Kibera laat je niet onberoerd

“Ik ben behoorlijk onder de indruk van Kibera. Niet enkel in een negatieve zin. Wat mij raakte is dat er binnen die chaos en vuilnisbelt toch een structuur is. Dat er scholen zijn. Dat iemand de wc’s leeg maakt. Overal is er leven, handel, muziek.”

“Ik voelde zelf geen angst om in Kibera te werken. De mensen van Artsen Zonder Grenzen waren dan ook alom aanwezig. Maar ik denk er liever niet aan hoe het is om hier zonder bescherming een nacht door te brengen.

“Het verhaal dat mij het meest is bijgebleven is dat van Virginia. Ik zag hoe haar hiv-test in het centrum van Artsen Zonder Grenzen twee streepjes kreeg: ze was zwanger en seropositief. Later liep ik met haar naar huis. Ze vroeg mij nadrukkelijk om zeker niets aan haar man te zeggen.”

“Hoe ik mij voel, is hier echt niet van belang. Hoe zij zich voelde kon ik moeilijk achterhalen. Ik zag woede en teleurstelling in haar ogen maar een verhaal kreeg ik niet. Ik durfde ook niets meer te vragen. Virginia woont met haar man en twee kinderen in een klein kamertje in Kibera. Ze heeft al twee kinderen verloren. Haar man wil voor vier kinderen gaan. Dan pas kan hij rusten.”