Malawi: de to-dolijst wordt alsmaar langer

Nsanje is een stad van het zuidelijke district van het Malawi. En hoewel het erg dichtbevolkt is, is het ver afgelegen van alles en zijn de levensomstandigheden er niet ideaal. Er is één grote geasfalteerde weg tot de stad, de rest zijn aarden wegen. De seizoenen hebben een zware impact op de staat van de ongeasfalteerde wegen, grote delen van het gebied komen blank te staan tijdens het regenseizoen.

Er is elektriciteit en water, maar dat eerste valt regelmatig uit en dat tweede is niet bepaald zuiver. En bovendien is het er de helft van het jaar gloeiend heet: tot meer dan 40°C. Niet makkelijk dus om in die omstandigheden een goed functionerend gezondheidssysteem uit te bouwen, zeker niet voor mensen met hiv/aids, nog steeds een ziekte waarover liever niet teveel wordt gesproken.

Een arm land

Bovendien is Malawi arm en zijn er nauwelijks grondstoffen. Er is wel thee en (zeer slechte) tabak. Er is geen toegang tot de zee: de haven in Nsanje werd dan wel aangebouwd, maar wegens restricties van Mozambique om de rivier als transportmiddel te gebruiken, is er nog nauwelijks een boot aangemeerd. Er is ook geen petroleum, er zijn geen edele metalen – er is niets.

Het enige wat eventueel economisch interessant kan worden is de vermoedelijke aanwezigheid van gas onder het Malawimeer. Maar aangezien dat meer grenst aan Tanzania, is er hier uiteraard een klein conflict ontstaan: hoe wordt die natuurlijke grens bepaald, en wie heeft recht op hoeveel potentiële opbrengsten?

Meer dan de helft van de bevolking moet het doen met (omgerekend) minder dan een euro per dag, 46% van de actieve bevolking is werkloos, 15% (en vermoedelijk meer) heeft hiv/aids.

Massa’s werk

Maar tot hier wat betreft een eerste inleiding. Aangezien ik nog maar kort in Nsanje ben, is mijn kennis over het land erg beperkt, en ook het gezondheidssysteem is me nog niet helemaal duidelijk. Net als ons programma, eerlijk gezegd. Ik heb geen medische opleiding, de medische termen vliegen hier in het rond. Langzamerhand begin ik ze te begrijpen, maar het is nog maar het begin. Wat wel al duidelijk wordt, is dat er veel werk is.

Naast mijn functie als logistiek verantwoordelijke, neem ik ook de administratieve en financiële taken op mij, samen met mijn collega Gift. Drie departementen dus, gelukkig geen drie full time banen. Gift heeft alles onder controle, voorlopig verdiep ik me voornamelijk in het logistieke gedeelte.

Met de komst van meer expats zal dit vermoedelijk veranderen, maar de prioriteit nu is ons kantoor en ons huis klaarmaken voor veel meer mensen: internet installeren, een backupsysteem implementeren, ervoor zorgen dat iedereen die het nodig heeft een eigen pc plus emailadres heeft, een bureau, etc…

Omdat we binnenkort met 6 expats zijn, zijn we onlangs verhuisd naar onze nieuwe woning: een ruime woning op zo’n 5 minuten rijden van het kantoor. Er is zelfs stromend water en elektriciteit, maar geen internet (staat op mijn to-dolijstje), en honderdduizenden muggen, insecten, spinnen, krekels, sprinkhanen, en sporadisch een slang.

De eerste dagen had ik het gevoel alles wel aan te kunnen, het leek me haalbaar, overzichtelijk. Ik dacht: er moeten wat structuren komen en dan wordt alles beter. Maar mijn coördinator is donderdag en vrijdag langsgekomen, en sindsdien ben ik iets minder gerust. De to-dolijst wordt alsmaar langer, maar ik heb nog nauwelijks iets kunnen schrappen. Dat is natuurlijk logisch, maar het is ook best beangstigend. Gelukkig is het team geweldig, en kan ik terecht bij de projectcoördinator voor alle onnozele en minder onnozele vragen.