Luena-Lubumbashi:een wereld van verschil

Om de bewoners van Luena te bedanken en om hen te tonen hoe wij hun dorp hebben ervaren, geven we een presentatie tijdens onze laatste avond. Eerder die dag hadden we al een afscheidsetentje met onze Congolese familie. Ze maakten popcorn, frietjes van zoete aardappelen en overheerlijke beignets zoals ze die alleen hier kunnen maken. Voor de gelegenheid haalde onze papa sucrés en Simba, het bier dat het Belgische overtreft. Afscheid nemen viel me veel moeilijker dan ik had verwacht, vooral van de vrouwen in ons gastgezin. We hebben een hechte band opgebouwd, en wetende hoe ze hier door hun mannen worden behandeld, is het des te moeilijker hen te moeten achterlaten. We beloven contact te houden via mail, en ik ben ook van plan om die belofte na te komen. Al is het niet gemakkelijk geweest, ze hebben ervoor gezorgd dat hun huis zoveel mogelijk als een thuis voelde voor ons.

Tijdens onze voorstelling tonen we een presentatie over België, een filmpje en enkele van de duizenden foto’s die nn. Aangezien alles snel gemonteerd moest worden, kunnen we slechts een fractie tonen van wat we hier hebben beleefd. Toch zijn de bezoekers tevreden over deze avond, die speciaal voor hen werd georganiseerd.

De volgende dag vertrekken we terug naar de grote stad. Net zoals tijdens de heenreis overnachten we in Lubudi. Anders dan tijdens de heenreis verloopt alles uitzonderlijk goed. Na zes uur arriveren we al in het klooster, waardoor we de hele namiddag kunnen uitrusten. De volgende ochtend zitten we allemaal redelijk fris aan de onbijttafel om 5 uur. De jeep heeft tijdens de tocht naar Lubumbashi slechts een lekke band en een kapot licht te verduren. Daardoor zijn we na 14 uur rijden in het hotel, wat heel mooi is als je dat vergelijkt met de heenreis. Als we aankomen in Lubumbashi, worden we overweldigd door de chaos die we al even waren vergeten. Auto’s rijden bijna op elkaar en op voetgangers, een massa mensen maakt een oorverdovend lawaai en reclameborden met de gekste producten flitsen door de nacht. Toch voelt het een beetje als thuiskomen als we onze hotelkamer binnengaan. De douche die we in het binnenland hebben moeten missen, heeft veel vuil te verwerken. Modder en vooral stof doen het water bruin kleuren. Maar hoe hard we ook schrobben, onze handdoek hangt nog steeds vol viezigheid die we tijdens de jeepreis opliepen.

Na twee weken steeds hetzelfde te hebben gegeten, smaakt de pasta die we ‘s avonds laat nog krijgen in Café du Lac meer dan ooit. Toch vinden we het nu allemaal een beetje decadent. Terwijl onze familie in Luena met moeite aan wat rijst en sombé geraakt, zijn we weer volop westerlingen in de stad. We weten nu al dat we ons in België sterk zullen moeten aanpassen.