"Ze hadden dat vijftig jaar geleden al moeten doen!"

“Alle migranten, legaal of illegaal, tegenhouden,” zegt hij doodserieus, “want er zitten teveel profiteurs tussen. Het zijn vooral dedie van Noord Afrika die hier komen profiteren.”

Ik heb het vermoeden dat ik me deze keer niet zal inhouden. Mijn bloed begint al wat te op te warmen – ik heb de praatjes van de Vlaamse excuusracist namelijk al iets te vaak gehoord.

“Sorry,” zeg ik snel, “maar daar ben ik het echt niet mee eens.”

Ik ben eigenlijk te moe om te protesteren, maar kan dit echt niet aanhoren. We staan immers niet zomaar ergens op de markt van Aalst, waar een dergelijk discours me niet zo ongelofelijk zou verbazen. We staan aan te schuiven voor de paspoortcontrole op de luchthaven in Accra, waar we beiden net zijn geland.

Maar goed, wat kan ik deze man kwalijk nemen? Het klinkt alsof hij gewoon het heersende discours in Vlaanderen zonder veel schroom overneemt. Zeggen dat je geen racist bent verandert helaas erg weinig aan de kern van het gebruikte discours: migratie is slecht want buitenlanders zijn profiteurs.

Het toeval wilt nu net dat hij zijn vrouw komt bezoeken. Zijn Ghanese vrouw. Zijn Ghanese vrouw die “een beetje jonger is.” Meer nog, het is zijn Ghanese vrouw die een beetje jonger is, maar niet in België geraakt. Want “Maggie blokkeert letterlijk en figuurlijk alle wegen om het land binnen te komen.”

De man kampt dus met een dilemma. Een heus ideologisch probleem.

Enerzijds kan migratie niet genoeg gecontroleerd en gelimiteerd worden. Want “dedie van Marokko heten toch allemaal Mohammed, en brengen dan de kinders van broers en zussen mee om hier [sic] kindergeld te trekken.”

Anderzijds wilt hij wel graag dat zijn vrouw hem vervoegt in het wonderschone Vlaanderenland. Maar dat wilt niet lukken, want nu doen ze eindelijk wat ze al die tijd al hadden moeten doen: grenzen toe en procedures strenger. Al lijkt dat het leven van het koppel in kwestie niet meteen makkelijker te maken.

Een oplossing is er echter wel. Want als vrouwlief niet noordwaarts mag komen, trekt manlief wel zuidwaarts. Dat blijkt minder ideaal, al vraag ik me nog steeds af waarom. Ghana lang niet de slechtste plek om op pensioen te gaan. En een goede tijd is ze – en dat meen ik – meer dan gegund.

Er komt een loket vrij waar ik mijn status als tijdelijke migrant dien te bevestigen. Ik grijp de kans en ontglip het gesprek dat op ontsporen staat.

Zonder gedoe sta ik twee minuten later buiten. Gelukkig voor de man achter mij in de rij zijn vreemdelingen hier welkom.

Akwaaba! Welkom thuis.