Geuren, kleuren en chaos

Willem,  mijn schoonbroer, komt me om 11u ophalen. Aangezien ik pas tegen 14u in Brussel Zuid moet zijn, eten we eerst samen om rond 13u10 te vertrekken naar Mechelen. Daar is de eerstvolgende trein maar om 13u58, pech dus en dan maar een telefoontje naar Marleen, die ook meegaat en aan wie ik de financiën van de groep heb doorgeschoven.
Aangekomen in Sam`café, de plaats van afspraak in het station, zegt Lieve Coolsaet van de Damiaanbouwkampen dat de andere al vertrokken zijn, ik krijg mijn pasport, met visa, en ga door de controle van Eurostar.
Eerst Belgische pasport controle, dan doorlichting van de bagage en dan Engelse paspoortcontrole. Ik vind er mijn groep terug en ook de 2 Franstalige groepen die met ons naar Chennai vergezellen. Ik leer er ook Greet kennen, de vrouw van Marcel Lootens, Vlaamse verantwoordelijke van de damiaanbouwkampen, en tevens zus van Aime, die als arts reeds jaren in India actief is .
De tocht met Eurostar verloopt probleemloos, ook voor Lieve die de nodige angst heeft doorstaan onder het kanaal. In waterloo station zou iemand van Jet Airways ons opwachten, maar niemand te zien. Navraag gedaan, niets. Buiten gekeken en ja, daar stond een bus, met chauffeur.
Door London ging het vlot, ondanks het feit dat de proloog van de Tour de France er op dat moment plaatsvond. Naar Mombai vliegen we met een 777-300. In de avondschemer kan ik perfect de havens van Dover en Duinkerke herkennen, en wat later vliegen we over de centrale van Tihange, die ik zo dikwijls heb bezocht.
Slapen lukt me niet, en om 3u onze tijd vliegen we over Iran en ik bewonder  het desolate en zelden groene landschap.Wat later vliegen we over de mestvaalten  met krotten erop en ook tussendoor hoge gebouwen, we landen in Mombai. Uit de Samsonite van Marleen  lekt olie, maar ze wil haar koffer nu niet openmaken, dat wordt straks spannend.
We worden  vervoerd naar het ultramoderne nationale gebouw en met een 737 gaat het dan naar Chennai .Marcel wacht ons daar op. Met een airbus worden wij naar het YWCA hotel gebracht, gebouwd in 1990 en nu al afgeleefd. wel hebben ze voor de ingang een reuze palm staan, 150 jaar oud.
Wij eten er ter plaatse, slapen er goed, met oorstopjes tegen de lawaaierige ventilator, en na een uitgebreid ontbijt wachten we op onze airbus die ons om 10u naar het hoofdkwartier van Damien Foundation India Trust  zou brengen. Om 11u45 komen we er aan. Wij krijgen er een verkorte presentatie van DFIT door de financiële manager, de beste chirurg voor melaatsheid, Dr Jacob, beantwoordt onze vragen, Dr Claire, een Belgische verpleegster die nog met Dr Hemelrijckx heeft gewerkt speekt ook een paar woorden, we eten iets en  vertrekken snel om onze trein voor Salem te halen.
Na 5 ,5 u in de weinig comfortabele trein zijn we eindelijk in Salem, waar Sr Francisca met haar gevolg ons opwacht . We leren er Manickam, verantwoordelijk voor de melaatsen, en Antony, verantwoordelijke voor de TB patienten kennen.
Samen met SrFrancisca  wordt ik met een taxi naar het hotel gebracht waar de mannen zouden overnachten, de vrouwen worden verondersteld  in het hospitaal te slapen. Omwille van Miek en Miel, ons koppel aanvaarden wij dat niet, en besluiten alle 6 in het Ganesh Mahaal  te slapen. Wij eten er samen met de Sr
Wij  worden rond 9 u door Manicham opgehaald en naar het grote StMary center gebracht. Aangezien de Rupee hier en nu 52 i.p.v. 54 per euro staat, proberen we er een oplossing voor te vinden. Wij bezoeken  er 3 afdelingen van het center, leprosy, TB en Aids en worden er aan de medewerkers voorgesteld. Om  10u vertrekken we naar Devyakurichi, zo’n 70 km naar het oosten, met de jeep en de auto  van Manickam.
In Attur koopt de zuster een wasemmer voor elk van ons, wij kopen een ventilator omdat het vreselijk heet is. De weg is nieuw en goed, op verschillende plaatsen gaan we de spoorlijn in aanbouw oversteken en daarvoor en –achter liggen telkens verschrikkelijke drempels. Om 12u zijn we eindelijk op onze plek, we worden er hartelijk verwelkomd door de melaatsen van wie we allemaal een limoentje krijgen. We trekken in onze huisjes, de vrouwen aan een kant van de kolonie, wij mannen 100m verder naar het oosten.
We vinden er alles: lopend water  in keuken en  WC, 3 grote ventilatoren (keuken, slaapkamer en hall/leefkamer), zelfs een voorlopige buitenverlichting is voorzien, luxe dus. Ons muskietennet opgehangen en om 16u beginnen we te werken.
Ik begin met mortel aan te dragen, maar wat later laat men toe dat ik voeg (een bevordering, als het ware). We werken in vrij hoog tempo, tot we echt niets meer zien (en dat is er de volgende ochetnd ook aan te zien).
Om 6u30 staan we op, om 7u wordt de koffie geserveerd ( water voor mij, en black tea voor Lieve). Om 7u beginnen we vol goede moed.
Ook nu deelt men ons volgens geslacht in, vrouwen aan huis 1, mannen aan huis 3. Wanneer ik wat ga voegen aan huis 1, waar nog maar een hoek is opgetrokken ontstaat een rel. Al vlug blijk dat huis 1 niet op de rij met de andere staat. De gesprekken raken verhit met telkens nieuwe voor- en tegenstanders. De werken worden stilgelegd, iemand wil de opgetrokken muur te lijf. 
Morgen zou er een grote werkvergadering plaatsvinden met een regeringsverantwoordelijke, de landeigenaar, de pachters, de burgemeester en ex-burgemeester etc. De leprakolonie, onderdeel van het dorp Devyakurichi, wordt door de mensen van Damiaan vertegenwoordigd.
Na de middag worden de metselaars ingezet op de aanpassing van 16 rijwoningen, allen gesponsord door een Belg, Achilles. De huizen waren zo goed als klaar, maar vorige week werd er geopteerd voor een ander lay-out : terrasje en WC vooraan worden een extra kamer, en de nieuwe WC wordt er achteraan tegenaan geplakt.
Dit betekent een extra voordeur en extra vensters en de nodige muren aanpassen en bouwen. Diezelfde avond worden er 2 huizen vooraan afgewerkt, terwijl een andere medewerker achteraan de funderingen klaarmaakt van de WC voor 3 huizen. Marcel en Trees zijn ‘s middags uit Mahalaripuram aangekomen, en blijven een nacht slapen, in het huisje van de kok. Eens te meer eten we heerlijk.