God ziet alles… maar de buren nog veel meer

Nog extra bevorderlijk voor de roddels is dat de familie van wie ik mijn appartement huur naast mij woont,  dat ze onder mij een rijschool heeft en dat de huisbazin enkele van mijn collega’s goed kent. Zo gaat het nieuws al snel de wijk rond. Bovendien komt er veel volk over de vloer bij mij, en dat zorgt voor veel bekijks. Als ik een praatje maak met iemand in de buurt weet die steevast of ik bezoek over de vloer heb. Van buitenlandse kerels wordt al snel gedacht dat ze mijn broer zijn. Hun haar is ongewoon lang en van een enkel in andere contreien bestaande textuur, dus moet het wel hetzelfde bloed zijn dat door hun aderen stroomt.

Gisteren ging ik na het werk joggen. Ik trok mijn sportschoenen aan en zodra ik een iets rustigere zijstraat was ingedraaid begon ik te lopen. Mijn tocht ging richting strand, over de drukke Avenue Hassan II, en dan verder door een voetgangerszone. “Allez la Belgique!”, riep een onbekende stem opeens achter mijn rug. Ik was goed aan het lopen en had geen zin om te stoppen of mij om te draaien, maar het was duidelijk iemand die wist wie ik was.

En dan vanavond. Sinds mijn terugkeer in Marokko had ik niets meer van mijn scoutsvriend Abdelali gehoord. Meermaals had ik proberen bellen, maar telkens kreeg ik zijn voicemail aan de lijn. Ik maakte mij de laatste dagen wat zorgen en besloot langs te gaan bij Mustapha, een vriend van Abdelali. Mustapha woont in een steegje op een boogscheut van mijn appartement. Hij is een sympathieke gast, maar zijn Frans is niet zo goed en ik zou er geen hele avond mee op café kunnen doorbrengen.

Mustapha kwam juist thuis toen ik op zijn deur klopte en nodigde mij uit om binnen te komen. Onmiddellijk begon hij thee te maken.  Drie dagen gelden had hij Abdelali nog gezien vertelde hij, en hij gaf mij een tweede nummer van hem. Ik probeerde meteen te bellen, en deze keer kreeg ik Abdelali wel aan de lijn. Er was een probleem met zijn ander nummer vertelde hij en zijn dochtertje was ziek, waardoor hij het nogal druk had. Het was in elk geval een geruststelling hem te horen.

Ondertussen was er nog een vriend van Mustapha toegekomen, meneer Rachid, die een kapperszaak heeft in de straat. Terwijl Mustapha thee in glazen goot en weer in de kan deed om de thee op smaak te brengen, vertelde meneer Rachid dat hij vorige week nog een van mijn bezoekers had geknipt. Pieter, een Belg met wat langer blond haar, die Marokko doorkruist per fiets, en die enkele dagen bij mij logeerde. Meneer Rachid dacht dat het mijn broer was.

Terwijl we thee dronken en brood in heerlijke arganolie dopten vertelden Mustapha en Rachid mij de nieuwtjes over de buurt. Dat er een Noorse kerel woont die John heet en niets doet dan lanterfanten, en dat hij altijd snoepjes voor de kindjes uit de straat meebrengt. En dat er naast Mustapha een huis is met wel negen kamers, elk bewoond door een meisje, en dat die meisjes niet studeren, geen gewoon werk doen, maar wel hun seksuele diensten aanbieden aan bezoekers van de dure hotels van Agadir. En ze roken waterpijp, soms kan je het ruiken als ze terug thuis komen, en drinken doen ze ook.

Er was geen houden aan. Met veel genoegen werd er verteld over praktijen die niet strookten met hun moraal. Zoals suiker de thee denk ik dat hun verhalen goed aangezoet waren, zodat ze lekkerder zouden smaken. Wat niet mag is tenslotte nog zo leuk om luidop over te fantaseren.

Daarna trok meneer Rachid de wijde wereld in, en ik volgde hem. Ik wou mijn blog nog bijwerken, en wat Arabische woordjes leren voor de les van morgen.