Ergernissen in Istanboel

Leven in Istanboel is geweldig, maar gaat wel gepaard met enkele ergernissen. Met 13,5 miljoen inwoners is Istanboel de 21ste grootste stad ter wereld. Vanzelfsprekend komen daar problemen bij kijken. Hier is een lijst van zaken die tot frustratie kunnen leiden.

  • *S.D.McCourtie/World Bank/Flickr (CC by-nc-sa 2.0) Verkeer in Istanboel op een gewone middag. *S.D.McCourtie/World Bank/Flickr (CC by-nc-sa 2.0)

De persoonlijke ruimte verschilt van cultuur tot cultuur.

In België wordt over het algemeen veel afstand van vreemden gehouden. Er wordt ook niet veel oogcontact gemaakt.

In Istanboel is het zo druk dat het onmogelijk lijkt om de persoonlijke ruimte van een ander te respecteren.

Turken nemen het niet zo nauw en wandelen vaak net een paar centimeter achter je rug. Soms voelt het bijna alsof je wordt gevolgd of alsof iemand je portefeuille gaat stelen. Wanneer je Turken hierover aanspreekt, gaan ze meestal met je akkoord, maar zij beschrijven het als ‘het is gewoon zo’.

Het wordt erger in de metro. Natuurlijk is de metro van nature een erg drukke plaats. Er is geen gsm-ontvangst in de metrostations, dus daarom hebben mensen vaak niets te doen. Hier wordt dan vaak gebruik van gemaakt om de ander eens goed te bekijken. Turken houden nu eenmaal van staren en buitenlanders zien er interessant en exotisch uit.

In de rij staan hoort bij het dagelijks leven

De massa aan mensen in de straat creëert overal lange wachtrijen. Het maakt niet uit of je ontbijt of koffie probeert uit te halen of op de universiteit de kopieermachine probeert te gebruiken.

Dit zou niet zo’n probleem zijn als mensen het niet zo gewoon waren. Over het algemeen maakt het handelaars niet zoveel uit hoeveel mensen er voor hun winkel staan. Zij doen gewoon rustig verder alsof het een rustige zondagochtend is. Net iets sneller werken om de wachtrij te verkleinen zit er gewoon niet in.

Het gebeurt vaak dat iemand vooraan in de lijn staat, en de handelaar dan verbaasd opkijkt als hij iets wilt bestellen. Alsof men daar staat voor zijn plezier.

Bureaucratie met teveel bureaus

Ja, dit is een titel die in België ook van toepassing is, maar eens te meer in Turkije. In tegenstelling tot België, geven de Turkse ambtenaren er echt niet veel om of jij nu geholpen wordt of niet. Of men nu een simpele registratie moet doen of iets belangrijke zoals een verblijfsvergunning, maakt weinig verschil. Het gebeurt dat de ambtenaren geen idee hebben van wat jij nu precies nodig hebt en ze zullen je dan ook van bureau naar bureau sturen.

Uiteindelijk komt alles wel op zijn pootjes terecht. Het gevolg hiervan is dat je een goed gevoel voor de rest van de dag met je zal meedragen. Dus eigenlijk deden ze je een plezier.

Het verkeer is een valstrik

Niemand aanrijden en geen verkeerslichten negeren zijn de enige twee verkeersregels.

Als 13,5 miljoen mensen de toelating krijgen om allemaal een auto te kopen, dan krijg je problemen. Het verkeer is hoogstwaarschijnlijk een van de eerste dingen die buitenlanders zal opvallen wanneer men in Istanboel aankomt.

Het komt erop neer dat het heel erg druk is en dat er weinig tot geen verkeersregels zijn. De enige twee regels die wij kunnen bedenken zijn niet door het rode licht rijden en niemand aanrijden. De rest is vrij spel.

Richtingaanwijzers worden amper gebruikt, dus een auto die op een centimeter van iemands been een bocht neemt, is vrij normaal.

Het slechte Engels is de fout van de regering

Dit is een ergernis die niet zo makkelijk te vermijden valt. In een miljoenenstad wordt vaak verwacht dat mensen er toch een woordje Engels kunnen spreken. In Istanboel is dat helemaal niet het geval. Het Turkse onderwijs brengt leerlingen zo slecht Engels bij dat zelfs masterstudenten op de universiteit geen coherente zin in het Engels kunnen schrijven.

Het is zelfs zo erg dat een simpele kleur uitleggen vrij moeilijk is. Bijvoorbeeld bij het vragen naar het blauwe pakje sigaretten zal de verkoper vragen: ‘What is blue?’.

Het moet wel worden gezegd dat de overstap van Turks naar Engels gigantisch is. Er is helemaal niet op je op te baseren zoals van Nederlands naar Engels. Zelfs ‘ja’ en ‘nee’ klinken in het Turks helemaal anders (‘evet’ en ‘hayir’).

Maar voor geen geld van de wereld zou ik Istanboel nog omruilen voor Hasselt. De beloning om in zo’n grote stad te leven is dat er altijd wel iets te doen is. Het nachtleven gaat 24/7 door en de stad is een magneet voor goede muziek van over de hele wereld. De kleine ergernissen is iets waar iedereen mee zal moeten leren leven, we zouden dit artikel evengoed kunnen schrijven over België.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Student journalistiek in Istanboel

    Laurens Bammens is student journalistiek aan Hogeschool PXL. Zijn passie voor verschillende culturen en buitenlandse berichtgeving motiveerden hem een jaar lang in Istanboel te gaan studeren.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.