Radio Congo

In twee groepen vertrekken we naar onze mediabestemming. Vier Belgische samen met evenveel Congolese studenten. Wij verkennen Radio et Télévision Nationale de Congo (RTNC) en Wantanchi (betekenis : de eerste).

Al zijn de gebouwen brak en verouderd langs de buitenkant en donker en droevig vanbinnen, de systemen waarover ze beschikken hebben ons aangenaam verrast. Het materiaal is niet zo vernieuwend als dat in Europa, maar er kunnen waardevolle dingen mee gemaakt worden. Voor de uitzendingen en montage worden geavanceerde computerprogramma’s van Adobe gebruikt. Elk essentieel werk dat nodig is voor een geslaagde uitzending, gebeurt in een aparte ruimte. De kamers zijn in zowel de RTNC als Wantanchi groot. Wat me vooral opviel en veel plezier deed, was de gelijke verdeling tussen mannen en vrouwen, in alle functies. Ook techniek wordt deels aan vrouwen overgelaten. Ze waren dan ook enorm fier dat ze ons hun kunsten konden laten zien. Hoe ze werken met het blue screen, kregen we nog beter te zien live op de televisie. Lichtjes hilarisch, omdat ze bombastische, overdreven achtergronden achter de presentator plakken. Special effects zijn hier heel erg in op het moment, maar het feit dat ze experimenteren betekent dat ze vooruitgang willen boeken. Dat kunnen wij alleen maar aanmoedigen. Ze hebben ook het hele bezoek gefilmd, net zoals wij. De journalisten in Congo staan te springen om ons te leren kennen en te interviewen. Soms is dat een beetje overweldigend, maar muzungu’s (blanken) zien ze hier niet vaak en we zijn blijkbaar een apart verschijnsel.

Later op de dag stoppen we bij de Monusco, de blauwhelmen van Lubumbashi. Ook zij hebben een radiostation, Radio Okapi, waar we een uitzending bijwonen. Het nieuws wordt verteld in Frans en Swahili. Wij, de Brusselse studenten, worden ook vermeld in de uitzending. Op de website van Radio Okapi, die heel goed uitgerust is, kan het zeker herbeluisterd worden. Wij zelf mochten echter geen foto- of videomateriaal bovenhalen, dat is er strikt verboden. Een beetje overdreven, op het eerste gezicht, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door een groot feest ‘s avonds. Samen met de UNILU-studenten dansen en drinken we de hele avond. We bestellen ook eten, hier maken ze speciaal frietjes, maar dat krijgen we pas drie uur later. Ondertussen heeft de Simba rijkelijk gevloeid, waardoor we allemaal lichtjes beschonken terugkeren naar het hotel. Het stadsleven hier verschilt op dat vlak niet veel met dat in onze eigen studentenstad.