Molenbeekse tieners op project in Eguafo

Niet zo lang geleden waren we nog volop aan het genieten van een hotel, op kosten van Royal Air Maroc, want we zijn met 60 uren vertraging aangekomen op de luchthaven van Accra. Maar nu is ons leven een heel andere vorm gaan aannemen. Na een heel lange rit met een busje zijn we wel aangekomen in het dorpje waar we uiteindelijk voor drie weken zullen verblijven.

De voorbije dagen hebben we al zeer veel geduld moeten oefenen. We hoopten dat het hier zou eindigen. Dit was nog maar een voorproefje. Het heeft nog wel even geduurd voordat we werden opgehaald van het vliegtuig. Dan de langverwachte ontmoeting met David, nog een oude vriend van mij. We groetten elkaar met de handdruk die typisch Ghanees is; je pakt elkaars hand, trekt je hand langzaam terug van elkaar en aan het einde knip je bij de aanraking van beiden hun vingers.

We volgden David over de parking. Dat verliep nogal onhandig vanwege onze zware valiezen. Enkele mannen kwamen ons te hulp geschoten om alles in te laden. Een redelijk groot busje wordt vervolgens volgepropt zonder dat wij een hand kunnen uitsteken. Je kon het hen niet verbieden, ze namen je valies over en staken het weg. Niet voor niets, de mannen verwachtten dat ze er toch een kleine beloning voor kregen. Liefst wilde ik geen geld geven, want ik had enkel grote biljetten. Gelukkig had ik het ingepakt dekentje van in het vliegtuig nog meegepikt.

De auto zat al snel vol met al die bagage, nog enkele technische probleempjes in de kofferbak, puzzelen, en we verlieten ons enige oriëntatiepunt dat we nog hadden met ons thuisland. Onderweg wilden wij ons liefst neerleggen, wat niet zo simpel was in een volle bus. Het bekomen van de reis moest dus later gebeuren. De mini-televisie sprong aan met een rare japanse film. Ik denk dat dit voor hen wel ontspannend was, maar wij moesten er enkel om lachen wat voor basic, platte conversaties er werden gevoerd. Een aap met superkrachten uit de Tsjang dynastie die het opneemt tegen 3 kwade meesters in een weddenschap om terug te keren naar zijn eigen land. Nou, we vonden het best nog grappig. We hebben wel vijf uur in dat busje gezeten zonder veel te zeggen want iedereen probeerde op zijn manier een comfortabel dutje te doen. Iedereen die we voorbij reden piepte wel nieuwsgierig door het raampje en anderen bleven vanop een afstand vol verbazing staan kijken, alsof we uit de lucht kwamen vallen. Ze wisten totaal niet wat er gaande was.

Het eerste wat we bezochten in het dorpje Eguafo was het schooltje dat David, de bezieler van het project ,opgestart is. Veel vrijwilligers waren daar les aan het geven. Glimlachende boelekes tegenover een nog verlegen verse lading vrijwilligers, wij dus. Vanaf de deur konden we mee zien wat voor les ze kregen. Meestal stond er wel iets op het bord geschreven, maar niet voor elke klas stond een lesgever. In de plaats daarvan waren er oefeningetjes. Er werd aan ons gevraagd of er iemand de leerkracht Frans wilde vervangen want die was al enkele dagen ziek. Alle kindjes werden aan de hand mee naar Sankofa genomen. De eerste dag was de omgeving ons heel bevreemdend en leek het nog zo groot. Even wennen aan al die aandacht die we kregen van die kinderen.

Het werd vrij snel donker, dus buiten deze wandeling kregen we nog iets dat leek op spaghetti, nou ja, het was wel spaghetti alleen wat zachter. We nestelden ons in het huisje dat ons aangewezen werd. Enkele kamers met twee stapelbedden die uitlopen op een koertje waar er wat was ophing. De deuren en ramen bedekt met muskietengaas. Als we wilden konden we ook een kamer voor ons eigen krijgen, maar dat was wel betalend.

Josje Van Gemert, 18 jaar