Ouaga en fête

De stad zoemt als een bijenzwerm in die periode, daar houd ik van. Auto’s, fietsers, voetgangers, brommertjes, veel brommertjes. Alle Burkinezen lijken die dagen op een of andere manier van of met de film te leven. Limonadeverkopers, taxichauffeurs, een jonge Peul die me zijn zilverwaar aanprijst, de maman die mijn euro’s in francs cfa omwisselt. Je ne prends qu’une petite commission, zegt ze met een stralende glimlach. Ook al ligt de koers vast, 1 euro is 656 fr, Burkina Faso maakt deel uit van de eurozone.

Ik spreek af met Mirko, tot voor kort directeur van Africalia, dat van Burkina een sleutelland gemaakt heeft. Ondersteuning van culturele producties, dat doen ze bij Africalia. En als het grondstoffenarme Burkina in één ding groot is, dan is het in cultuur, film, dans. Hij kent god en klein pierke, Mirko, stelt me aan iedereen voor, ik kan niet onthouden wie wie is, hoe interessant ze ook mogen zijn.

We trekken naar Ciné Burkina. We pakken een taximoto, een brommertje dat passagiers feilloos door de drukke verkeersstroom loodst. Dat systeem heb ik in Kampala leren appreciëren. Ook in Béni, in Noord-Kivu, werkt het prima. In Bujumbura zijn het fietstaxi’s, Burundi is dan ook straatarm. Hélène brengt me naar de cinema. De eerste keer dat een vrouwelijke chauffeur me vervoert. Ze is aanstekelijk enthousiast. Uiteraard, Ouaga est en fête, er is geld te verdienen. Afrekenen doet ze niet. Bel me straks maar op, zegt ze. Klantenbinding noemen ze dat.

La Pirogue staat op de affiche. Een film van de Senegalese regisseur Moussa Touré, getipt voor de Gouden Hengst. Het moet niet altijd een Palm of een Beer zijn. La Pirogue beschrijft de odyssee van dertig Senegalezen en Guineërs die met een prauw de oceaan opvaren om clandestien Fort Europa binnen te trekken. Enkele jaren geleden was dat voorpaginanieuws, daarna verhuisden dergelijke verhalen naar de binnenpagina‚s, tegenwoordig is het geen nieuws meer. Ik herinner me er één, het moet een jaar of acht oud zijn, van hoe ze in de Caraïben een boot zagen ronddobberen met gefossiliseerde lijken aan boord. Afgedwaald. Pech gehad.

Onder de dertig van La Pirogue komt het gauw tot onderlinge spanningen. Onderweg komen ze een stuurloze, gammele boot tegen met radeloze gelukszoekers, een tropisch onweer overvalt ze. Hoe dat afloopt, moet u in Leuven gaan bekijken. La Pirogue is de openingsfilm van het Afrika Filmfestival, op vrijdag 15 maart. Af en toe lachen ze in de zaal, of grinniken ze, er is applaus bij de slotscène. Dat men lache, dat men danse, als ik neerlig in mijn kuil. Een zin van Jacques Brel die me te binnen schiet.

Het is 1 uur als ik uit Ciné Burkina buitenkom. De straatjongens liggen uitgeteld te slapen op de stoep. Ik heb nood aan een Flag om La Pirogue door te spoelen. Klokslag 2 uur doof ik het licht op mijn kamer. Ik ben geacclimatiseerd.