‘Beiroet, je STINKT!’

Sinds het contract met de private afvalbeheerder Sukleen afgelopen was en de grootste vuilnisbelt zijn totale capaciteit duidelijk overschreden had, stapelde het afval in de buitenwijken van Beiroet zich op. De regering slaagde er niet in om een nieuw contract te sluiten en is nog steeds op zoek naar nieuwe stortplaatsen.

Er leek een tijdelijke en vooral kostelijke oplossing in de maak door tonnen vuilnis via een Brits verwerkingsbedrijf naar Rusland te laten exporteren, maar omwille van het niet tijdig voorleggen van gevraagde documenten ging het plan uiteindelijk niet door.

De campagne is een metafoor voor het rottend afval in de stad maar ook voor het ‘politieke afval’ in de regering.

​De stroom vuilniszakken zorgt niet alleen voor enorme stankproblemen, maar zou ook een bedreiging vormen voor de volksgezondheid. Sommige burgers zien geen ander alternatief dan hun afval op straat te verbranden, met alle gevolgen van dien. Giftige gassen komen in de lucht vrij, burgers hebben steeds meer te kampen met ademhalingsproblemen en men vreest dat giftige sappen in de watervoorzieningen zullen doorsijpelen.

Tijdens de zomerse hitte wordt het vuilnis een warm bad voor epidemies en wanneer het regent, drijft het afval letterlijk door de straten. Nu ziet de regering geen ander alternatief dan het afval te dumpen in de buitenwijken van Beiroet, waardoor gigantische ‘rivieren’ zijn ontstaan bestaande uit miljoenen kilo’s afval.

Jammer genoeg is de afvalproblematiek niet de enige crisis waaronder Libanon gebukt gaat. Ook onderliggende problemen, zoals de talrijke stroomonderbrekingen, de zwakke economie, de enorme instroom van Syrische vluchtelingen en de instabiele regering helpen de zaak niet vooruit. Integendeel. Voor veel Libanezen staat de afvalcrisis nu symbool voor incompetentie van de huidige regering.

Het politiek systeem in Libanon is bijzonder complex omwille van de vertegenwoordiging van verschillende etnisch-religieuze groeperingen in de regering.

In feite schuilt er achter dit fenomeen echter meer dan een afvalcrisis. De afvalproblematiek verwijst expliciet naar een corrupte regering die nog steeds in een sektarisch mentaliteit verwikkeld is. Veel betogers verwijten de regering ook de nauwe samenwerking met grote bedrijven omwille van persoonlijke belangen. Sinds het contract met het afvalverwerkingsbedrijf Sukleen verlopen is, pogen heel wat politici het contract naar verschillende bedrijven toe te schuiven, waarvan ze zelf aandeelhouder zijn.

Demonstranten uitten hun ontevredenheid in grootschalige protesten en hebben zich verenigd onder de naam #youstink. De campagne is een metafoor voor het rottend afval in de stad maar ook voor het ‘politieke afval’ verstopt in de regering.

Zo zit het land al meer dan anderhalf jaar zonder president en heeft het parlement – wegens gebrek aan eensgezindheid over hervormingen van het kiessysteem – haar eigen mandaat verlengd door de verkiezingen tot 2017 uit te stellen. Dit betekent dat geen enkele wet tot stand kan komen zolang er geen nieuwe president verkozen wordt, vermits de president elk wetsvoorstel moet ondertekenen.

Dat verklaart waarom er tot nu toe nog steeds geen afvalbeleid is. Bovendien verlamt de sektarische rivaliteit het politiek bestel. Het politiek systeem in Libanon is bijzonder complex omwille van de vertegenwoordiging van verschillende etnisch-religieuze groeperingen in de regering.

Hoewel het afvalbeleid een zaak is van de hoogste urgentie, lijkt de regering er weinig aan te doen. Ze is nu vooral bezig met het normaliseren van het straatbeeld door het afval in de buitenwijken te deponeren. Ondertussen zijn de meeste gemeenten bevoegd voor het ophalen van het huisvuil. Toch moeten veel inwoners op eigen houtje lokale privébedrijven contacteren om dit gedaan te krijgen.

Door de groeiende hoeveelheid afval in de straten zijn enkele gemeentes begonnen met het verbranden van afval door het invoeren van ovens. Dit is in strijd met de regels van het ministerie van leefmilieu, aangezien de gemeentelijke autoriteiten in kwestie niet beschikken over de benodigde vergunningen.

Maar niet elke bevolkingsgroep heeft last van de stinkende afvalbergen. In het centrum van Beiroet is er nauwelijks iets van te merken, maar armere regio’s en de buitenwijken van Beiroet lijden er enorm onder. Vele burgers beginnen stilaan de hoop te verliezen, terwijl de gezondheidsproblemen drastisch toenemen. Apothekers en dokters constateren steeds meer huidziektes en ademhalingsproblemen bij hun patiënten en economisten vrezen dat de bevolking binnenkort geen lokale producten meer zal kopen. Ook scholen dreigen te sluiten omwille van de onverdraaglijke stank en gezondheidsrisico’s.

En tot nu toe lijkt de regering er steeds niets aan te doen…

Voor meer informatie over de afvalcrisis in Libanon, klik hier. Om een beter beeld te hebben over de situatie, klik hier.