Gezinshereniging en de beschamende, verontwaardigde reacties erop

De jongens waarover ik voogd ben zijn tieners, helemaal alleen naar hier gekomen tijdens een maandenlange barre en levensgevaarlijke reis. Ze zijn niet voor niets vertrokken, vluchten doe je immers niet zo maar. Hoe erg moet het zijn vooraleer je alles en iedereen achterlaat en vertrekt?

Sommigen van hen zijn bijna letterlijk tot hier gestapt. Anderen zijn dan weer gedurende een deel van de reis in schamele en zee-onwaardige bootjes gestapt. In ieder geval hebben ze, alle acht tieners waar ik voogd van ben, een aantal dingen gemeen: ze behoren allen tot de groep van “gelukkigen” die zowel de horror van de terreur, de gruwel van de oorlog als de barre reis hebben overleefd. Die drie zaken zijn al een wonder op zich.

Een andere zaak die zij gemeen hebben, is het feit dat de meesten van hen één of meerdere van hun gezinsleden hebben verloren in de aanhoudende waanzin van oorlog en terreur in hun land. Sommigen hebben hun ouders of broers of zusjes zien sterven.

Zo eenvoudig gaat die gezinshereniging trouwens écht niet.

Wat zij eveneens gemeen hebben is dat het deel van hun gezin dat nog leeft, ver van hen, en in vaak levensgevaarlijke en mensonwaardige omstandigheden achterblijven.

Zij slapen allemaal slecht, omdat ze bezorgd zijn om hun mama, nu hun papa er niet meer is, of om hun kleine zusje, broertje… omdat mama en papa dood zijn… of omdat ze gewoon niet weten of er nog iemand leeft en waar ze zijn. Wie van ons durft te zeggen dat zij hun gezinsleden niet mogen laten overkomen als daar ook maar enige mogelijkheid toe is, als ze nog leven, als ze de enorme papierwinkel rond krijgen, als ze het geld kunnen verzamelen om de reis te betalen. Zo eenvoudig gaat het trouwens écht niet en het blijft ook voor de ouders soms een onmogelijke keuze en opgave.

Onoverkomelijke patstelling

Een van mijn pupillen zijn mama is weduwe met nog een zoontje van 6 jaar en een zoon van 22. Mijn pupil zou zo enorm graag zijn mama terugzien maar dit zal nooit meer gebeuren. De patstelling is onoverkomelijk, het dilemma bikkelhard: als zijn mama en kleine broertje naar België zouden komen, dan ziet de oudere broer zijn mama nooit meer terug. Wanneer zij de keuze maakt om in Afghanistan te blijven zal mijn pupil zijn mama nooit meer zien. Dit laatste is uiteindelijk beslist……

De jongen is er het hart van in, telkens we er over spreken zie ik de tranen in zijn ogen, zie ik zijn kaken malen om zich sterk te houden. Hij is bijzonder dapper maar maakt zich enorm veel zorgen over zijn familie. Zijn oudere broer is trouwens de enige waarmee hij heel sporadisch nog eens telefonisch contact kan hebben. Met zijn mama lukt dat niet, alle communicatie in het door Daesh gecontroleerde gebied is afgesneden.

Voor Daesh hun gebied is binnengevallen was hij een gelukkige jongen die opgroeide in een warm gezin.

Voor Daesh hun gebied is binnengevallen was hij een gelukkige jongen die opgroeide in een warm gezin. Met ouders die voor een gezellige thuis zorgden, een mama die lekker kookte en ook haar zonen heeft leren koken.

Hij was een goeie student en liep school in het middelbare onderwijs. Hij had voor zichzelf al uitgestippeld dat hij later journalist wilde worden, speelde cricket met zijn vrienden en hield enorm van zingen…….

Kortom een jongen zoals uw en mijn zoon. Zouden wij ons gezin, of wat er nog van overschiet na de gruwel, niet willen herenigen?

Warme oproep

Lieve mensen, dit is een warme oproep voor meer begrip. Doe de moeite om eerst met vluchtelingen te praten, leer hen kennen, luister naar hun verhaal, en vorm dan met kennis van zaken — en feiten! — een echte, eigen mening. Ik ben er zeker van dat die veel genuanceerder en vooral minder hard en afwijzend zal zijn.

De opvangcentra en vooral de mensen zelf zijn blij met elk beetje aandacht die ze krijgen. Stap er eens binnen, ga kennismaken met de schoenmaker uit Afghanistan, de professor uit Syrië, de naaister uit Irak. Maak een praatje met de tiener uit Eritrea, de huisvrouw uit Guinee, allemaal mensen zoals u en ik maar met een noodlot dat hen minder goed gezind was.