Het Braziliaanse model tegen radicalisering

Met de aanslagen van 11 september 2001 kregen de VS schrik dat de Arabisch-Braziliaanse gemeenschap zou radicaliseren.

Het was een gemeenschap die zich had geïntegreerd in de linkse verzetsbewegingen en reactionaire milities. Kregen de VS schrik van een tweede Cuba in Brazilië?

Voor een goede beleving moeten we naar het drielandenpunt tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay. Daar leeft een grote moslimgemeenschap die banden heeft met Hezbollah. De grootste moskee van Latijns-Amerika is daar ook gelegen.

In de volksmond in Argentinië werd gezegd na 11 september dat deze gemeenschap gebruikt zou worden om Latijns-Amerika te destabiliseren. Het omgekeerde is echter waar, deze gemeenschap wordt gemonitord en in een coma gehouden. 

Hoe pakt Brazilië het aan?

Brazilië heeft meer Libanese onderdanen dan Libanon. Er zijn veel Egyptenaren, Palestijnen, Syriërs, …

De Brazilianen die familienamen dragen van Arabische origine hebben een traditioneel Arabisch familiegerecht: kibe, esfiha of tabule en gebruiken enkele woorden Arabisch in hun Portugees.

De integratie staat nog niet zover dat er over een tabula rasa kan gesproken worden en het ‘café au lait’ model ingevoerd is.

De regering Bush, die het zekere voor het onzekere nam, en elke vorm van mogelijke brandhaarden in de wereld onderzocht, kreeg schrik.

Hij greep terug naar oude technieken gebruikt om het linkse militantisme en de revolutie van mei ‘69 in te dijken. Door de symbolen van deze gemeenschappen te commercialiseren en dus te vermarkten.

Zoals in de hele wereld Che Guevara op producten te vinden is, werd in Brazilië de vraag naar identiteitsbeleving door een ontluikende Arabische gemeenschap ingevuld door de markt.

Het model waar Amin Maalouf zo fier op is dat je in elke wereldstad wel een mondiale keuken hebt, kwam hier tot expressie. Arabische taal werd hip, er werden lessen buikdansen georganiseerd en Brazilië zou Brazilië niet zijn moest er geen tele-novela werden gemaakt over het Midden-Oosten.

Het gevecht tegen de radicalisering werd gevoerd op de vrije markt van de cultuur. Jongeren werden fier op hun verleden en dit uitte zich in tatoeages, aangepaste muziekstijlen en nieuwe subculturen die werden vermengd met bestaande elementen uit andere subculturen en zelfs LGBT-identiteiten.

Elke vorm van culturele identiteitsbeleving wordt strikt gecontroleerd door ‘cultuurhuizen’ en de markt. Het neo-liberalisme heeft een muur doen ontstaan waar je als radicaal niet doorgeraakt omdat er geen mobilisatie mogelijk is omdat er geen homogeniteit bestaat in deze groep. De identiteit wordt op individueel vlak beleeft en dus niet collectief.

De werelden tussen twee potentiële radicalen worden dus zodanig afgeschermd dat er geen mobilisatie mogelijk is. Er is dus wel een voedingsbodem voor de jihad in Brazilië, maar dat deze niet concreet tot expressie kwam, komt door een veelgelaagde individuele identiteitsbeleving.

Terwijl we nu in het post Al Qaeda-tijdperk leven is media niet meer in staat deze ijzeren kooi rond deze “potiëntiele radicalen” te handhaven omdat de informatierevolutie zo alomtegenwoordig is.

Lees zeker ook meer hier!