12 september

De VS legden dat besluit van de Werkgroep rond Arbitraire Detenties van de toenmalige mensenrechtenraad  echter naast zich neer. Ook onze legale argumenten worden genegeerd, dit maal door de rechters van het hof van het 11^e circuit te Atlanta. Ze zijn nochtans helder, goed onderbouwd door feiten en bewijsmateriaal en uitgebreid en in detail ondersteund door ondubbelzinnige legale precedenten. Het gaat bij de rechters om een combinatie van politieke vooroordelen en een absoluut gebrek aan bereidheid om rechtvaardig te oordelen in onze zaak, zodat de gerechtigheid waar we recht op hebben ons geweigerd wordt.

Dat verwondert ons niet en het ontmoedigt ons ook niet. We weten tegenover welke krachten we staan. We kennen de geschiedenis van zoveel politieke gevangenen in de VS die gedurende tientallenjaren gerechtigheid geweigerd werden. Bij elke onrechtvaardige gerechtelijke beslissing zetten we ons over ons aanvankelijk gevoel van teleurstelling, en we zetten onze verontwaardiging om in strijdgeest. We bewaren ons geloof in de goedheid en het inherent ethisch gevoel van de mens.  We vertrouwen erop dat deze waarden wel aanwezig zullen zijn bij hen die later of hogerop zullen beslissen over de legale argumenten van onze verdediging. Die waarden worden trouwens weerspiegeld door de brede en groeiende solidariteitsbeweging rond de campagne voor onze vrijheid, in die 10 jaren sinds onze aanhouding.

Het gevecht langs gerechtelijke weg gedurende deze 10 jaar en de jaren die nog moeten komen is nodig en belangrijk. Maar daarnaast staat de sterke solidariteitsbeweging die in de loop van deze jaren opgebouwd is, dankzij zoveel inspanning en toewijding.  Ze garandeert ons dat deze 10 jaar opsluiting zich niet oneindig zullen herhalen en dat er een einde zal komen aan dit onrecht.

Op 10 jaar van onze arrestatie valt er veel dank te betuigen aan organisaties, groepen en personen die ons steunen. Hoe zouden we de brieven van kinderen kunnen vergeten die ons bereiken van overal ter wereld. Er zijn de brieven van Cubaanse kinderen, vol vaderlandsliefde en sympathie. Of de brieven van Cubaanse vrijwilligers, uit de gezondheidszorg of andere sectoren, die aan de slag zijn in de meest verloren plaatsen op deze planeet.  Het werk van deze vrijwilligers en de brieven van de kinderen dragen concepten en ideeën in zich waarvoor het best de moeite waard is om te vechten.

Hoe zouden we Paco Bernal kunnen vergeten, een Spaanse jongere met syndroom van Down, die onuitputtelijk gevoelens kanaliseert via zijn schilderkunst. Hij stelt zijn werk in dienst van de strijd voor onze vrijheid.

Hoe zouden we kunnen nalaten al die mensen te bedanken die in de VS, of eender waar elders, hun vermoeidheid opzij zetten na een dagtaak, om tijd en energie te steken in de strijd en de solidariteit met de Vijf?  Diegenen die, hoewel ze moe zijn, uit hun reserves putten om toch nog een document uit te werken of te verbeteren of projecten op te vatten en uit te werken, vaak ten koste van uren slaap.  Of hoe zouden we de mensen in het eigenste Miami kunnen vergeten, die in een vijandige omgeving, vaak met risico op economische repercussies en zelfs voor hun fysische integriteit, zonder verpozing doorwerken aan de campagne voor onze vrijheid?

Onze oprechte dank en erkentelijkheid aan alle groepen, collectieven, organisaties en personen die zich inzetten in deze strijd. We sturen  jullie allen een stevige omhelzing en het engagement om te blijven strijden.  We zijn ervan overtuigd dat we het zullen halen

Fernando González Llort