Living Poets Society in Kandahar

Het is niet volledig onmogelijk om buiten te geraken, maar daarvoor moet je een soort langetermijnaanwezigheid kunnen hebben, waardoor je echt vertrouwelijke relaties kan opbouwen en net op het juiste moment de provincie kan intrekken -gedekt ook door een akkoord van de Taliban, zo blijkt.
De interviews culmineerden vanavond in een soort geïmproviseerde praatgroep met een manager, een reclamejongen, een journalist, een media-adviseur en een dichter. Het was de meest chaotische praatgroep die ik ooit meegemaakt heb. Twee mensen op bed, drie op de grond, een die rondloopt (en dat in een soort beurtrol).
In totaal denk ik dat er 15 gsm-toestellen in gebruik waren, soms met meer dan een oproep voor dezelfde deelnemer op hetzelfde moment. Tegelijk gingen een paar anderen in serieuze discussie over democratie, invasies en de behoefte aan respect voor een eigen tempo om te groeien. Nog tegelijkertijd rolde een vijfde zijn sjaal uit over de vloer om zijn avondgebed te zeggen. Van de vijf aanwezigen, zouden er drie even uit de debatten stappen voor dat religieuze rustpunt.  
Zelfs de dichter nam even pauze bij het declameren en moeizame vertalen van zijn gedicht om God te aanroepen. Tussen het vers ‘aan de wrede aantrekkingskracht van de gemagnetiseerde lust’ en ‘zo moedig ben ik zonder het kleed van de duisternis’ knielde en boog hij neer -terwijl de anderen duchtig verder gingen met de vraag of het Pashtu-woord wel juist vertaald werd door lust.
Of het niet minder seksueel moest zijn -neen, meldde de dichter na zijn gebed, het moest zeker en vast over seks gaan, want het gaat over de verblindende schoonheid van een naakt meisje. Een paar deelnemers hadden een half jaar geleden deelgenomen aan een seminarie met de Navo, in Brussel, en waren dus uitermate goed geplaatst om hun eigen visie te vergelijken met de benadering van de ISAF -er blijken nogal grote verschillen te zijn. (en dat is een understatement)
Vandaag werd ook de gouverneur van Kandahar ontslagen. Het leidde -alweer tijdens onze Living Poets sessie- tot drukke speculatie over de redenen voor de onverwachte beslissing. Uiteindelijk werd bij consensus beslist dat het de schuld was van Ahmed Wali Karzai, de jongere broer van de president die hier in Kandahar woont en voorzitter is van het provinciale parlement. De jongere Karzai heeft internationaal een slechte pers en nationaal een nog beroerder imago. Hij zou tot over zijn knieën in de drugshandel zitten, wordt beschuldigd van alle soorten corruptie en machtsmisbruik… Maar de president is niet in staat hem de laan uit te sturen.
Dus, concluderen de vrienden, stuurt Hamid Karzai de gouverneur maar naar huis. Al wie in de weg loopt van Abdul Wali moet eraan geloven. Ik probeer morgen te checken wat de officiële versie van dat verhaal is, en hoe de internationale gemeenschap het onslag leest. Niet onbelangrijk, nu over ennkele weken ook in Kandahar de registraties voor de presidents- en provinciale verkiezingen van 2009 moeten beginnen.
Morgen, dat zal dan in Kaboel zijn. Want ik heb deze middag bevestiging gekregen dat ik morgennamiddag met een ISAF-vlucht mee kan naar Kaboel. Dankzij de goede zorgen van onze Belgische zaakgelastigde in Kaboel -Jean-Louis Van Belle- en van de Belgische militairen op de basis in Kandahar -met name Erik Eennaerts (van wie ik de militaire rang morgen ter vervollediging zal melden!).