Gezocht: vader

Opgroeien zonder vader. Het tekent je voor het leven. Bij het ouder worden wordt de obsessie alleen maar erger.

  • © Ivan Godfroid Kerk van Kangu © Ivan Godfroid
  • © Ivan Godfroid Antonio zoekt zijn vader © Ivan Godfroid
  • Wie kent deze Portugese man?

De vergadering was goed geweest. Drie dagen lang hadden we met vertegenwoordigers van boerenorganisaties uit Neder-Kongo uitgewisseld over de toekomst van de boerenstiel in dit nog overwegend agrarisch land. Je kon het voelen: er is geloof in eigen kunnen en vertrouwen in de toekomst. Als nu nog het recht op grond, goed zaaigoed, en kwaliteitsvolle overheidsdiensten zou kunnen worden gewaarborgd! Precies daarom is het belangrijk uit te groeien tot een stevige nationale boerenbeweging met economische onderbouw. Met een stem waar naar geluisterd wordt. De weg is nog lang. Maar hij is aangevat!

Na voorlezing van het slotcommuniqué van de verzamelde boerenleiders en -leidsters volgde een receptie. In open lucht. Onder de klokkentoren. Een dubbele klokkentoren. Behoorlijk indrukwekkend, die missiepost van Kangu. Eén van de oudste van het land, gesticht in 1899 door de Scheutisten, en nog vóór de onafhankelijkheid overgedragen aan de Kongolese clerus.

Er zitten wel gaten in enkele glasramen, maar daar maken de zwaluwen dankbaar gebruik van om de kerk te koloniseren. Een zangvogel heeft de geweldige akoestiek onder het gewelf ontdekt en luistert bewonderend naar de volheid van zijn eigen melodie. En in dat overweldigende decor klinken we op de goede afloop van onze vergadering en de boude plannen die we gesmeed hebben.

Dergelijk moment moet natuurlijk vereeuwigd worden. Knap gezien van die jongeman met zijn Minolta reflexcamera, model van de tachtiger jaren. “Het volstaat hem te roepen, en hij maakt een “carte” (zo noemen ze hier een foto) volgens jouw aanwijzingen, die de dag erop op papier wordt geleverd tegen betaling”, had de moderator voor het afsluiten van de zitting nog gezegd. De fotograaf had duidelijk aan zijn PR gewerkt.

Hij doet gouden zaken. Voortdurend wordt hij geroepen. “Le Blanc, Le Blanc”, klinkt het dan, terwijl een vinger in de lucht de plaats van zijn volgende opdracht aanwijst. En gezwind staat hij met zijn toestel in de aanslag.

Als de grote golf van bestellingen voorbij is, en de duisternis al is ingevallen, komt hij, aangetrokken door mijn digitaal fototoestel, een babbeltje slaan. Zijn oordeel is snel geveld. Hier is nergens een fotoprinter te vinden, dus een digitaal toestel is waardeloos voor hem. Maar een modernere versie van een analoge reflexcamera zou hij wel zien zitten. Moest hij iemand hebben die hem wat geld zou kunnen toestoppen. Een vader bijvoorbeeld.

“Kan je je inbeelden wat het betekent om nooit eens te kunnen zeggen: ik vraag het even aan mijn vader?”, zegt hij met zijn wenkbrauwen in een frons die er blijkbaar al zijn hele leven instaat.

Ik krijg het hele verhaal te horen. Antonio Mbianga, heet hij officieel. Maar iedereen noemt hem Le Blanc omdat hij een graadje bleker is dan zijn landgenoten. Zijn kapsel ziet er ook wat ongewoon uit, maar dat komt misschien omdat de kappers niet goed weten hoe om te gaan met zijn afwijkende haarsoort.

Hij is geboren in januari 1973. Zijn vader was een Portugees soldaat, gestationeerd in de enclave van Kabinda het jaar daarvoor dus. Zijn moeder heeft enkele maanden met hem samengewoond. Niet met de bedoeling om bij die Portugees te blijven. Wel om zwanger te worden en een blank kind te krijgen, zo had ze hem gezegd. Wilde ze hem zo het gevoel geven dat hij gewenst was? Ze heeft in totaal zes kinderen gehad, en Antonio is de vierde, dus de waarheid ligt misschien wel elders.

Het enige wat hij van zijn vader weet is dat hij afkomstig was uit Lissabon en dat zijn naam klonk als “Tosj”. Zelf spelt hij dat “Toch”, maar zeker weet hij het niet. En of dat een voornaam, een familienaam of een koosnaam was? Geen idee!

Hij tovert wel een foto uit zijn zak: een nieuwe afdruk van een oude verkreukte vergeelde foto die hij enigszins had weten te restaureren. Het gezicht van zijn vader is redelijk herkenbaar. Op de foto legt hij onbeschaamd zijn beide armen rond de nek van twee vrouwen, zijn hand op hun borsten. De vrouw rechts op de foto, onherkenbaar, is zijn moeder, weet Le Blanc.

Ze heet Lau Joline, geboren in 1945 in het district van de Bas-Fleuve, territoire Tshela. De kans dat meneer Tosh of hoe hij ook moge heten haar naam nog zou herkennen is wellicht heel erg klein. En dat hij weet dat een nazaat van hem in Kongo rondloopt, die er van droomt hem ooit te mogen ontmoeten, nog kleiner.

Maar toch, je weet maar nooit. Heb je vrienden in Portugal, geef hen dan deze enkele gegevens door. Of ken je iemand die bij de Portugese radio of televisie werkt? Nog beter. Is dit geen aangrijpend onderwerp voor reality TV? Welke ingangspoort je ook moge vinden in Lissabon: stuur me een mailtje, en ik zorg dat de nodige contacten worden gelegd. Zo zullen de vier kinderen van Antonio misschien ooit toch nog hun grootvader leren kennen? Alvast bedankt!

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.