijn nu met 25. Het was tijd om te gaan. We hebben niets meer. De oogst is weg – alles is geplunderd. Ik kan niet meer terug naar huis. Ik heb daar geen onderdak meer. Ik zou in de jungle moeten wonen als ik terug zou gaan. Ik ben helemaal afhankelijk van hulporganisaties.’

‘Iemand moet voor ons zorgen in de tijd dat we naar oplossingen zoeken en onze huizen herbouwen. In ons dorp zij nu zoveel mensen die op de vlucht zijn geweest voor het conflict… Wat is er voor hen te eten? Het is een noodsituatie. Er moet onmiddellijk voor deze mensen gezorgd worden, zodat ze niet om zullen komen.’

‘Als ik het ziekenhuis uit kan, waar moet ik dan heen? Waar moet ik m’n familie huisvesten? Ik raak al in paniek als ik alleen maar denk aan teruggaan naar mijn dorp. De paniek achtervolgt mij. De mensen die mij verjaagd hebben, zijn er nog en ze zijn tot de tanden gewapend. Ik wil alleen maar veilig kunnen leven. Het maakt mij niet uit wie er president is, Paul of Joe, als ik maar met rust gelaten wordt.’

Man van 72 in West-Ivoorkust