Ik weet nu waarom ik nog leef

Ik ontmoette Joshua Muwanguzi louter per toeval. An Vranckx kwam op werkbezoek in Kampala. Ze gaf me een seintje voor ze aankwam, om eens af te spreken. Omdat het negen jaar geleden was dat we elkaar nog hadden ontmoet, maakten we er een avondvullend programma van. We eindigden in het nationaal theater waar elke maandag een gratis jamsessie van Oegandese en expat muzikanten plaats vindt.

We raakten er in gesprek met een groepje jonge mensen. Eén van hen was tegelijk wild enthousiast en wat verlegen. De magere jongeman wilde ons absoluut zijn song laten horen op zijn GSM. Niet evident als daar intussen een band luid staat te spelen. Ik wisselde facebook-gegevens met hem uit en we maakten een afspraak voor het weekend erop, zonder An, want de plicht riep haar terug naar Europa.

We troffen elkaar die zaterdag op een terras van een hotel. Hij leek wat zenuwachtig. Hij begon honderduit te vertellen. Over zijn werk als magazijnier, en het gebrek aan vooruitzichten. Dat hij geen andere keuze had gehad in zijn leven omdat zijn moeder er alleen voor stond om haar twee kinderen groot te brengen. Zijn vader had hij nooit gekend. Dat hij dus al vroeg de school heeft moeten verlaten om te gaan werken. Een uitermate saai werk overigens, voor een mager loon, een veeleisende baas, zes dagen op zeven, en amper een paar daagjes verlof per jaar.

Dat terwijl hij eigenlijk heel andere dingen kan. Hij boog zich voorover naar mij als om een geheim te verklappen. “Ik had eigenlijk dood moeten zijn”, zei hij, haast fluisterend, alsof hij zich excuseerde.

Met stijgende verbazing aanhoorde ik zijn verhaal hoe hij als negenjarige knaap op twee naast elkaar staande palen was geklommen, meer dan drie meter hoog, en met een hand rond elke paal zijn benen vrij liet hangen. Hij wou indruk maken op zijn achtjarig neefje. In zijn onbezonnenheid raapte die een betonijzer op dat daar toevallig rondslingerde, en plaatste het rechtop pal onder Joshua. “Nu durf je toch niet naar beneden te komen!”, had hij nog geroepen.

Maar het was al te laat. Joshua’s handen moesten hun greep lossen, en hij viel met zijn benen open recht op de ijzeren staaf. Die drong zijn anus binnen, en kwam boven zijn navel weer uit zijn buik. Het was een wonder dat zijn ingewanden niet volledig opengereten werden. Hij is wel vier maanden lang in het ziekenhuis moeten blijven, met een stoma aan de zijkant om de verwondingen aan de anus de kans te geven eerst te genezen.

Hij keek schichtig rond of de obers niet te dicht in de buurt waren. “Ik wil het je graag tonen, maar ik zet mezelf ook niet graag voor gek”, zei hij. “Ik geloof je wel, hoor”, antwoordde ik nog, maar hij stond erop, want misschien zou ik hem anders toch niet echt geloven. Bij zijn vierde rondje rondkijken vond hij voldoende moed om zijn T-shirt tot aan zijn tepellijn op te heffen. Inderdaad, het littekenlandschap op zijn buik was geen fraai zicht. Die jongen moet erg geleden hebben.

“En dus, het feit dat ik vandaag nog leef, ondanks die zware verwondingen, wil voor mij zeggen dat  er ook een reden moet voor zijn. Ik denk dat ik die reden nu heb gevonden. Ik ben een zanger in mijn vrije tijd, maar ik wil graag heel beroemd worden, en er veel geld mee verdienen zodat mijn moeder op haar oude dag zich geen zorgen meer hoeft te maken. Dat is mijn verhaal.”

Ik vertelde hem dat verschillende jonge mensen met talent zijn doorgebroken enkel en alleen maar door hun muziek op internet te zetten. Waarom zou hij dat ook niet proberen?

Hij was meteen enthousiast. We vatten het plan op om samen een video te maken van zijn alsnog eerste en enige lied. Met zijn spaarcenten had hij een lokale producer kunnen betalen om met digitale muziek een opname van goede kwaliteit te maken, dus de geluidsband hadden we al.

Vlak voor we de eerste opnames zouden maken werd mijn camera echter op een nacht uit mijn huis gestolen, terwijl ik lag te slapen. Onze plannen werden dus onvermijdelijk uitgesteld tot ik een nieuwe tweedehandscamera uit België kon laten overkomen.

Twee maanden later trokken we de eerste keer naar Entebbe. De oevers van het Victoriameer en de Botanical gardens bieden immers een prachtig decor voor een video die gaat over de zelfzekere vrouwelijke gratie bij het voortbewegen, de swagger, kortweg swagg genoemd. Niets beters dan de schoonheid van de natuur om dat te onderlijnen. Alleen… hadden we nog geen vrouw!

Joshua was zeker dat we wel meisjes zouden vinden die bereid zouden gevonden worden om in onze video te figureren. En inderdaad, de eerste aan wie we het vroegen was wel geïnteresseerd, maar ze moest het wel eerst aan haar man vragen. Ja, dan wisten we wel hoe het zou aflopen… “Mijn man vraagt hoeveel jullie betalen”, was haar anwoord. We hebben ons die middag noodgedwongen moeten beperken tot soloshots. Maar op het laatste strand dat we aandeden vonden we wel een groepje geinteresseerde jongeren. Via hun kennissen en relaties zijn we zo uitgekomen bij een jonge studente in communicatiewetenschappen. Jenifer had bovendien al wat acteerervaring in een Oegandese film die binnenkort zal uitkomen.

Ze hapte meteen toe. Zonder poespas, zonder geld te vragen, uit interesse, en ook gewoon omat het spannend is: je weet maar nooit waar het kan toe leiden…

De tweede opnamedag twee en een halve maand later waren we veel beter voorbereid. Joshua had nog wat extra vrienden opgetrommeld om wat meer leven in de clip te brengen. Zijn zus had een picknick voorbereid voor iedereen, en Joshua had al zijn geld opgespaard om een taxibusje te kunnen huren enkel en alleen voor ons gezelschap.

De opnames verliepen schitterend. Joshua en Jenifer hebben allebei een heerlijke onschuldige naturel over zich, en slechts enkele shots dienden verschillende keren te worden heropgenomen. Vooral in het begin was dat zo: we moesten allen nog wat aan elkaar wennen. Maar gelukkig viel dat ook mooi samen met het script dat we hadden bedacht: de jongeman die betoverd werd door de swagg van de jongedame zou haar moeten veroveren, en pas na het overwinnen van vele weerstanden zou de vonk eindelijk overslaan. Dus kwam de initiële onwennigheid buitengewoon goed overeen met het script.

Het was wachten tot ik in België kwam overwinteren om de clip te monteren. Mijn jongste zoon Boris die in juni afstudeert als camerman beschikt over een krachtige computer, zeer efficiënte software voor beeldverwerking en al aardig wat montage-ervaring. We hebben er gisteren de hele dag aan gewerkt, en het resultaat staat sinds vandaag zowel op Youtube als op Vimeo. Straks in januari wordt Joshua twintig. Dit is mijn verjaardagsgeschenk aan hem.

Dus lieve lezer(es), heb je connecties in het artiestenmilieu? Ken je professionals die Joshua (of J. Sparks, dat is zijn sprankelende artiestennaam) met raad en daad kunnen bijstaan? Of zelfs als je niemand kent, stuur asjeblief de video van Joshua zo breed mogelijk rond. Joshua weet nu waarom hij nog leeft, het is enkel maar een kwestie van tijd en de juiste personen ontmoeten om zijn grote droom waar te maken. Hartelijk dank om daar toe bij te dragen!!