Beland in het spervuur

De Franse Mathilde Vu werkt als communicatiemedewerker in Afghanistan om de humanitaire situatie daar onder de aandacht te brengen en de verhalen van onze patiënten en staf te delen. Ze vertelt het verhaal van Bibi, 18 jaar, in Kunduz, waar AZG een traumacentrum runt.

  • © Mathilde Vu Bibi Aisha (18) op de verpleegafdeling voor vrouwen in het Artsen zonder Grenzen traumacentrum in Kunduz-stad, Afghanistan. © Mathilde Vu

Met haar handen omklemt ze het metalen looprek. Bibi Aisha, 18 jaar oud, leert langzaamaan weer lopen. Schoonzus Oura houdt haar bij haar elleboog vast, ter ondersteuning. Artsen zonder Grenzen orthopedisch chirurg Javed kijkt met grote aandacht toe. Na 10 wankele stappen is Bibi uitgeput. Javed neemt haar van Oura over en draagt haar terug naar haar bed.

Gevlucht

10 dagen eerder werd Bibi in het Artsen zonder Grenzen traumacentrum in Kunduz-stad, in Noord-Afghanistan, opgenomen. De provincie lijdt al ruim 3 weken onder hevige gevechten. We slapen niet meer en we horen hoe de vliegtuigen de dorpen om ons onder vuur nemen,’ vertelt Oura. Oura is samen met 9 familieleden naar Kunduz-stad gevlucht, samen met duizenden anderen. Zij zat met haar familie in een oplegger aan een vrachtwagen. Omringd door zakken meel, rijst en kleding, zonder te weten of ze ooit hun huis zouden weerzien.

Kruisvuur

‘Al zijn de gevechten thuis niet opgehouden, ze willen toch terug’

Op de weg raakten zij ineens verstrikt in kruisvuur. In paniek doken ze ineen. Een kogel ging dwars door Bibi heen: in haar buik, net boven de heupen, en er weer uit door haar rug. Doorgaan op de weg naar Kunduz was te gevaarlijk en de vrachtwagenchauffeur had geen andere keuze dan een omweg te nemen, via het Chardara-district. ‘We wisten dat er mijnen op de weg naar Kunduz lagen,’ vertelt Oura, ‘dus reden we zo snel als we konden naar Chardara.’

In Chardara stapten ze over in een boot om over de rivier naar Kunduz te komen. ‘Bibi huilde, maar ze bloedde niet, dus we dachten dat ze o.k. was.’ Terwijl Oura dit vertelt, kijkt Bibi op en voor het eerst spreekt ze tegen me: ‘De pijn was zo verschrikkelijk dat ik niet kon gillen.’

Operatie

Twee uur nadat Bibi werd geraakt, kwamen ze aan in het traumacentrum in Kunduz. De kogel had haar buik doorboord en ze had interne bloedingen. ‘We hebben haar direct gestabiliseerd en geopereerd,’ aldus Troels, de Artsen zonder Grenzen chirurg. ‘In haar buik zat een groot gat dat gehecht moest worden. En we hebben de twee kogelwonden schoongemaakt en gedicht.’ Daarna moest Bibi 6 dagen op de intensivecareunit blijven.

Terug

Nu ligt ze op de vrouwenverpleegafdeling en gaat ze goed vooruit. ‘Het is een goed teken dat ze probeert te lopen,’ zegt Troels. ‘Ze kan zelfs eten, ze komt er wel bovenop.’ Oura is opgelucht. Haar familieleden hebben 10 dagen in Kunduz-stad bij familie doorgebracht, en al zijn de gevechten thuis niet opgehouden, ze willen toch terug. Ze hebben zelfs hun tassen alweer gepakt. ‘We hebben hier niets,’ zegt Oura,’we kunnen beter naar huis teruggaan.’

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.