Brief aan België, mijn oud lief

Drie jaar is lang. Drie jaar weg van onder de schaduw van je kerktorens, je akkers en je kasseistenen. Drie jaar zonder videekes of stoemp of witloof. Ik heb je graag gezien en in zekere zin nog steeds, platonisch dan wel. Nu ik opnieuw een aantal cruciale beslissingen ga nemen, kwam het even – een fractie van een seconde – in me op hoe het zou zijn om de draad terug op te nemen.

Het is onvoorstelbaar. Ik heb je bedrogen en elke dag, met veel goesting, bedrieg ik je keer op keer. Begrijp me niet verkeerd, schat, ’t is niet dat ik niet aan je denk. Maar de wereld heeft zoveel te bieden.

Gent is toch wel je lekkerste stuk, schat.

Soms krijg ik de vraag: ‘België, wie of wat is dat eigenlijk? Is dat niet dicht bij Duitsland? En iedereen spreekt er Frans, toch? Ah, en chocolade en bier natuurlijk.’ Ik staar dan altijd even peinzend in de verte, haal diep adem en probeer te antwoorden. Ik stamel iets over meertaligheid en gewesten. Over Brussel en Europa. Over politiek heb ik het niet, want ik zou het niet uitgelegd krijgen, noch heb ik het ooit zelf doorgrond.

Ik heb het vol enthousiasme over René Magritte, James Ensor, de Slag om de Ardennen. En dan leg ik met handen en voeten uit hoe surrealistisch je kan zijn, hoe die droge humor van je mij nog steeds doet grijnzen. En ik eindig met Gent en dan begint mijn hart te bonzen. Paardenworst en De Vooruit, Gentse feesten en den tram. Gent is toch wel je lekkerste stuk, schat.

Ondanks je slechte marketing blijkt er toch wel wat volk te passeren. ‘Ik was onderweg naar Londen en overnachtte in Brussel’. Of: ‘Ik ging met de trein van Amsterdam naar Parijs en ben door België gereden.’ Sommigen bleven aan je rokken hangen. Sommigen willen weg, maar zitten vast in een van je kampen of in een van de mazen van je Kafkaiaanse administratieve netten. Waarom is alles toch zo moeilijk, schat? Waarom kan je niet simpelweg met ja of nee antwoorden? 

Jacques Brel bezong je nochtans en Arno aanbidt dat Brussel van je. 

 

Ik hou van je taal en probeer geregeld een vleugje van je Nederlands op te snuiven, van je Wallon of je Deutsch. Men zendt me je proza en je poëzie. Ik geniet van je pelouze, je goesting en je ambetantigheid. Je linguistisch parfum spreekt steeds tot mijn verbeelding.

PB Gronda, nog een literair lief van je, heeft je echter ook verlaten. Wat is dat toch? Jacques Brel bezong je nochtans en Arno aanbidt dat Brussel van je. 

Passeer ik nog eens, vraag je? Wel, deze zomer. Trek je strandsloefen aan, haal den apéro boven. Ontruim het jaagpad langs de Schelde van Gent naar Oudenaarde, want ik kom af. We doen dan even zoals vroeger. We wandelen samen door je straten, springen op een trein (als er geen staking is), flaneren op de Boulevard Anspach en gaan naar Oostende, waar het licht zo schoon is. Voor je het weet zal ik weer verdwenen zijn, maar hier is mijn troostend woord voor je: Love you long time.