België houdt de blokkade mee in stand

In 22 dagen eisten de Israëlische bombardementen van december 2008 en januari 2009 ongeveer 1400 Palestijnse levens, voornamelijk burgerslachtoffers. B’tselem, het Israëlisch informatiecentrum voor mensenrechten in de bezette gebieden, rapporteert dat er sinds operatie Gegoten Lood 94 mensen zijn vermoord door het Israëlisch leger. In diezelfde periode zijn er drie Israëlische militairen gedood door Palestijnen uit Gaza. Aantal vermoorde buitenlanders in de Gazastrook: geen.

“Conform” het negatieve reisadvies, levert België geen documenten af die de toegang tot de Gazastrook zouden kunnen faciliteren. Anderzijds beweert de Belgische ambassade in Caïro dat men Belgen niet kan verbieden om naar de Gazastrook af te reizen. Aangezien de Egyptische autoriteiten geen toelating verlenen zonder een schrijven van de ambassade, wordt de toegang wèl ontzegd aan Belgen en houdt België aldus de blokkade mee in stand.

Sinds 1991 onderwerpt Israël de Gazastrook aan een blokkadebeleid. De huidige, meest extreme vorm van de blokkade bestaat sinds juni 2007 als een antwoord op de machtsovername van Hamas in de Gazastrook. De bevolking van Gaza, die afklokt op anderhalf miljoen Palestijnen, heeft hierdoor geen toegang tot tal van basisgoederen. Gaza heeft geen mogelijkheid tot rechtstreekse handel met de buitenwereld, wat desastreuse gevolgen heeft op de lokale economie. Zelfs na de Israëlische belegering in december 2008 en januari 2009 bleef het strikte blokkadebeleid ongewijzigd. Reconstructiemateriaal en materiaal voor de water- en sanitatiesector staan eveneens op de verboden lijst wat leidt tot voortgezette dakloosheid en een diepgaande crisis wat drinkwater en riolering betreft. De illegale blokkade leidt tot een humanitaire crisis, waarbij meer dan 60% werkloos is en nog meer mensen zijn afhankelijk is van voedselhulp. Daarnaast creëert de blokkade een waardigheidscrisis die de mensenrechten schendt van alle Palestijnen in de Gazastrook.

De versoepeling van de blokkade die werd aangekondigd in de nasleep van de Flotilla, is slechts cosmetische opsmuk. Export blijft algeheel onmogelijk en de bevolking is nog steeds opgesloten en afgesloten van de buitenwereld. Het is dan ook duidelijk dat de kern van de crisis enkel kan aangepakt worden door een onmiddellijke en complete beeïndiging van de blokkade. Wordt dit nieuw Israëlisch beleid een nieuwe illegale blokkade, gedoogd en geïnstitutionaliseerd door de internationale wereld? De winkels zijn beter bevoorraad, maar komen nog steeds niet tegemoet aan de noden van de bevolking. Gaza blijft als een entiteit economisch afhankelijk en haar inwoners zijn gedoemd tot een sociaal, cultureel en academisch isolement.

De grens in Beit Hanoun (Eretz) is zo goed als hermetisch gesloten voor Gazanen die naar de Westelijke Jordaanoever of Israël willen reizen voor medische verzorging, handel of om hun familie te bezoeken. Slechts een select aantal internationale diplomaten, journalisten en humanitaire werkers sijpelen door de strikte controle. De enige andere grenspost voor personen bevindt zich in Egypte, aan Rafah en daar is de situatie iets beter sinds de Flotilla, maar nog schrijnend. Het idee dat België bijdraagt aan deze waardigheidscrisis en er zelfs een doofpotaffaire van maakt door journalisten te weigeren, is wansmakelijk.