Huisvader in Benin, dat is goed voor één keer

‘Grote’ vakantie is een beetje bescheiden als omschrijving van de dikke drie maanden intellectuele stilstand die een kleuter hier moet ondergaan. En stilstaan is achteruit gaan.

Onlangs wou Nelle (3 jaar toch al ondertussen!) met een lintmeter ‘meten hoe jij danst, papa’. Dat was dus het resultaat van drie maanden thuisonderwijs.

In die drie maanden waren de meeste dagen voorzien van een indrukwekkende hoeveelheid minuten. Dagen waaruit Nelle het maximum wou halen, door ook haar middagdutjes te wijden aan haar zelf verzonnen opera’s en poppensoaps. Dagen waarop kleine Sam (8 maanden, ook geen kind meer) mij de keuze gaf: ‘Ofwel draagt u mij de hele dag, vader, ofwel kruip ik langs uw beenhaar heel traag omhoog en draagt u mij de hele dag.’ Kabels van armen heb ik ondertussen. Geen al te dikke kabels, maar kabels.

Wat we allemaal gedaan hebben! Grote torens gebouwd, gedanst, koekjes gebakken, geproefd, plantjes gezet, water gegeven aan die plantjes, die plantjes dan uitgetrokken om ze te zien sterven, Dora gekeken, eitjes geraapt, eitjes gebroken, boodschappen gedaan (eitjes), gevallen, geweend, geknuffeld, tot tien geteld aan de poort om te zien of mama al om de hoek kwam gereden… Allez, vanalles.

Huisvader in Benin

Er is Jocelyne. Zij helpt in het huishouden, en zorgt ervoor dat ik met mijn ene vrije kabel niet moet dweilen of strijken. Ze maakt het leven een stuk gemakkelijker. Ze maakt het leven soms ook een stuk moeilijker, wanneer ze oneindig meer geduld heeft met Sammetje dan ik, en ik mij een Harteloze Huisvader (ééntje voor Suske en Wiske?) voel. Of wanneer ze mij nog meer in de war brengt dan ik al was met haar totaal andere visie op het grootbrengen van kinderen.

Haar kinderen, en bij gelegenheid nichtjes, lopen en kruipen hier ook vaak rond. Als iemand weent, is de eerste reactie ‘tais-toi!’. De tweede reactie, als de eerste niet goed genoeg werkt, is het aanbieden van een bonbon, indien beschikbaar, en anders iets anders. Maar gezwegen zal er worden. Dat is zo belangrijk dat men er een liedje van heeft gemaakt: ‘Bébé, tais-toi, Maman n’est pas lààààà…’. Bedoeling is om dat dan te zingen tot bébé effectief getroost is met de afwezigheid van zijn moeder. Maar bon, waar was ik.

Nog iets. Wij (Belgen? Westerlingen? Presteerberen?) zijn nogal doordrongen van het idee structuur aan te brengen in het leven van onze kinderen, ook de baby’s, ook als dat een beetje geforceerd moet worden. Dat is efficiënt, zo kan je een dag fatsoenlijk volplannen. Vooral ’s nachts is het cruciaal dat ze zo snel mogelijk doorslapen, want anders kan je die volgeplande dag helemaal niet aan. Daar is men het hier niet helemaal mee eens. De kleine krijgt van de borst zo vaak hij daarom vraagt, valt in slaap wanneer hij moe is en zal zich wel amuseren in de rest van de tijd, ongeacht het uur van de dag of de nacht.

Vraag mij niet wat er best is.

Vraag mij niet wat er best is, ik heb geen flauw idee, aan beide kanten blijken er overlevenden te zijn. Maar het geeft wel nog een extra dimensie aan het twijfelen over wat te doen. Wanneer ik Sam in bed leg omdat het daar hoog tijd voor is of zou kunnen zijn, en hij weent, word ik bekeken als een grasmaaier in een duivenkot. Of als een dove.

Sam: ‘Wèèèè, wèèèè, oewèèèèè zeg ik u!!!’

Jocelyne, Kpiki (de nachtwaker), eender welke bezoeker of toevallige voorbijganger: ‘Euhm, uw baby weent.’

Ik: ‘Ah. Ja. Dankuwel.’

Details

Maar dat zijn details natuurlijk, anekdotes om eens over te schrijven in een blog en dan verder niet over te zeuren. Wat ik eigenlijk wou zeggen, het was een enorm zware periode, en toen ik tekende voor deze job, deze missie, was er misschien wel sprake van een beetje onderschatting.

Nutteloze dingen zijn belangrijk.

De nachten waren schabouwelijk (ik wist niet dat er zoveel verschillende redenen bestonden om ’s nachts voor uit bed te komen), en de dagen tot over de rand gevuld met kinder- en huishoudvreugde. Die schaarste aan rustmomenten, om nutteloze dingen te doen, maakte de maanden lang. Nutteloze dingen zijn belangrijk. Vrienden ook.

Spijt? Sjpijt? Ik heb hier even over na moeten denken, al wist ik wel dat ik niet echt ‘Ja, vies veel!’ kon zeggen. Nee dus, ik heb meer geleerd dan wanneer alles gewoon was verder gegaan in België. Meer tijd doorgebracht met de kinderen dan anders in een paar jaar (for better or for worse). Meer respect gekregen voor mensen die niet zeuren over nutteloze dingen. Een beetje wantrouwen ook wel.

Ik heb mijzelf nog wat leren kennen en weet nu heel zeker dat ik niet met mij zou willen samenwonen.

En zo leer ik de drie mensen die dat wel doen, elke dag meer te bewonderen.