Vijftien kranten, één eindredacteur

The pink tongue is de jongste krant van de Community Newspapers groep. Uiteraard ligt de focus van deze krant op incidenten waarbij homo’s en lesbiennes betrokken raakten, denk maar aan corrective rape. Maar ook het positieve nieuws komt aan bod zoals de successen van sommige gay parades. 

Alle kranten worden gratis bij de mensen thuis afgeleverd. De meeste bekende en de meest kwalitatieve krant is Vukani. Hiervan worden elke donderdag zo’n 15.000 exemplaren uitgedeeld. Daarnaast wordt ook the Capetowner op donderdag verdeeld. Deze krant is goed voor 15.000 afdrukken. Elke woensdag worden er 60.852 exemplaren van Tabletalk gedistribueerd. 7.145 stuks van Sentinel news gaan vrijdags de deur uit.

Van de krant Tygertalk bestaan twee versies. Van de ene versie vertrekken elke donderdag zo’n 37.840 exemplaren. De andere versie verschijnt op woensdag en is goed voor zo’n 29.730 exemplaren. Nog een donderdagkrant is Tatler met wekelijks 48.660 stuks. En ook de krant Sun verschijnt op donderdag met 31.350 afdrukken. 87.136 Plainsman kranten worden uitgedeeld op woensdag. De Athlone, Bolander en Mail worden ook op woensdag uitgedeeld. Ze zijn goed voor 55.937, 30.000 en 45.500 stuks. En als laatste heb je nog de Bulleting en Echo op donderdag met 31.700 en 30.700 stuks.

Een enkele rit naar de Mediclinic

De kranten zijn een pak dunner dan onze Belgische kranten. Chantal Erfort is de eindredacteur van alle vijftien bovenstaande kranten. De meeste journalisten schrijven niet voor één krant maar voor drie of vier. Nadat Chantal de werking heeft uitgelegd, krijgen we de kans om met enkele journalisten te spreken. Ik voer een gesprek met één van de vaste journalisten van de krant Vukani.

Als ik Thulani vertel dat ik een stuk over corrective rape wil schrijven, vraagt hij me of ik het eens wil doorsturen naar de ‘Pink Tongue’. Het stuk zou goed aansluiten bij de doelstellingen van de krant. Enthousiast noteer ik zijn gegevens en vertrekken we naar Green Market. Daar wandel ik even rond met Teun. Om vijf uur hebben we met hele groep afgesproken aan the African Golden Museum zodat we samen een taxi kunnen nemen naar Hout Bay. Daar is een avondmarkt van allerlei handgemaakte spulletjes en zelfs een liveoptreden van een jazz band.

Teun en ik zijn iets te vroeg en dus besluiten we nog even drinken te gaan halen tot plots mijn eeuwige ongeluk me parten speelde. Ik had niet verwacht dat er wegen zijn die er slechter bijliggen dan onze Belgische paden. Helaas werd ik me er toen pijnlijk van bewust dat het nog altijd erger kan. We zijn bijna aan het winkeltje als ik plots struikel in een putje en bruut op de grond val. Ik kon mijn enkel niet meer bewegen en riep het uit van de pijn.

Net op dat moment arriveerde het andere deel van de groep in de auto met Sandra, de persoon die zij die namiddag geïnterviewd hadden. Sandra vertelde me dat het privéziekenhuis waar zij altijd ging, hier vlakbij was. Achteraf hoorde ik dat ik de derde persoon was die viel in het verdomde putje. Diezelfde ochtend viel een oude vrouw en kreeg daarbovenop een hartaanval van het schrikken. Ergens tegen de middag werd ook een jongeman verrast door het putje. Hij kwam er gelukkig met een schaafwonde vanaf en wandelde verdwaasd verder.

Michael Jackson drugs

Toen ze me binnenbrachten werden Renaat, Sandra en Eline apart genomen. Ze moesten eerst alles met de verzekering regelen voordat ze me zouden verzorgen. Intussen werden de schaafwonden aan mijn elleboog en beide knieën verzorgd door twee mollige, zwarte, enorm vriendelijke vrouwen. Ze susten me in het Afrikaans en zeiden: ‘Maar kindje toch, je moet niet wenen.’ Daarna werd ik meegenomen voor een scan van mijn enkel. Uit de grond van mijn hart hoopte ik dat hij gewoon verstuikt zou zijn. Maar toen de dokters de foto’s te zien kregen, waren ze erg verbaasd. Ze overlegden even voordat ze me vertelden dat mijn enkel uit de kom was. Ze zouden me onder narcose brengen en hem dan terug op zijn plek duwen.

De verpleegsters noemden mijn verdoving de Michael Jackson drugs. Ik zou wakker zijn als ze mijn enkel weer op zijn plek duwden maar ik zou me er niets meer van herinneren. Ik heb een verleden van knieën die uit de kom gaan en het terugduwen is zeer pijnlijk, zelfs met verdoving. Hierdoor raakte ik wat in paniek en schoot mijn hartslag de hoogte in. Het verpleegkundig personeel moest me zelfs de driedubbele dosis geven voordat ik in slaap was. Gerustgesteld omdat Eline naast mijn bed stond om alles te volgen, viel ik in slaap.

Eenmaal de MJ drugs in werking traden, kraamde ik de grootste onzin uit die je je kan bedenken. Ik bedreigde het medisch persoon en eiste twintig keer een roze gips. Gelukkig kon het medisch personeel er wel mee lachen. Als ik achteraf de belachelijk hoge rekening kreeg van deze privékliniek, begrijp ik dat omgaan met moeilijke toeristen waarschijnlijk een deel uitmaakt van hun service.

De dokter liet opnieuw een foto van mijn enkel nemen als bevestiging dat alles weer op zijn plek zat en bracht me dan naar mijn kamer. Renaat en Eline vertelden me achteraf dat ik eerst met een andere vrouw op de kamer lag, maar dat ze me achteraf verhuisden naar een eenpersoonskamer. Toen kwam er een specialist langs, dokter Barney Van Dyck. Hij vertelde me dat ik een nachtje moest blijven en mijn enkel zou gekoppeld worden aan een hoogtechnologisch apparaat waar een hele nacht ijs doorstroomt. Tegen één uur vertrokken Renaat en Eline weer naar de lodge en bleef ik alleen achter om mijn 21ste verjaardag te vieren.

Deze productie kwam tot stand in het kader van het journalistieke trainingsprogramma Beyond Your World van Thomas More Mechelen. Beyond Your World wordt financieel mogelijk gemaakt door de Europese Commissie.