'Nu ben ik bijna afgestudeerd'

De organisatie SOS Kinderdorpen werd opgestart in 1949 in Oostenrijk. Als doel had ze weeskinderen en weduwen bij elkaar te brengen, om nieuwe families te vormen na de oorlog. Ondertussen bestaan er SOS Kinderdorpen in 132 landen over de hele wereld. In Marokko zijn er vijf kinderdorpen verspreid over het hele land; Imzouren, Aït Ourir, El Jadida, Agadir en Dar Bouazza, net buiten Casablanca.

Kinderen vinden op straat

Béatrice Beloubad is de nationale directeur van de SOS Kinderdorpen in Marokko. ‘De organisatie heeft twee luiken’, zegt ze. ‘Eerst is er de Programmme Renforcement de Famille, of het programma ter versterking van families. Daarbij biedt de organisatie hulp aan alleenstaande moeders met het zoeken naar werk, door jobtraining en onderwijs. Op die manier kunnen de moeders op hun eigen benen staan. Ze krijgen ongeveer acht tot tien jaar begeleiding.’

‘Daarnaast is er het dorp dat kinderen opvangt. Meestal worden kinderen die verlaten werden, gevonden bij bushaltes, in treinen, in ziekenhuizen of op straat’, legt Béatrice uit. Wanneer sociale werkers of politieagenten ze vinden, gaan ze naar het ziekenhuis, naar pleeggezinnen of naar weeshuizen. Een kind opnemen in een SOS Kinderdorp gebeurt juridisch op dezelfde manier als iemand opnemen in een pleeggezin.

Om in een SOS Kinderdorp opgenomen te worden, moet een kind voldoen aan drie criteria. Ten eerste moet het jonger zijn dan vijf jaar. Ten tweede mag het geen bekende familie hebben. Als laatste criterium mag het kind geen zware fysieke of mentale beperking hebben. ‘Het kind moet later in staat zijn om autonoom te leven’, vertelt Béatrice.

‘Mijn moeder heeft me achtergelaten in het ziekenhuis’

Een van de meisjes die bijna haar hele leven in Dar Bouazza heeft gewoon, is Meryem (schuilnaam). Het 21-jarige meisje werd op haar negende opgenomen in het SOS Kinderdorp. Eigenlijk was ze al te oud, maar omdat ze op die leeftijd al tot tweemaal toe verlaten werd, besloten ze bij Dar Bouazza toch om haar welkom te heten.

‘Mijn moeder heeft me achtergelaten in het ziekenhuis’, zegt Meryem. ‘Een vrouw uit de buurt heeft me toen opgenomen in Kafala.’ Dat is de Arabische vorm van adoptie, waarbij er geen wettelijke verplichtingen zijn. Het kind kan dus steeds teruggeven worden. Toen Meryem negen was, lag de vrouw geregeld in het ziekenhuis. Ze kon niet meer voor het kleine meisje zorgen. Dus nam het ziekenhuis het meisje opnieuw op. Een sociale werkster contacteerde het SOS Kinderdorp en Meryem kon toch terecht in Dar Bouazza.

Meryem was nog nooit naar school gegaan. Toch heeft ze zich toegelegd op haar studies toen ze in het SOS Kinderdorp aankwam. Dankzij haar toewijding heeft ze bijna haar hele achterstand weggewerkt. Ze studeert nu Industriële Elektriciteit. Geen evidente keuze. ‘In het begin had iedereen me afgeraden om elektriciteit te gaan studeren. Ze zeiden dat het niets voor een meisje was. Maar ik was vastberaden en toen ze zagen hoe graag ik dit wilde, kreeg ik alle steun. En nu ben ik bijna afgestudeerd!’

Deze productie is gemaakt in het kader van het journalistieke trainingsprogramma Beyond Your World en Thomas More Mechelen — Opleiding Journalistiek. Beyond Your World wordt financieel mede mogelijk gemaakt door de Europese Commissie.