Afghanistan: De vierling van Helmand

Veel zuigelingen die in een goed uitgerust ziekenhuis geen enkel risico zouden lopen, overleven het niet in Afghanistan.

De oorlog, de armoede en de gebrekkige uitrusting van de ziekenhuisstructuren verklaren waarom de kindersterfte hier tot de hoogste ter wereld behoort. Onze mogelijkheden om daarin verandering te brengen, zijn vaak erg beperkt.

We hebben vooral een gebrek aan technische middelen, gekwalificeerd personeel en zelfs bedden om alle patiënten behoorlijk op te vangen. Extra personeel aanwerven is niet evident in dit land waar het scholingsniveau van de bevolking zeer laag is. Ten slotte is er nog de chronische ondervoeding in deze regio die jonge moeders verzwakt en het aantal vroeggeboorten doet stijgen.

Risicovolle bevallingen

Op tijd naar een gezondheidsstructuur komen blijkt vaak onmogelijk voor vrouwen die op het punt staan te bevallen. De meerderheid van de bevolking leeft hier op het platteland in streken die regelmatig door gevechten getroffen worden. De wegen zijn niet veilig en de kans om het ziekenhuis te bereiken is altijd onzeker. Niet zelden is het voor ons te laat om iets te doen wanneer ze dan toch aankomen. En zelfs als het kind overleeft, kunnen de ouders het zich niet altijd veroorloven om lang genoeg in het ziekenhuis te blijven, al was het maar omdat er moet gezorgd worden voor de rest van de familie die thuis is gebleven.

Toch zijn er ook veel dankbare momenten! Enkele weken terug kregen we een baby binnen met acute meningitis. Hij was er heel erg aan toe en ik ging er eerlijk gezegd vanuit dat we hem niet zouden kunnen redden. Maar ik had gelukkig ongelijk. Vandaag lijkt hij het te redden en ik vermoed dat hij binnenkort naar zijn ouders zal kunnen terugkeren.

Zin om nuttig te zijn als drijvende kracht

Ik ben aan de slag geweest in de afdelingen pediatrie en neonatologie in het ziekenhuis van Freiburg in Duitsland, maar diep vanbinnen wilde ik eigenlijk de meest behoeftigen van de planeet helpen. Toegegeven, ook het vooruitzicht van een wat avontuurlijker leven speelde mee … Vorig jaar besliste ik dan om de stap te zetten en ben ik met AZG naar Afghanistan vertrokken.

Het land leeft intussen al meer dan 20 jaar in oorlog. Zoals altijd zijn het de armste die het meeste lijden. In samenwerking met het Afghaanse ministerie van Volksgezondheid beheren we het provinciaal ziekenhuis van Lashkar Gad. Het gebrek aan medische infrastructuur is bijzonder schrijnend in deze zuidelijke regio van het land. Ik werk nauw samen met mijn Afghaanse collega’s en probeer mijn kennis en ervaring in de opvolging van patiënten met hen te delen. Ik geef ook opleidingen, ontwikkel behandelingsprotocollen en sta in voor het beheer van de afdelingen pediatrie en neonatologie.

Onze bewegingsvrijheid in de regio is zeer beperkt omwille van de onveiligheid. Zo kunnen we ons huis bijvoorbeeld niet uit behalve om naar het ziekenhuis te gaan en dan nog alleen met de auto. In het weekend (dat is hier donderdag en vrijdag) kunnen we zelfs niet naar het winkeltje op de hoek van de straat. Dat is iets waaraan je hier moet wennen. Zonder het fantastische team en de ontmoetingen in mijn job, zou ik dat moeilijk kunnen volhouden. En onze vierling zalig zien slapen in hun couveuse, maakt al die opofferingen de moeite meer dan waard.