En toen rollebolden er biggetjes in het gras

En opeens wordt het ook erg concreet. We hebben het laatste half jaar geleerd hoe je moet laveren doorheen de franse bureaucratie om de juiste documenten te pakken te krijgen (op 1 belangrijk formulier na zijn we er eindeijk geraakt!). We verloren ons laatste restje (of zo houden we onszelf toch voor) naiëviteit in de “strijd” die het hier soms was en werden met een rotvaart volwassen (idem). Tine leert minzamer en Zen te zijn, Dries moet al zijn stoerheid bovenhalen. Voor het eerst worden Opleidingen, werkervaringen en andere “levenswijsheden” daadwerkelijk in de praktijk toegepast (langleve vraagstukken) en danken we de hemel dat we ouders en vrienden hadden die ons een ruime blik meegaven. Sommige dagen schijnt de zon en sommige dagen is het bewolkt in ons hoofd, en dat is eigenijk helemaal niet zo erg.

We leerden woordenloos onderhandelen met lokale boeren over prijzen, jeneverkes incluis. We hoorden landbouwtermen die we nooit eerder kenden, en elke dag proberen we die opnieuw met aan een nederlands woord te linken. Ons frans werd langzaam aan een koeterwaalse mengeling van foutief uitgesproken patoiswoordjes, schoolfrans met haar op en nederlandse zegswijzen. Maar ze verstaan ons en aanhoren ons nog steeds met een glimlach. (Ons Nederlands bevindt zich op dit moment in eenzelfde stadium). Een vriendenkring, verbluffend makkelijk bijeengeschaard, wordt steeds vaster en warmer. Geld kreeg een mening en een waarde en elke cent rolt hier 3 maal over tafel voor ze ergens vallen mag. Financiële planningen worden gemaakt, bijgewerkt en nogmaals bijgewerkt.  We leren dat iedereen een weekend verdient, ook als je boert en als je nu doet wat je voorheen in het weekend doet. Now it’s called a job. We hebben nooit eerder zohard de grenzen van de Tijd proberen te weerleggen, maar ze u blijft genadeloos in het gezicht uitlachen. We evolueerden van “boereken spelen” naar een professioneel boerenbestaan, en het is écht leuk. Maar ook hard. Boeren onder elkaar zijn niet altijd lief. We leren (in volle opleiding) onszelf en onze ideëen te verkopen, want soms is die Belgische bescheidenheid gewoon onbeleefd. 3 zoenen bij het verwelkomen is al een gewoonte, in België was een constante om ons inte houden, een handdruk volstaat.

Nooit eerder maakten Dries en ik zoveel ruzie en nooit eerder waren we zo dicht bij elkaar. We staan elke dag samen op en gaan ‘savonds doodvermoeid samen slapen. We doen wat we het liefste doen. We hebben al het geluk van de wereld.

We leerden ons thuisvoelen in een ander land.

En we weten dat het nu allemaal wel goed komt.

Vanaf nu op deze blog: een GoedGevoelVerhaal (loopt u al walgend weg??? allez, tis goed, we smijten er af en toe een Moeilijk Verhaal tussen. Over Pesticiden en ons bijtjes bvb.)