Hitte

Ik moet bekennen dat er momenten zijn waarop ik enig onbehagen ervaar

ten overstaan van de wereld die doordraait rondom mij – hier aan de evenaar

draait hij sneller, en ik ontvlucht als een naakt en zwaar gedierte de hitte van de middag.

Hier, half liggend op het verse onbeslapen beddengoed, overschouw ik

de ietwat brave voorliefdes die mijn lichaam onmiskenbaar aan de dag legt

bij zijn keuze van verschijningsvorm: een samenstel van Europees volume en kleur

dat zich zijn klassieke voorvaderen in dure steen vaag voor de geest haalt

– een inadequate herinnering aan de godheid… Terwijl in hetere stadswijken

zonder fluwelen stofjes of decors de eerste krantenkoppen van morgen

aan het rollen gaan. De eerste barst, zo kunnen we dit onbehagen noemen.

Maar misschien is het goed dat ik niet zonder aidôs naar mezelf kan kijken

en dat mijn blanke vlees mij op het miljoen seconden wijst dat ik heelhuids kreeg.