De positie van de vrouw in het land van de Kama Sutra

India had een vrouwelijke eerste minister lang voor de UK of Duitsland, maar is wel het slechtste land om als vrouw in geboren te worden (Thomson Reuters Foundation poll).  Een natie die erin geslaagd is om zijn industriële output te verdubbelen in minder dan 20 jaar (de UK had 150 jaar nodig om dit te doen na de industriële revolutie), maar wat nog altijd het laagste cijfer voor vrouwen in managementposities heeft.  Een land dat de wereld inspireerde met zijn non-violence act (Gandhi) in hun zoektocht naar vrijheid, maar dat nog altijd thuis is van de helft van werelds’ moderne slaven: schattingen spreken over 65 miljoen mensen.

  • © Ilse Oliviers Love marriage in Pune. © Ilse Oliviers
  • © Ilse Oliviers Kindbruidegom in Agra. © Ilse Oliviers
  • © Ilse Oliviers Marketing speelt in op onveiligheid van de vrouw, Pune. © Ilse Oliviers
  • © Ilse Oliviers Meisjes in Pune. © Ilse Oliviers

Drie van de top religieuze leiders van de wereld – paus Francis, aartsbisschop van Canterbury Justin Welby en de Grand Imam van Al Azhar, Dr Mahmoud Azab – hebben beloofd te zullen samenwerken in een van de grootste projecten ooit om moderne slavernij en mensenhandel uit de wereld te helpen tegen 2020.

Volgens de ‘Global Slavery Index’ van 2013, staat India op de 4e plaats.

Nog volgens het rapport beslaat het slavernij spectrum in India verschillende vormen van moderne slavernij, zoals gedwongen arbeid, kinderarbeid, sexuele uitbuiting en gedwongen huwelijken. Schattingen melden tot 65 miljoen Indiërs betrokken in gedwongen arbeid.

Ook staat India in de top 10 van landen waar mensenhandelaars hun terrein hebben. De International Labour Organisation schat de wereldwijde winsten van mensenhandelaars op 32 miljard dollar/jaar.

Kinderen raken vermist en/of verstrengeld in gedwongen arbeid. Onder valse voorwendselen worden kinderen naar de stad gebracht door ‘vrienden’ of zelfs familie van de ouders. Er wordt opleiding en een toekomst beloofd. Echter worden deze kinderen, van zodra ze in de stad aankomen, ingeschakeld als huismeid, delivery boys, fabrieksarbeiders of sexslaven. Volgens de laatste politiestatistieken zijn het vooral meisjes tussen de leeftijd van 11 tot 16 jaar die het vaakst vermist worden.

© Ilse Oliviers

Kindbruidegom in Agra.

Meisjes zijn het meest kwetsbaar

Een rapport door de UN Department of Economic and Social Affairs (DESA) stelt dat het Indische vrouwelijke kind het meest kwetsbare kind ter wereld is. Zij baseren zich hiervoor op data verzameld in 150 verschillende landen.

India en China hebben de slechtste resultaten in vrouwelijke baby- en peutersterfte. In India, voor elke 100 sterfgevallen onder meisjes in de leeftijdscategorie tussen 1 en 5 jaar, zijn er ‘slechts’ 56 sterfgevallen onder mannelijke kinderen. Verder is er wereldwijd een gemiddelde van 111 sterfgevallen voor jongens tegenover 100 sterfgevallen voor meisjes. Verder stelt het UN DESA rapport: ‘Hogere sterfgevallen bij meisjes is een sterk teken dat er een verschillende benadering is voor meisjes of verschillende toegang tot middelen is voor meisjes wat hen een nadeel bezorgt.’

Niet alleen worden in India meisjesfoetussen volop geaborteerd, maar meisjes die wel geboren worden, krijgen vaak “ongelukjes”.

Niet alleen worden in India meisjesfoetussen volop geaborteerd, maar meisjes die wel geboren worden, krijgen vaak “ongelukjes”, verhongeren, of komen op een andere manier aan hun einde. Illegale geslachtsgerelateerde abortussen in India hebben ervoor gezorgd dat er nu 940 vrouwen op 1000 mannen zijn, een verhouding die nergens anders in de wereld terug te vinden is.

Geslachtsbepalende echo’s zijn nu zelfs bij wet verboden (Medical Termination of Pregnancy Act 1971), maar velen proberen via illegale wegen toch te achterhalen of er ‘weer’ een meisje op komst is.

Zogenaamde dokters rijden in busjes rond met materiaal gebruikt door dierenartsen om zo in oa. auto’s, schuren en boerderijen scans te nemen. Voor 25.000 INR (=351,39 EUR) kan er een geslachtsbepaling plaatsvinden en voor een verdere 10.000 INR (140,56 EUR) kan er een abortus worden uitgevoerd indien de foetus vrouwelijk is. (Bron: Pune Mirror 18 november 2013).

Het aantal illegale abortussen in India word geschat op 6 miljoen per jaar.

National Health Magazine ‘Remedy’ (Juni 2013) wijdde een volledig artikel aan de druk waaronder dokters momenteel staan. FOGSI (The Federation of Obstetric and Gynaecological Societies of India – beroepsvereniging van verloskundigen en gynaecologen in India) vecht voor het leven van meisjes en zegt neen tegen geslachtsbepalende echo’s en geslachtsgerelateerde abortussen. Ook benadrukken zij de noodzaak van het gebruik van ultrasound machines voor een correcte patiëntevaluatie.

Dit wordt hen bijna onmogelijk gemaakt door de PCPNDT Act (Pre-Conception and Pre-Natal Diagnostic Techniques Act) van 1994. Deze PCPNDT is een federale wetgeving opgelegd door het Indisch parlement om geslachtsgerelateerde abortussen en de daarmee gepaarde terugval van geboortes van meisjes en het aantal vrouwen in de bevolking tegen te gaan. Deze wet verbiedt de geslachtsbepalende echos en legt tevens het gebruik van ultrasoundmachines aan banden.

© Ilse Oliviers

Marketing speelt in op onveiligheid van de vrouw, Pune.

India huisvest 40% van ‘s werelds kindbruiden en erkent het probleem. Toch heeft ze geweigerd om de VN global resolution te ondertekenen die kindhuwelijken en gedwongen huwelijken verbiedt.

Wereldwijd zullen tegen 2020 meer dan 140 miljoen meisjes uitgehuwelijkt worden, zo stellen de VN. Dit cijfer komt neer op 39.000 meisjes per dag! In ontwikkelingslanden trouwt 1 op 3 meisjes voor ze 18 zijn, en 1 op 9 zelfs voor hun 15e verjaardag. Sommigen zijn niet ouder dan 9 jaar op hun trouwdag. In India wordt het huwelijk gezien als een garantie tegen verkrachting. Hoe vroeger een meisje huwt, hoe meer ze beschermd zou zijn…

Als kind is de Indische vrouw afhankelijk van haar vader, als echtgenote van haar man en onderworpen aan het regime van de schoonfamilie. Indien ze weduwe zou worden, dient ze haar zoon te volgen.Talenten zijn er in overvloed, kansen zijn vaak klein tot onbestaande.

Hoe kan het dat het land van de Kama Sutra, van de tempels van oa. Varanasi en Khajuraho, zo bekrompen blijkt als het gaat om de vrijheid van de vrouw?

De vermelding in een van de meest gekende reisgidsen (Lonely Planet) liegt er ook niet om: ‘Vrouwelijke reizigers moeten er zich van bewust zijn dat hun gedrag en hun kledij onder de loep wordt genomen, zeker buiten de grote steden. Beantwoord nooit een mannelijke blik, dit kan aanschouwd worden als zijnde geïnteresseerd. Draag vooral geen mouwloze topjes, shorts, minirokken of kledij die nauwaansluitend is of doorschijnend. De meeste Indische vrouwen dragen lange broeken en T-shirts om te gaan zwemmen om zo blikken te vermijden.’

Wereldwijd zijn vrouwen eeuwenlang op een andere manier gewaardeerd, beoordeeld en behandeld dan mannen. Het mannelijk denken en doen stond centraal. Ook in België werden vrouwen op grond van wettelijke regels of gewoonten vele eeuwen niet toegelaten tot politiek of openbaar bestuur, school of universiteit. Werk dat vrouwen deden, werd ofwel niet waargenomen, of het werd niet beschouwd als werk en zelden beloond. Werk van mannen stond maatschappelijk in het middelpunt en werd beloond in geld of goederen.

In Europa waren vrouwen tot het begin van de twintigste eeuw uitgesloten van het kiesrecht. Tot in de jaren tachtig van de twintigste eeuw hadden gehuwde vrouwen aanzienlijk minder rechten in de sociale zekerheid, was een gewelddaad als verkrachting niet strafbaar wanneer dit door de echtgenoot gebeurde en bestond voor vrouwen geen recht op gelijk loon. In landen waar na 1945 een communistisch staatsbestel werd ingevoerd, kregen vrouwen op de gebieden van opleiding, werk, inkomen en sociale voorzieningen al snel ongeveer dezelfde rechten als mannen, maar een deel daarvan werd met de herinvoering van het kapitalistische staatsbestel teruggedraaid.

De wereldoorlogen hebben een grote invloed gehad. Doordat mannen aan het front moesten vechten, werden door gebrek aan mannelijke arbeiders, vrouwen aan het werk gezet in fabrieken. Na de oorlog weigerden vrouwen hun vrijheid en zelfstandigheid op te geven en gedwee terug te gaan naar de ‘haard’. 

In grote delen van de wereld hebben vrouwen nu gelijke rechten (en plichten) als de mannen in de gemeenschap. Toch is dit nog lang niet overal het geval…

India, land van tradities

Tradities zijn in India moeilijk uit te bannen en de positie van de vrouw is in conservatieve delen van het land vaak bedroevend.

Weduwenverbranding of mesatya, een hindoeïstisch gebruik waarbij de vrouw op de brandstapel van haar overleden echtgenoot stapt, is allang bij wet verboden, maar in afgelegen dorpen sterft een weduwe vaak wel een sociale dood. Ze wordt geassocieerd met ongeluk en vaak verantwoordelijk gehouden voor de dood van haar echtgenoot. Haar haren worden afgeschoren, sieraden worden afgepakt en de kleurige kleding wordt vervangen door een witte sari.

Door de fout bij de vrouw te leggen of hen te beperken in hun doen en laten, sturen we een zeer negatieve boodschap.

Misdrijven tegen vrouwen is een nationaal fenomeen in India. Dagelijks staan de kranten vol met berichten van aanrandingen, verkrachtingen en zelfs moord. Moord omdat de vrouw in kwestie haar hart volgde (‘love’ marriage) in plaats van in een nog altijd zeer populair ‘arranged marriage’ te stappen.

Een van de meest gekende verkrachtingszaken in India (zelfs meer bekend dan de internationaal zeer bediscussieerde verkrachting en moord op Nirbhaya) is die van Aruna Shanbaug. Zij was een verpleegster uit Haldipur, Uttar Kannada, Karnataka.

In 1973 werkte ze als junior verpleegster in het King Edward Memorial hospitaal in Parel, Mumbai. Op 27 november 1973 werd ze sexueel aangerand door Sohanlal Bhartha Wamiki, een lid van de onderhoudsploeg. De politie registreerde de aanval als een geval van diefstal en moordpoging. Er werd nooit gewag gemaakt van de anale verkrachting. Dit om sociale stigmatisering van het slachtoffer (?!) te vermijden. Haar aanvaller werd gevat en veroordeeld. Hij zat 14 jaar in de gevangenis voor overval, nooit voor verkrachting of sexuele aanranding. De anale verkrachting op zich zou nog tien jaar hebben bijgevoegd tot zijn straf. Ook dit werd nooit vermeld.

© Ilse Oliviers

Meisjes in Pune.

Sinds de aanval ligt Aruna in een coma. Ze wordt kostenloos verzorgd in het ziekenhuis waar de aanval plaatsvond. Op 24 januari 2011 werd de vraag voor euthanasie afgewezen.

Resultaten van een rondvraag die recent in Delhi werd gehouden, waren onthutsend: 3 op 4 mannen menen dat ‘vrouwen de verkrachtingen uitlokken door de manier waarop ze gekleed gaan’. 2 op 5 mannen stellen dan weer dat ‘vrouwen die ‘s nachts de straat opgaan, het verdienen om verkracht te worden’. Dat deze mening niet enkel de oudere generaties mannen is toegedaan, maar ook nog leeft bij de jongeren, blijkt nog maar eens uit een enquête gehouden op 10 campussen in Pune, Maharastra in 2013.

Prashant Wakhare, student aan P K Technical Campus: ‘Kledij maakt een verschil of een meisje wordt lastiggevallen of niet. De overheid zou een ban moeten opleggen op het dragen van jeans, je kan een man moeilijk verbieden om te kijken.’

De vorige commissaris van politie van Pune, mevrouw Meeran Borwankar merkt hierbij het volgende op: ‘Mannen van randgemeenten en landbouwgebieden hebben vrouwen vaak nooit in hun huidige vrijere rol gezien. Ze zijn ofwel in bewondering ofwel bekijken ze hen vijandig. De mentaliteit is aan het veranderen, maar het gaat te traag. Politie moet een duidelijke boodschap uitsturen: blijf van de vrouwen of je wordt gestraft. 

Door de fout bij de vrouw te leggen of hen te beperken in hun doen en laten, sturen we een zeer negatieve boodschap.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.