Presentatie in bergdorpen. Een reflectie.

Ik heb er de laatste presentatie in een bergdorp opzitten. Presentaties bijwonen in rurale gebieden was de voorbije maanden een constante in mijn bezigheden. Waar ik aanvankelijk dacht dat ik zou luisteren, om de realiteit te leren kennen, bleek al duidelijk dat ook ik altijd mijn zegje moest doen. Een gringa, een buitenlandse, op bezoek, dat moet worden uitgelegd.

Ik assisteerde bij twee soorten presentaties: ofwel werden de aanwezigen ingelicht over de exploraties op hun grondgebied, ofwel werd in de betrokken districten gepraat over het nakende referendum over de Rio Blanco-mijn.


Bijeenkomsten duren minstens drie uur, maar lopen vaak uit tot zeven uur. Zonder drink- of eetpauze. Peruanen hebben de neiging erg lang te praten. Ik probeerde mijn uiteenzetting beknopt te houden. Dat mijnbouwproblemen niet alleen een topic zijn voor de regio, zo begon ik steevast. Het thema natuurlijke rijkdommen is beslist één van de mondiale onderwerpen van de 21ste eeuw, het is een thema dat iedereen aanbelangt. Dat ik daarom naar Peru gereisd ben, om te leren hoe de situatie ter plekke is. Dat niet elke blanke voor een mijnbouwbedrijf werkt, dat vele blanken ecologisten zijn.


Dat ik eveneens gekomen ben om te tonen dat er internationale solidariteit is in het Rio Blanco-conflict. Dan vertel ik over de mars in Londen, aan de deur van de eigenaar van de Rio Blanco-mijn, georganiseerd door  Catapa (www.catapa.be). Een mars, dat kennen ze, en het idee dat Europeanen een mars organiseren uit solidariteit met het mijnbouwconflict in hun streek, dat slaat aan. Bewondering alom!


Vervolgens vertel ik over het bezoek aan het Europese en het Britse parlement, waarvoor wij één van de boerenleiders naar Europa uitnodigden.


Raar moet het klinken, in de oren van deze mensen, die vaak nog niet verder dan de dichtstbijzijnde stad geraakt zijn en voor wie België net zo exotisch klinkt als voor mij, pakweg, de Falkland-eilanden. Ook deze vergelijking loopt mank, want ik weet waar de Falklands liggen en ik heb er al foto’s van gezien.


 


Begin september 2005 zaten mijn liefste, ikzelf en onze collega’s in het auditorium van onze werkplek. We planden onze laatste twee werkweken, en we wisten allemaal dat dit niet het einde kon zijn van onze paar maanden vrijwilligerswerk. ‘Misschien moeten we jou gewoon uitnodigen naar Europa’, opperde ik plots tegen mijn collega, ‘dan gaan we naar het Europese Parlement, en bezoeken we Engeland, en organiseren we overal infoavonden. Zodat de mensen in België tenminste weten wat er hier gebeurt.’ De inval was nog maar net uitgesproken, of mijn Peruaanse collega, altijd meteen enthousiast, vulde meteen aan met een andere reeks lobby-ideeën. Ik keek eens naar mijn liefste, die in tegenstelling tot mij eerst denkt en dan pas praat, en zag zijn enthousiasme. Dit was het, zo moest het zijn, dit was internationaal activisme, onze paar maanden hier waren enkel het begin. We zouden blijven samenwerken, samen zouden we voorkomen dat er nog meer doden vielen. We vlogen naar huis met een missie.


 


En in maart 2006 stonden we in het Europese parlement. Binnen het kader van Catapa en met hulp van 11 11 11 en Broederlijk Delen haalden we onze collega naar België. En we raakten ook in het Britse parlement, nadat ik een mailtje stuurde naar de Peru Support Group of ze geen interesse hadden in een Peruaanse gast, die bv. op wereldwaterdag (22 maart) kon komen praten over de dreigende waterschaarste die een nieuw mijnbouwproject zou veroorzaken voor de lokale landbouwers. Het thema linken aan wereldwaterdag verzon ik toen ik in mijn agenda zag dat 22 maart tijdens het bezoek van onze gast viel. Waartoe Oxfam-agenda’s niet allemaal leiden. En als gevolg van dit bezoek aan Engeland stuurde dezelfde ngo een delegatie wetenschappers naar de regio, die vervolgens een wetenschappelijk verantwoord kritisch rapport publiceerden: http://www.perusupportgroup.org.uk/pdfs/Executive%20Summary%20Mining%20and%20Development%20in%20peru.pdf.


 


Was het idee van de uitwisseling opperen en vervolgens uitwerken pure emotionaliteit? Was het naïveteit? Enthousiasme? Of een vruchtbare cominatie van de drie, en het geluk dat we dit met een paar organisaties konden realiseren? En dat we niet helemaal beginners waren.


 


De slotvraag luidt, uiteraard: en, helpt het? Hebben we iets gerealiseerd? Was het nuttig? Is mijn aanwezigheid in Noord-Peru nuttig geweest? Deze vraag heb ik mezelf vaak gesteld als ik in de bergdorpen mijn uitleg deed. Ik heb altijd geprobeerd mijn bewondering uit te drukken voor hun strijd, voor de inzet van elk van hen. Want zij zullen het moeten doen. En wij ondersteunen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.