Educatie op een vuilnisbelt

Epyu is een Birmese lerares die nu in Thailand woont. In Birma was zij verplicht het opgelegde curriculum te volgen en leerlingen als volgzame, onwetende burgers op te leiden zonder enige vorm van interactie tussen leerlingen en leraars. Hier over de grens in Thailand hoorde zij voor de eerste keer over leerlinggericht onderwijs en volgde zij verschillende workshops bij educatieve organisaties die de tweeënzestig (nog steeds illegale) migrantenscholen rond Mae Sot ondersteunen. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze vertelt hoe zij de kinderen ziet opbloeien tijdens het schooljaar. Ook onderwijs in de eigen taal van de minderheidsgroep is verboden in Birma, maar hier over de grens is de onderwijstaal de thuistaal en zijn ook Engels en kritisch denken opgenomen in het curriculum.

Het is het verlies van vier eigen kinderen en de liefde voor haar enige dochter en alle kinderen die trachten te overleven in dit harde bestaan dat Epyu drijft. Zij slaapt samen met de vijfendertig andere interne kinderen in het schoolgebouw. Een slaapzaal of een lerarenlokaal zijn er niet en leraars en leerlingen delen bijgevolg alles.

De leraars zijn nooit zeker van hun loon en ook de middagmaaltijd voor de leerlingen is niet altijd gegarandeerd. Er zijn verschillende donoren maar geen enkele onder hen heeft een vast contract met de school. Door spontane initiatieven weet de school zich tot op heden te redden. Zo was het bijvoorbeeld een reportage van CNN die een Amerikaan in beweging zette om gelden in te zamelen voor een nieuw schoolgebouw en vorig jaar vloog er een team van artiesten binnen die het nieuwe gebouw een vrolijk, uniek tintje gaf. 

Ik woon het schoolfeest bij (de grote vakantie is in april en mei) en ben getuige van ellenlange speeches, grappige dansoptredens en de prijsuitreiking ­­­­­­­voor uitmuntende leerlingen. Het belang van onderwijs wordt onderstreept en zowel de leraars als de ouders worden in de bloemetjes gezet. De opkomst van de ouders is enorm en de stank is bijgevolg bijna ondraaglijk. 

BETER DAN EEN LEVEN IN BIRMA

Het leven in Birma en ook hier over de grens is hard, maar toch verkiezen deze families een leven op het vuilnisbelt boven een leven in hun thuisland waar dwangarbeid, censuur, repressie, kinderarbeid, verbod op vrije meningsuiting, gevangenschap, foltering en corruptie schering en inslag zijn. Mijn gedachten dwalen af naar de warme douche, de schone kleren, de internet connectie en de heerlijk geurende maaltijd die op mij staan te wachten… de gelukzak die ik ben. 

www.schoolexpeditie.org

In november 2011 – FOTOTENTOONSTELLINGEN IN BELGIE TVV www.thebestfriend.org