Revue CRAP

Ik schrok wel toen ik de titel zag van het nieuwe tijdschrift. Had niemand hen even in het oor kunnen fluisteren wat dat vierletterwoord in het Engels betekent? Maar kom, dat is nog niets in vergelijking met de inhoud…

Het “Centre de Recherches et d’Analyses prospectives pour la Paix dans la sous-région des Grands Lacs Africains » heeft er voor gekozen om een nieuw driemaandelijks tijdschrift uit te geven onder de naam « Revue CRAP ». De bedoeling van het tijdschrift, zegt Prof. Paluku Makomera in zijn editoriaal, is een bijdrage te leveren opdat het eeuwfeest van de onafhankelijkheid van Kongo in een rechtsstaat zou kunnen plaats vinden. Hoop doet leven.

Het nummer is gewijd aan mensenrechtenschendingen in het oosten van het land. Het eerste waar mijn oog op valt zijn de statistieken van 2009. De Oegandese rebellenbeweging ADF/NALU is verantwoordelijk voor 0,7 % van de incidenten dat jaar. In een vorige blog beschreef ik het begin van een militaire operatie tegen die rebellen door het Kongolese leger FARDC (Geweld roept geweld op). Mijn ergste voorgevoelens werden intussen bevestigd. Die “operatie Ruwenzori” is al snel ontaard in een nieuwe menselijk ramp die 70.000 mensen op de vlucht heeft gejaagd voor gevechten, moordpartijen en plunderingen. En waarom? De statistieken bewijzen toch dat de ADF/NALU een verwaarloosbaar veiligheidsprobleem waren. Waarom dan die operatie?

Het leger, de FARDC, daarentegen, blijken verantwoordelijk te zijn geweest voor 33% van de mensenrechtenschendingen. Als er al een groep verdient om geneutraliseerd te worden, is het dan wel het leger! Maar neen, Kinshasa besliste koudweg om zijn troepen de vallei van de Graben in te sturen om jacht te maken op Oegandese rebellen, terwijl ze goed genoeg wisten dat dit onvermijdelijk zou leiden tot nieuwe vluchtelingenstromen van de onschuldige burgerbevolking. Geen enkele beschermingsmaatregel werd voor hen voorzien. En Monusco? Die stond er bij en keek er naar. Zoals gewoonlijk.

Hoeft het nog te verwonderen dat de lokale pers gonst van de geruchten over de werkelijke reden van deze operatie? Een zinnig mens zoekt immers naar een logische verklaring. De meest verontrustende versie die de ronde doet is dat de regering de bevolking doelbewust wil verdrijven onder het mom van een militaire operatie, om de vruchtbare gronden van de Graben-vallei te kunnen inpalmen en ter beschikking stellen van buitenlandse mogendheden (Brazilië, wordt gefluisterd) die veel geld zouden bieden in ruil voor land grabbing voor industriële landbouw… Je durft er niet aan denken mocht dit waar zijn!

Ik kijk verder naar de statistieken. De meest voorkomende schending van de mensenrechten zijn verkachtingen: 43% van alle incidenten. En van alle verkrachtingen werd 29% begaan door overheidssoldaten, en 42% door burgers! Nochtans, stelt Cathérine Furaha Kathungu, werd op 20 juli 2006 een nieuwe wet afgekondigd voor strenge beteugeling van seksuele misdrijven. Maar dat heeft niet belet dat de RDC intussen werd uitgeroepen tot de wereldhoofdstad van seksueel geweld.

Zou het in de aard van ons volk liggen, vraagt de auteur zich af? Hoewel de vrouw in de traditionele samenleving onderdrukt werd, uitgesloten werd van deelname in besluitvorming en huishoudelijk geweld maatschappelijk aanvaard was, ging dat niet op voor seksueel geweld. Het tonen van geslachtsdelen of borsten in het openbaar werd bestraft. Op ongewenste intieme aanrakingen, of betrapt worden op een plaats die voorbehouden was aan het andere geslacht, stonden ook sancties. Maar voor verkrachting gold de dood door steniging of door verbranding.

Vandaag is de situatie echter helemaal anders. Normen zijn vervaagd. Slachtoffers van verkrachtingen worden verstoten en daders onttrekken zich probleemloos aan justitie voor weinig geld. NGO’s die zich inzetten voor de slachtoffers en daarvoor steun krijgen van buitenaf worden beschuldigd van makkelijk geldgewin op de rug van de slachtoffers. Rechters en procureurs steken de armen in de lucht omdat ze geen middelen krijgen voor gerechtelijk onderzoek, laat staan een salaris. De politie idem dito. Priesters en pastors roepen op tot verzoening tussen daders en slachtoffers in plaats van gerechtigheid. En de traditionele chefs proberen verkrachtingszaken in eigen handen te houden om gewoonterechtelijke boetes te kunnen innen, want eenmaal het geschreven recht zich er mee bemoeit ontglipt hen die mogelijkheid. En zo wordt verkrachting verder gebanaliseerd.

Oh crap!

 

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.