Geen enkele blogger meer in Kongo?

Hoe kan dat nu, dacht ik? Het halfeeuwfeest van de onafhankelijkheid van Kongo, afgedwongen van België, staat hier voor de deur, en ook Albert II, Koning van de Belgen in hoogst eigen persoon, en toch is er geen enkele Belg in Kongo in de wereldblog te bespeuren?

Ik probeerde het eens met bril, en dan nog eens zonder bril (de ouderdomsverziendheid begint zich te laten gelden), maar het maakte geen verschil uit: enkel in de archieflijst zag ik een paar keer de Kongolese vlag wapperen.

Toen was mijn besluit snel genomen: voortaan zorg ik zelf voor wat echo’s uit Kongo. ’t Is te zeggen, uit een stukje Kongo (dit is geen land meer maar een continent!). Uit “le Grand Nord”, zoals de mensen hier affectievol zeggen. Het noorden van de provincie Noord-Kivu. Meer bepaald vanuit Butembo, een dynamische handelsstad van 700.000 inwoners zonder openbare elektriciteitsvoorziening en zonder één meter asfalt. De drukte van het spitsuur beoordeel je hier aan de doorzichtigheid van de stofwolk.  Het succes van het restaurant op de hoek lees je af uit de breedte van de stroom afvalwater die elke dag in het midden van de straat onze richting uit vloeit. Slapen doe je niet vooraleer de dieselgenerator aan de overkant, die de ruiten doet daveren, stopt met stroom produceren, ergens tussen 22u en 22u30. En inkopen doen als het geregend heeft is een hele onderneming: de kleigrond heeft hier een uitstekende baksteenkwaliteit, maar als die bij elke stap die je zet op de markt de zool van je schoenen wat dikker maakt tot je een paar kilo zwaarder bent, dan wordt het wel extra hachelijk om je evenwicht te bewaren met een zak kookbananen en zoete patatten in de ene, een papaya en vier eieren in een caoutchouc (zoals een plastiek zakje hier genoemd wordt) in de andere hand.

Je hebt het begrepen: dit is een compleet andere wereld. Maar een heel boeiende wereld. Met zijn eigen knopen en betrachtingen, en huizenhoge verwachtingen naar de toekomst. Daarover en nog veel meer, zal ik graag uw getuige zijn.