Where the money flows

Neem bijvoorbeeld de campagne van Bruce Braley, Democratisch kandidaat voor het Congress in de staat Iowa.  Een conservatieve non-profit groepering uit Iowa, The American Future Fund, investeerde volgens een onderzoek van de New York Times 574,000 dollar aan een reeks anti-Braley tv-spotjes. Een daarvan toont bijvoorbeeld de ruïnes van het World Trade Center en beschrijft vervolgens hoe “Bruce Raley de bouw van een moskee op Ground Zero steunt.” In werkelijkheid heeft Braley dergelijke uitspraak nooit gedaan.

Het Fonds spendeerde in totaal meer dan 8 miljoen dollar aan de verkiezingen in 2010. Als een non-profit organisatie hoeft de groep niet aan te geven van wie ze dat geld verkreeg. De Times  bracht aan het licht dat het Fonds werd opgericht met financiële steun van Bruce Rastetter, directeur van een van de belangrijkste ethanol bedrijven in de VS.

Bruce Braley was eveneens het onderwerp van een reeks tv-spotjes van de Amerikaanse Kamer van Koophandel. De Kamer investeerde in 2010 in verkiezingen over het hele land, met onder meer een televisiecampagne ter waarde van 1.5 miljoen dollar in New Hampshire tegen Democratisch candidaat Paul W. Hodes. De campagne tegen Bruce Braley uit Iowa kostte volgens de Times om en bij de 250,000 dollar.

Volgens de Times hebben verschillende bedrijven via de Kamer voor een recordbedrag aan politieke donaties uitgevoerd – in 90% van de gevallen ten voordele van Republikeinse kandidaten. Goldman Sachs, Chevron Texaco en Aegon, een Nederlandse verekeringsmakelaar, doneerden meer dan 8 miljoen dollar de voorbije jaren.

Omdat non-profit groeperingen in de Verenigde Staten niet verplicht zijn vrij te geven van wie ze geld ontvangen, zijn organisaties als  The American Future Fund en de Amerikaanse Kamer van Koophandel het favoriete medium van grote bedrijven om in verkiezingen te investeren. Zolang bedrijven enkel via die tussengroeperingen werken, en geen specifieke campagne steunen of aanvallen, zijn ze volgens federale wetgeving bovendien zelf ook niet verplicht dit bekend te maken. Dubbel beschermd heet dat dan. (De Times ontdekte enkel dat Goldman Sachs, Texaco en Aegon aan de Kamer van Koophandel doneerden omdat de Kamer dit per vergissing toch in haar belastingsaangifte opnam.)

Was het Amerikaanse bedrijfsleven dan niet altijd actief in de verkiezingen? Toch wel, maar tenzij een third-party group openlijk aangeeft van wie ze geld ontvangt is het bijna onmogelijk aan te geven wie achter een illustere naam als The American Future Trust Fund schuilt. Kiezers hebben met andere woorden doorgaans geen enkel idee wie in de campagne van een kandidaat financiert, door welk kapitaal hij wordt gesteunt.

Het meest belangrijk is echter misschien dat de beslissing van het Hoogste Gerechtshof de weg vrij maakt voor de investering van nog grotere bedragen in de Amerikaanse verkiezingen als voorheen. Waar Barack Obama tijdens de presidentsverkiezingen van 2008 een recordbedrag ophaalde (maar met een maximumbedrag per donatie), kunnen bedrijven nu zonder bovengrens investeren in de kandidaten van wie zij geloven dat ze hun belangen best zullen verdedigen.

Third party groups werkten de voorbije verkiezingen voornamelijk in het voordeel van Republikeinse kandidaten. Democraten hebben echte al laten weten in de volgende verkiezingen niet te zullen onderdoen voor de Republikeinse bijdragen. Lees: nog meer lasterende tv-spotjes, nog meer radio-advertenties, nog meer campagnemedewerkers, nog meer posters en flyers. Kortom: nog duurdere verkiezingen. 

Het Braley-spotje: 

http://www.youtube.com/watch?v=ouDgM9NfNVA&feature=player_embedded#at=13