Grof geld voor grofwild

“Het is eigenlijk ontzettend lang geleden dat ik nog ben buiten gekomen”.  Hij wrijft zich over zijn kaalgeschoren schedel. “In mijn vak zit je voortdurend in de bush, en als je dan eens thuis bent, dan heb je geen zin om uit te gaan. Maar ik zou dat eens vaker moeten doen.”

Luigi heeft samen met zijn broer een jachtbedrijf in Tanzania. Dat bestaat dus echt: mensen die aan de rijken der aarde tegen betaling de kans bieden om een wild Afrikaans dier te doden en de trofee mee naar huis te nemen. Hij is komen  opdagen op het sociaal evenement bij uitstek in Arusha: het  vrijdagavondlijke happy hour bij TGT, de rendez-vous plaats bij uitstek van de expat community in dit booming stadje.  Ik luister naar zijn relaas met stijgende verbazing.

“De wetgeving is heel duidelijk in Tanzania. Alles wat we doen kadert volledig binnen de wet. Als buitenlands bedrijf sta je voortdurend in de kijker, ook al ben ik zelf Tanzaniaan genaturaliseerd sinds vorig jaar. Ik ben Italiaan van afkomst. Geboren in Oeganda, maar mijn vader is meteen naar Kenia gevlucht na de putsch van Idi Amin Dada. Daar is hij beginnen jagen tot de jacht er volledig werd verboden in 1977. Als kind zijn we er mee opgegroeid. Het is onze roeping geworden, van mijn broer en ik.”

Hij probeert de menukaart te lezen die de ober hem overhandigde, maar geeft ze gauw door aan zijn vrouw: “schat, ik heb mijn leesbril niet bij, wil jij iets voor me bestellen?”.

“Het gaat niet zo goed in onze sector tegenwoordig. Vroeger hadden we 14 concessies. Daarvan hebben ze ons er nu tien afgenomen, dat wil zeggen: niet vernieuwd. De Arabieren zijn de sector komen verzieken. Ze bieden de regering meer geld dan wettelijk voorzien, of stoppen wat toe aan hooggeplaatste personen. Als je weet dat een vergunning voor één concessie 60.000 USD per jaar bedraagt snap je wel dat het om veel geld gaat. Zelfs de big man houdt er zich tegenwoordig mee bezig. Dat is toch het duidelijkste bewijs dat er geld onder de tafel wordt toegestopt. Maar voor ons maakt het de zaak moeilijk. Voor sommige concessies hadden we al boekingen gemaakt voor de vier komende jaren. Al dat geld hebben we nu moeten terugbetalen. Dat ging om miljoenen dollar. Maar onze klanten blijven trouw aan ons bedrijf, eerder dan met de nieuwe concessiehouder zaken te doen. Dat bewijst onze kwaliteit. ”

Ik hoef geen enkele aansporing te geven om verder te vertellen. Zijn Italiaanse spreekdrang staat blijkbaar op automatische piloot.

“Die andere bedrijven zijn geen ethische jagers. Wij wel, wij nemen geen enkel risico, en we houden onze beroepseer hoog. We houden ons strikt aan de wet. Een leeuw mag niet jonger dan 6 jaar zijn bijvoorbeeld. Ik ben er zeer goed in om de leeftijd van een leeuw in te schatten, al zeg ik het zelf. Als er de minste twijfel bestaat zal ik hem niet neerleggen. We moeten immers stalen binnensturen van zijn bloed, weefsel en tanden en op basis daarvan kunnen ze zijn leeftijd exact vaststellen. We gaan daar dus niet mee foefelen. Ook als mijn klant begint te zagen: “ik wil deze leeuw en geen andere”, zeg ik neen. Ik ga mijn zaak niet riskeren voor een balorige klant. Anderen doen dat misschien. Niet ik. Ik leg hen dat allemaal uit op voorhand. Bij ons geen inschrijvingen via internet. Wij willen onze klanten op voorhand ontmoeten, in persoon. We spreken af in Orlando of Las Vegas, en leggen hen alle regels haarfijn uit. Dan moeten ze een verbintenis ondertekenen dat ze alles zullen respecteren. Bijvoorbeeld: een dier verwonden of doden maakt geen verschil: de volle prijs van een trofee moet worden betaald. Ook als het dier ontsnapt. We kunnen ook niet 100% garanderen dat we altijd succes zullen hebben, dat moeten ze ook begrijpen. De jacht is geen absolute wetenschap. Maar met leeuwen en luipaarden zitten we toch erg dicht bij de 100%. Dat is de sterkte van onze reputatie. Met krokodillen, olifanten en nijlpaarden zitten we ook goed.”

Luigi kijkt verrast naar het bord dat de ober voor hem neerzet. “Schatje, zie ik dat goed? Heb jij dat voor me besteld? Pasta! Ik had gedacht dat je een slaatje of zo zou bestellen, zo laat op de avond. Maar kom, ’t is OK. Het is heel lekker. Bedankt lieverd.”

“Je zou denken dat we in de bush vermageren, maar het omgekeerde is waar”, zegt hij verontschuldigend. “Onze klanten zijn maar tevreden als er minstens vier gangen per maaltijd zijn. En we kunnen niet anders dan mee eten. Het is als ik thuis ben in Arusha dat ik hoop wat te kunnen afvallen. Amerikanen zijn drie kwart van onze klanten, en die willen nu eenmaal lekker eten hé. We hebben ook klanten uit Mexico en Spanje, waaronder Juan Carlos. Ook een Koninklijke familie uit Dubaï, sympathieke mensen. De ergste zijn de oliebaronnen uit Rusland. Arrogant! En alle dagen dronken.

Toch is het de komst van de Chinezen geweest die de markt verstoort. Niet dat ze komen jagen, neen. Ze zitten tegenwoordig overal, in alle sectoren, en de meesten houden zich ook bezig met illegale uitvoer van allerlei soorten producten van wilde dieren. Een horen van een neushoren, man, dat brengt hen een fortuin op! Maar het gaat om veel meer dan dat. Onlangs werd in een game reserve een vrachtwagen tegengehouden waarin allerlei werktuigen waren gemonteerd. “Voor de houtbewerking”, vertelden ze aan de politie die hen had staande gehouden. In werkelijkheid ging het om machines om ivoor te bewerken. De slagtanden worden meteen op maat gesneden volgens de behoeften van de eindbestemmeling, zodat ze makkelijker te transporteren zijn. Als het jachtseizoen gesloten is gaan ze aan de slag. Dat valt samen met het regenseizoen. In het regenseizoen rukken de anti-stropersbrigades niet uit, want ze vrezen vast te komen zitten in de modder, en te voet gaan, dat zien ze niet zitten, daarvoor zijn ze te lui. Dus de stropers hebben vrij spel. Je vindt dan enkele maanden later de schedels gewoon aan de kant van de weg, ze doen geen enkele moeite om hun stroperij te verbergen! Als ze nu het jachtseizoen gaan terugbrengen van negen maanden naar zes, zal het wildbestand daar serieus onder lijden. Wij jagers beschermen de dieren tegen stropers!”

“Tiens, ik heb lange tijd gedacht dat kaas en vis niet samengaan, dat is een ongeschreven wet in de Italiaanse keuken. Maar kijk, hier heb ik ze allebei samen in mijn pasta, en het is nog verdomd lekker ook. Goed gekozen schat!”.

“Nu hebben de Chinezen het in hun hoofd gehaald dat beenderen van leeuwen ook een heilzame werking hebben”, herneemt hij hoofdschuddend. Dat betekent dat de leeuwen nu ook het slachtoffer zullen worden van stroperij. Wij zijn er zuinig op, meneer. In één concessie hebben we negen jaar gewacht, pas dit jaar heb ik er de eerste leeuw geoogst. “

Ik wist eerst niet zeker of ik het goed gehoord had. Hij zei wel degelijk “harvested”. Anderen stropen leeuwen, of schieten ze neer. Hij oogst leeuwen.

“De regering heeft daarom een nieuwe wet uitgevaardigd dat we het karkas van een leeuw, na het verwijderen van de trofee, niet mogen laten liggen. We moeten het nu in een rivier gooien, zodat de krokodillen er meteen korte metten mee maken. Of we moeten het verbranden. Dat is wat ik doorgaans doe. Dit jaar heb ik in totaal maar vier leeuwen geoogst. Meer moet dat niet zijn. We springen zorgvuldig om met onze dieren. Dat maakt dat we een goeie ranking behaalden in de beoordelingslijst van jachtbedrijven van 2012. We staan op nummer drie. Nummer één is TGT, het bedrijf dat ook dit domein bezit”. Hij wijst naar de tientallen tafels die op het grasveld van het sportstadium staan uitgestald. Wie op nummer twee staat? “Dat weet ik niet, die hebben hun plaats vast en zeker afgekocht”.

Hij wil weten wat ik hier in Afrika doe. “U werkt voor een NGO? Ah maar, wij hebben er ook één hoor. We hebben een trust fund opgericht waarmee we scholen en dispensaria bouwen en inrichten, en medicijnen aanleveren. Sommige van onze klanten zijn erg genereus voor ons fonds, zodat we nooit middelen tekort komen. Onlangs hebben we 300 rolstoelen aangekocht. We zijn toen zorgvuldig de dorpen langs getrokken om de rechthebbenden te gaan identificeren. Maar als de stoelen aankwamen heeft de overheid geëist dat we er invoerrechten zouden op betalen. Kan je je dat voorstellen? Alsof het om commerciële invoer zou gaan!”.

Als we het terrein verlaten, maakt hij gauw een ommetje langs de bar. “Ik wou onze jongens nog iets toestoppen. Laat ze maar eens goed uit de bol gaan. Ze hebben zo lang in de bush gezeten. En ze zijn nog zo jong. Ze zijn in opleiding nu. We moeten ook in onze sector aan verjonging denken hé. Want de overheid zal wel eens inzien dat ze aan de duurzaamheid van de jacht moet denken. Mijn broer is daarvoor zelfs in hoogsteigen persoon naar Dar afgereisd begin deze week, om het allemaal eens aan de big man zelf te gaan uitleggen, nu hij zich persoonlijk met de concessies gaan moeien is. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal. Maar ik geloof dat het allemaal wel weer goed komt met onze sector. Daar heb ik het volste vertrouwen in.”

“Hebben jullie trouwens gezien hoe prachtig de maan is vanavond?”, roept hij nog van ver van aan zijn wagen, bij het instappen. Het net niet meer volle hemellichaam straalt inderdaad een betoverend mooi licht uit. Vlakbij staat het sterrenbeeld Orion in volle glorie. Het verwondert mij dat hij daar niets over zegt. Orion is een jager waarop Artemis, de godin van de jacht, verliefd werd, maar door haar eigen pijl werd gedood nadat haar broer Apollon, die de relatie afkeurde, haar met een list had laten geloven dat het om een verkrachter van één van haar nimfen ging. De beste jager kwam aan zijn einde door toedoen van de Godin van de jacht. Blijkbaar kunnen jagers niet lezen wat in de sterren staat geschreven.