Proberen te kijken naar de toekomst

Ahmed Beidun toont een medisch attest terwijl zijn zoon naast hem op de vloer speelt. Ahmed verloor zijn linkervoet tijdens een luchtaanval in Aleppo. Dit document toont de ernst van zijn verwondingen aan en zorgde ervoor dat hij de Syrisch-Turkse grens kon oversteken. Samen met zijn gezin kwam hij in de Turkse stad Kilis aan. Ze hadden vrijwel geen geld en konden nergens terecht. Toen een Turkse man hoorde over Ahmeds hachelijke situatie bood hij zijn garage aan als tijdelijke verblijfplaats.

Luchtaanval op Aleppo

Na de luchtaanval op Aleppo, de grootste stad in het noorden van Syrië, is Ahmeds leven voorgoed veranderd. “Er werden drie raketten afgevuurd,” herinnert hij zich. “Mijn neven brachten me eerst naar het grootste ziekenhuis in Aleppo, maar daar was geen plaats meer. Ik was bang om in een staatsziekenhuis te belanden, aangezien mijn dorp door de rebellen wordt bestuurd. Uiteindelijk belandde ik in een privéziekenhuis, waar ze mijn linkervoet amputeerden.”

Na de operatie wist Ahmed zijn gezin te overtuigen om Syrië te ontvluchten en naar Kilis te trekken, de eerste tussenstop voor vluchtelingen die naar het noorden trekken.

Matjes, dekens en schotels liggen gestapeld op de vloer van de garage. Aan een touw dat de leefruimte van de geïmproviseerde keuken (een draagbare kachel en plastic bakken) scheidt, hangen kleren. Ahmed hoopt een plaatsje te vinden in een vluchtelingenkamp, maar tot nu toe moesten ze het stellen met deze donkere garage. Ahmed en zijn gezin delen de garage met twee neven en hun vrouwen en kinderen: 16 mensen in totaal, op een oppervlakte van amper 50 vierkante meter.

Verlangen naar een vluchtelingenkamp

Meer dan 380.000 Syriërs staken de grens met Turkije over. De meeste - zo’n 350.000 - zijn geregistreerd, waardoor ze in de vluchtelingenkampen van de Turkse Rode Halve Maan terecht kunnen. De overige 30.000 vluchtelingen wachten nog op registratie of beslisten om zich niet te laten registreren zodat ze vrij naar een andere Turkse regio kunnen trekken.

“Heel wat mensen steken illegaal de grens over,” legt Alison Criado-Perez uit, verpleegkundige voor Artsen Zonder Grenzen (AZG). “Ze hebben erg weinig geld op zak. Ze hebben het erg moeilijk om een woonplaats te vinden buiten de vluchtelingenkampen.” Alison werkt in een AZG-kliniek in Kilis. De meeste van haar patiënten zijn vluchtelingen die niet in een kamp leven. “Er is dringend nood aan medische hulp,” vertelt ze.

Veel patiënten van de kliniek kwamen Turkije binnen zonder een identiteitsbewijs aangezien hun paspoort was verlopen of de papieren zoek zijn geraakt in de chaos van het conflict.
“Het is erg gevaarlijk,” vertelt een jonge Syriër die al verschillende keren door de olijfboomgaarden langs de grens trok. “Je kunt beschoten worden.”

Alle Turkse vluchtelingen - ongeacht hun economische situatie of hun verblijfplaats - zagen hun oude leven in duigen vallen en gaan een onzekere toekomst tegemoet.

“Mijn zaak draaide goed,” vertelt een Syrische man die zich zijn eigen meubelzaak voor de geest haalt en zijn reizen naar Istanbul en Athene, op zoek naar inspiratie voor ontwerpen voor minibars of slaapkamerdecoratie. Van zijn showroom blijft niets meer over, daar zorgde een tank voor. Momenteel is hij werkloos. “Ik mis mijn leven van voor de oorlog,” zucht hij.

Zodra ze Turkije hebben bereikt, zijn de problemen van de Syrische vluchtelingen nog lang niet voorbij. Toch kunnen ze beginnen aan een moeilijk en emotioneel herstel. Vooral voor de zwaargewonden of de mensen die vrienden en familie in Syrië moesten achterlaten, is het herstelproces erg moeilijk.

De meeste vluchtelingen zijn vrouwen en kinderen, een duidelijk bewijs dat veel gezinnen door de oorlog uiteen werden gedreven.

Psychologische bijstand

Psychologische bijstand is een cruciaal onderdeel van het herstelproces. Sonya Mounir, hoofd van de afdeling geestelijke gezondheidszorg van AZG in Kilis, leidt een team van psychologen. Ze willen de Syrische vluchtelingen helpen om het verleden te verwerken en naar de toekomst te kijken. “We willen hen vooral helpen om zich aan de nieuwe situatie aan te passen,” aldus Sonya. “Zodat ze de draad kunnen oppikken, opnieuw hoop kunnen koesteren, ideeën kunnen uitwerken en opnieuw kunnen dromen van een toekomst.”

Voor Ahmed moet dat nog komen. Weldra verlaat hij de garage en kan hij in betere omstandigheden in een Turks vluchtelingenkamp leven. De krukken tegen de muur blijven hem er echter aan herinneren dat hij de luchtaanval op Aleppo moet verwerken en dat hem een toekomst met een zware handicap te wachten staat. Als we hem vragen wat hij van de toekomst verlangt, denkt hij lang na. Tot hij antwoordt: “Ik wil een nieuwe voet. Zonder voet kan ik niet werken. Vroeger speelde ik met mijn zoon, maar dat kan ik nu niet meer.”