Een terugblik…

De eerste traantjes waren er vandaag…  Raar…  Reden van dit zwaktemoment was de nieuw gekochte haardroger die het duidelijk niet ophad met onze Dominicaanse elektriciteitsopwekker. Hoewel, het kan ook omgekeerd zijn. Hoedanook, ons elektriciteitswonder maakte eerst een hoop lawaai en sprong toen af… en toen weer aan.. en toen weer af. En ik zakte meewoedig neer op het bed.

Ppphhhh.. mijn hoofd zocht het kussen terwijl de eerste traantjes kwamen opwellen. Wat een land. We zijn nog maar net terug trouwens. Één voet op het eiland, de andere nog in België. Want we hebben het toch wel heel goed gehad, de afgelopen drie weken.  

Voor mijn man was dit de eerste keer. De eerste keer België, de eerste keer Europa, de eerste keer zijn eigen land uit, tout court. Maar ook voor mij lijkt het wel iets nieuws hebben.

Wat hangen er plots veel Belgische vlaggen in Brussel rond.. en kan het echt zijn dat er nu plots tv’s in auto’s te zien zijn? Justine Henin gescheiden? Zelfs de Vitel-flesjes zijn van kleur veranderd…

Wat was het trouwens leuk om onder een blauwe hemel door het centimetertje sneeuw te wandelen, ingeduffeld in kleren geleend van de meter, de schoonpa of de moeder.  De mensen vroegen steeds of we het niet enorm koud hadden. Pablo antwoordde altijd op het stoere af - ‘Neuh…’ Zijn gezicht maakte een extra grimas al wou hij zijn woorden nog wat kracht bijzetten: ‘Koud, waar heb je het over?’ Hij leek het zelfs te menen. Nochtans…hij hield niet van de fiets, want dan krijg je al na 5 meter gegarandeerd tranen in de ogen. Waar zou hij ooit leren fietsen hebben? 

Baldeke Pis (sic),  het pas gerestaureerde museum van de dino’s in Brussel, het Gravensteen, de Eifeltoren, talloze Belgische bieren in donkere kroegen of gewoon thuis en zelfs een echte schaatservaring… Het stond allemaal op het programma. Nu blijven enkel warme herinneringen en wat foto’s over. En soms overvalt de weemoed ons wel een beetje.

Gelukkig geven de Dominicanen ons nog even respijt. Iedereen wil immers tot in de kleinste details over ons avontuur horen. ‘Hoe voelt het als je in een vliegtuig zit?’, ‘Is het echt waar dat de elektriciteit daar nooit uitvalt?’. Ik laat manlief het woord voeren en betrap me regelmatig op een glimlach. Hij is niet meer te stoppen… over hoe proper de straten erbij liggen, hoe groot de kerken zijn, hoe alle kinderen, zelfs die in hun zitstoeltje, in boekjes verzonken zijn (bezoek aan het boekenfestijn), over de aparte rijvakken voor fietsers en de mil-joe-nen ‘fiets-parkeerplaatsen’ aan het station van Gent, over hoe belgen gemaakt zijn van bloem (ttz we eten veel te veel brood volgens meneer) en zelfs ja, over de vre-se-lij-ke kou die over je hele lichaam prikt als een speldenkussen.

En dat taaltje van die belgen…. Waar ligt het verschil in uitspraak in de woorden nu, niet en neen…ppphhhh. En dan die G’s.. klinkt het als een H of als een CH?

Ja, het afscheid valt ons alletwee wel wat zwaar. Pablo drukt een paar knopjes in en zet zich naast me op het bed. Hij legt me uit waarom de haardroger een wispelturig geval is. Ik kijk mezelf in de spiegel aan: nieuw coupke, nieuwe belgische rok, nieuwe belgische oorbellen, zelfs een nieuwe belgisch topje. Misschien moet ik maar eens iets Dominicaans gaan doen.