Stempels verzamelen

Met heel veel motivatie zijn we vetrokken, om snel zoveel mogelijk te weten te komen over de extractie van goud en over mijnbedrijf Inti Raymi, die de mijn vlak naast de stad uitbaat. Maar werken bij CEPA bleek niet zo eenvoudig, want dat was buiten de Boliviaanse bureaucratie gerekend. Tips van voorgangers en goed gedocumenteerde lijstjes ten spijt, een visum regelen is een full-time job. Wat begon met veel moed evolueerde noodgedwongen in frustratie. Telkens bleek er een nieuwe stempel of een extra kopij van iets nodig en zo werden we dagenlang van het kastje naar de muur gestuurd, of beter gezegd, van advocaat naar notaris, naar politie en weer terug. Alle ambtenaren en agenten onderweg waren slechts van hun mini-deelaspect van het proces op de hoogte, dus een globaal overzicht van de to do list krijgen, bleek onmogelijk.

Het enige voordeel is dat we de stadsstructuur intussen al onder de knie hebben, er nog geen mini(bus) is waar we nog niet hebben opgezeten en geen ministerie dat we nog niet hebben bezocht.

Intussen zijn niet enkel onze pasfoto’s meerdere malen gearchiveerd, ook onze seropositiviteitstatussen zijn geklasseerd, tot de namen van onze broers en zussen toe. Vereeuwigd in de Boliviaanse bureaucratie. Na even zijn we beginnen turven, om de fun erin te houden. En zo kom ik, 102 stempels, 110 handtekeningen, 14 zegels en 20 vingerafdrukken later aan een Boliviaanse identiteitskaart – voor extranjeras welteverstaan – voor één jaar.

En nu kan het échte werk beginnen. Por fin.